Mijn heerlijke job.

Ik heb toch een geweldige job. Zie me daar ne keer staan.



Ik speechte in de plantentuin in Leuven en na mij kwam kunstenaar Koen Vanmechelen en minister Schauvliege. Dat is niet slecht. En ik was 's ochtends ook al op Radio 1. Het had allemaal hiermee te maken:




Maar kijk gewoon eens bij Vlieg wat dat allemaal is. Of naar Vanthilt. Of op Cobra. Of Rob tv.

Zo'n perslancering, dat is geweldig leuk. Het is allemaal netjes gelukt en we zitten echt op een wolkje.

Maar dat is het net, wij. Want het allerleukste aan deze dagen, zijn de collega's. Het is allemaal dankzij hen. Die zotte bende. Op de teambuilding stonden we onlangs nog tot een kot in de nacht te dansen en de week erna zit iedereen kei hard achter zijn computerke mee te werken aan deze actie. Ze helpen het Vliegteam, vragen hoe het gaat en liken en sharen. Schatjes stuk voor stuk. Waarvan er eentje morgen vertrekt (snif snif).

Teamwerk, dat is zo'n hol woord. Samen-werk klinkt als iets evangelisch. Maar begrijp je wat ik bedoel?

Foto's van Annemie, nog zo'n geweldige collega

De wereld noemen.

Ze fladdert door het leven en benoemt haar wereld. Ze ontdekt woorden. 
Maar ook systemen.

Warm. Niet koud.
Groot. Niet klein.
Leuk. Niet leuk.
Uitdoen. Aandoen.

Door te blazen wordt iets koud.
ni wamme hé
 
Je bent moe tussen wakker zijn en slapen. Zo zijn er dan plots drie dingen:
jakkej
moe
japen

En één woord heeft meerdere gevolgen.
zonne sijn
wamme hé
kotte bjoek
ni kou hé
sannedaje aanedoen
kèim, kèim aanedoen, Oona ook

En ze krijgt een toefje zonnecrème op haar vinger en smeert die heel behoedzaam op haar wangen. Ze ziet streng toe of we geen plekje vergeten. Mama ook. Papa ook. Oona ook.

Oona inne bad
Oona uite bad
inne bad
uite bad 
inne bad
uite bad 
.. 
En dan is het plots stil. Want ze zit op de rand van haar kleine zwembad en kijkt me glunderend aan. Voor deze grens, deze overgang heeft zij nog geen woorden. Ze lijkt het heerlijk te vinden daaraan te ontsnappen.

's Avonds lees ik nog een verhaal van Jip en Jakke. Er staan vreemde woorden in. Ik breid er zélf mijn woordenschat mee uit. En zo wordt ook mijn wereld via de hare elke dag een stukje groter.

Gezien: Opera Buffa

Lang leve de systemen in het Vlaamse cultuurlandschap: lang leve reprises! Een jaar of twee geleden had ik Opera Buffa gemist, maar hoezee, er volgde nu nog een hele tournee, onder andere in de Roma. En de verwachtingen werden ingelost, voor het hoofd én de maag. De voorstelling is een soort van theatrale culinaire mini-opera. Voor deze voorstelling werd een aparte constructie gemaakt: met 200 man neem je plaats aan lage en hoge tafels. Rond de tafels loopt een soort van passerelle, en vooraan is de keuken, daarboven staan muzikanten.
Het eerste hapje gaat erin en hop, we zitten in een restaurant waar de chef, Don Giovanni, duidelijk met meer dan één serveerster heeft gesmost. Prachtconcept. Geef me eten en voer voor de ziel en ik ben gelukkig. Tussen de actes en gangen door kan ik bovendien met mijn liefke praten over eten, leven en liefde.
We drinken iets lekkers en het verhaal loopt binnen. De ene acteur is duidelijk vooral een zanger, de andere zanger vooral een acteur. En zo eten en luisteren we verder. De bewerking is goed gedaan, er worden nederlandstalige operettestukjes toegevoegd om het verhaal (in de restaurant-setting) te verduidelijken. De muziek is me wat te beperkt, je mist toch wel een orkest, die basgitaar, die zeurt wat na een tijd. Maar hé, ik zou niet durven klagen met een schitterende risotto achter de kiezen. Dat Peter De Bie en Laika vooral blijven theater maken, ik kom terug.

Dit filmpje geeft een impressie, al is de cast intussen al wat gewisseld.


opera buffa trailer from Jan Bosteels on Vimeo.

Naaisels

Dat naaimachine staat daar. Op mijn speciale naaikamer. En die overlock staat er al helemaal te staan.
Geen tijd? Nee, geen goesting. Maar ik had voor mijn verjaardag van mijn naai-vriendinnekes het boek Zelfgemaakte kleertjes gekregen en een super mooi stofje en toebehoren van Julja's shop voor een zomerjurkje. Het past perfect en het staat haar beeldig.

Ik kocht zelf ook nog een olifanten-stofje voor de kleine meid. Want Jongens, meisjes, aan de kant, hier komt papa olifant... dat is een mega-hit, en wordt het liefst van al gezongen (ahum) op de fiets als we door de stad zoeven.
Een leuk rokje, maar het is wat groot. Ik heb nog een half-afgewerkt rokje liggen dat ik ga afwerken met elastiek in plaats van tricotband, misschien dat dat beter blijft hangen, want midden op straat, met je rokje naar beneden, dat wil geen enkele vrouw twee keer meemaken.
Bijpassende t-shirtjes zoeken, dat vind ik niet tof. Net als ik fel rood wil, hangen de winkels vol met pastelkleuren en prinsessendingen. Maar bon, gevonden, na een winkel of zeven.

Mijn zonnetje in de zon, dat is genieten.