De eerste 24u in Montevideo

Wat zal ik eerst vertellen? De eerste indruk ja, maar we hebben nog zo weinig gezien. Ik was doodop na de vlucht, ik had amper geslapen. Oona gleed telkens uit haar stoel op het vliegtuig, dus ik was er niet gerust op. Michiel kan beter rechtop slapen. Nochtans niks te klagen, we zaten namelijk in 'premium econonomy', en dat was veel beter dan als bakvisjes in economy. De vlucht had meteen vertraging. Ons meisje liet dat niet aan haar hart komen en rende heen en weer en charmeerde iedereen.

Entertainment in Charles de Gaulle

 Om 00.30 pas opgestegen... In Buenos Aires moesten we dan toch uitstappen (het vliegtuig werd opgeruimd) en weer wat vertraging. Maar alweer: vrolijke Oona, wat een gemakkelijk kind is dat toch.

Bij aankomst in Montevideo bleek de buggy helaas nog in Buenos Aires, hopelijk wordt die snel nagestuurd. We werden opgehaald door Jennifer die voor Michiel het hele relocation program regelt.Het korte ritje naar het hotel (de luchthaven ligt niet ver van de stad) babbelde ze vlotjes vol. Het hotel is minder dan we hadden verwacht, maar ok. We hebben 2 aaneengeschakelde kamers met een mini-kitchenette, dus wel genoeg plek. 

Om de jetlag zoveel mogelijk te vermijden (het was nog maar middag terwijl we het aanvoelden als avond), meteen een douche genomen en de stad in gewandeld. Dat viel wat tegen omdat ik me al een beeld had gevormd van de Rambla langs de kustlijn. Geen schone boulevard om te fietsen of te lopen, maar een absurd drukke baan waar niemand voetgangers laat oversteken en de geur van uitlaatgassen de geur van de zee helemaal overheerst. Het was gisteren ook een grijze dag dus dat hielp niet echt. 

Het eerste wat geregeld moest worden was een gsm-nummer voor Michiel, dus we trokken naar het grote shopping center waar ik volgens Jennifer uren tijd zal doorbrengen. Oh god, het idee alleen al. Ik was te moe om te zeggen dat mijn plannen toch iets anders zijn, maar deed niet anders dan glimlachen. Waarop ze vervolgde: en het strand natuurlijk, daar, zie je, ook daar zal je je uren vermaken. Zucht. 

We lieten heel slechte pasfoto's trekken, moesten lang wachten voor wat eenvoudige kopies en kochten een sim-kaart (die pas na veel gepruts werkt). Er was een grote supermarkt waar echt álles te krijgen was; er was een hele kaasafdeling, dus dat stelde me meteen gerust. De prijzen zijn hier echt ongeveer zoals thuis. We kochten wat brood, kaas en yoghurt en wandelden terug naar het hotel. Zonder buggy en 13 kilo dragen als je doodop bent valt tegen (en die 13 kilo werd dan uiteindelijk toch ook een béétje moe). 

Een goed bed, maar we waren alledrie wakker rond de 'oude' ochtend tijd. Lekker ontbijt met veel vers fruit en goed brood gegeten en hup, Michiel naar de Spaanse les. We gingen met de taxi, maar bij Berlitz was de afspraak blijkbaar niet bevestigd, dus nog geen les voor Michiel. Ik was er niet rouwig om, want wou liever met ons drie de stad in dan alleen met Oona. We namen de bus naar het oude stadsgedeelte: heerlijk, op de bus speelt er luid muziek. Op de tonen van 'Get up, stand up' reden we zacht de stad in. We moesten allebei aan Palermo (Sicilië) denken: een ietwat onderkomen zuiderse stad, blijkbaar nogal doods op zaterdagochtend. Twee slechte milkshakes en een lekker broodje later, terug de bus naar het hotel willen nemen, maar we hebben heel lang staan wachten op een bus die niet kwam. 

Tijd voor een middagdut eenmaal in het hotel en straks gaan we ons een deftig restaurant zoeken. Maar vooral; intussen schijnt de zon hier en is het een fantastische 24°. De zee ziet er plots heel anders uit!

Wat we zorgen baart (niet exhaustief, niet gerangschikt volgens belangrijkheid)

• het stinkt hier vaak. De geuren van de stad zijn nieuw, maar de geuren uit blokjes, sprays en consoorten, daar krijg ik de kriebels van
• het wc papier is overal belachelijk dun
• een appartement vinden zal niet eenvoudig worden. Er mist altijd nog een of andere handtekening voor het project waar Michiel op gaat werken, dus lange termijn uitgaven worden nog niet goedgekeurd. Een collega van Michiel die hier al is (we hopen hem vandaag nog te ontmoeten) woont daarmee al een maand op hotel. Ik hoop toch wel sneller een eigen plekje te hebben...
• Wat met onze spullen die we via cargo hebben verstuurd? Moeten we die dan in een hotelkamer proppen of moeten we die dan missen totdat we een appartement hebben?
• mijn gebrekkig Spaans.Ai ai, er zijn hier weinig mensen die Engels spreken. En ze spreken hier precies sneller dan in Bolivia. En met een ander accent. 
• een levensgevaarlijke glijbaan op een pleintje

Eigenlijk schrijf ik niet graag zoals ik hier nu net schreef: gewoon beschrijvend, een saaie opsomming van wat we hebben gedaan. Maar ik ben nog te moe om te schrijven wat het met me doet, wat ik wérkelijk zie en voel. Dat komt nog wel, later.