Twee puntjes slecht nieuws

Hij kijkt naar haar buik en laat zijn hand zachtjes over de bolling glijden. Zij straalt. Alles kan voor hen opnieuw beginnen.
Hij kreeg enkele maanden terug de diagnose kanker. Een paar dagen later kwam er ander nieuws. Ze was zwanger.
Lente en zomer gingen voorbij, in verwarring.

We zijn bij hen op bezoek na de lange warme zomer. We praten bij.
Het gaat ongelofelijk goed. Ze zijn samen nummers aan het schrijven. Er zijn plannen voor een nieuwe cd. Er is een kleine tournee. Het klikt geweldig met een pianist die hen nu voor een paar concerten vervoegt.
Geen ziekenhuis meer. Geen medicijnen. Geen chemo, het is genoeg. Nog één scan, ter controle. Maar er is al terug een beetje haar. En vooral: zoveel goesting in het leven.
Het huis is bijna af, de kleine kleertjes liggen klaar. Zelfs een kleine knuffel.
We praten en praten. Ze kijken naar Oona, strelen haar over haar blonde haren, en denken: binnenkort is het aan ons.

Het was zwaar. Het is voorbij. Het mag allemaal beginnen.

En toen werd het zwart. Er zijn twee puntjes. Twee puntjes kanker. Genoeg om het leven van deze twee mensen en een kleintje op komst weer overhoop te gooien.
Hoeveel stappen tussen de materniteit en afdeling oncologie? Verrassend weinig in hun leven.
Ik huil, want ik kan niet geloven hoe hun leven weer wordt verstoord.
Ik bedenk dat hij op de eerste foto's met zijn kind (een dochter denk ik, maar ik weet het niet) geen haar zal hebben.

Ik schaam me om die gedachte. Maar dat kankerhoofd zonder haar toont wel de wreedheid van zijn lot.
Op het moment dat hij, voor de zekerheid, nog eens teentjes en vingertjes zal wil tellen, dat hij dat kleine lijfje dicht tegen zich aan zal wil trekken, hart tegen hart, op dat moment wordt hij verbannen. Naar een steriele kamer waar hij de uren zal tellen tot hij, voor heel even, zijn kind mag vasthouden en zijn vrouw in de ogen kan kijken. 

Plots besef ik dat ik er niet zal zijn. Ik had me neergelegd bij het missen van feesten, geboortes, nieuwe liefdes en verhalen. Maar ik had me nog niet bedacht dat ik ook ver weg ben als er ellende is.
En in tijden van verdriet ben ik niet altijd de beste vriendin, maar steeds neem ik me voor het wel te zijn, te worden. Hoe moet dat nu vanop afstand? Een oceaan tussen ons, een tijdverschil.

Ik ben ontzet door dit onrecht.
Ik stuur een bericht in tranen en zij antwoordt met hoop.
Het feest van het leven wordt weer een paar maanden uitgesteld, schrijft ze. Maar dan komen zij boven water, met drie.
Dat wordt een waanzinnig feest.