Ontbijten in Antwerpen: biologisch dynamische bakkerij en Mampoko

Ik heb nog niks gezegd over de biologisch dynamische bakkerij, op 't Zuid. Sympathiek hoor, en echt lekker, zwaar brood. En de croissant is ook lekker. Maar zoooo lang wachten. En niet duur als ge gewoon nen boterham wilt met goeie confituur. Maar wel duur als ge zo iets extra wilt (gelijk ik) een plakje geitenkaas, sneetje gerookte zalm of yoghurt met nootjes. En het is er ook een beetje koud soms. Dan was Nomade een beetje verder een groter succes. En het is ook verwarrend, want op de Mechelse Steenweg is er ook een biologisch dynamische bakkerij, maar die horen niet bij elkaar of zoiets. Ook trage bediening daar. Dynamisch, hoezo dynamisch?


Voorbije zaterdag begon mijn verjaardagsweekend (30 word je toch niet gewoon op één dag) in Mampoko. Eigenlijk begon dat weekend in de Colruyt, maar dat is nogal stom om te zeggen. Mampoko had ik gekozen omdat ik, al voorbij fietsend, door de grote ramen, had gezien dat je daar een ontbijt-etagère kreeg. Moi, j'aime des etagères. En ik moet zeggen, dat lag schoon vol met lekkere dingen, spesjaal voor ons zonder vlezige dingen. Oona heeft mijn croissant opgesmuld, dus daar kan ik niks over zeggen. De rest was lekker, de bediening zeer sympathiek. Spontaan vragen of er nog wat extra (lekker!) brood moet zijn? Check! Lekkere kaas, genoeg zalm,.. En fruit. maar compleet uit het seizoen: watermeloen, frambozen, bramen,... dat is toch een beetje raar. Als het nog eens sneeuwt op mijn verjaardag (!), ga ik er ook zeker niet terug, want hun prachtige ramen zijn enkel klas en kou sloop door de kieren. Buikske vol, portemonneeke leeg, ik kon ertegen! Goeie punten voor deze zaak, maar het Eco-café blijft toch op eenzame hoogte met hun gewéldige brunch op zondag.

Het cadeau

Dit is mijn keuken.

En dit is mijn keuken sinds gisteren.

Ziet ge het?
Ziet ge wat daar staat?

 Is dat nu zo'n dinges, allé,  zo'n machien?

Jaaaaaa! Dat is zo'n machien!
Zo'n fantastisch machien dat ik al jááááren wil. En dat is toch zo'n schoon ding. Dat is zo degelijk en al. Wat een cadeau van mijn liefke. Voor zoiets alleen zou je dertig worden.  Ik heb dat meteen uitvoerig getest. Zo'n 1,5 kilo boter, 3kg bloem, 1 kg suiker, 800 gram chocolade, 20 eieren en nog meer draaide ik erin. Koekjes, taart, moussekes, sandwiches, ook de oven draaide het hele weekend. En ik maar genieten met een keukenschortje aan. Twee uur later is dit dan mijn keuken. Dat valt nog mee. Zeker als het ondertussen ruikt naar gebak en er een prachtig machien staat te zoemen.

Kom maar eens af zou ik zeggen, ik zal iets maken, tis een machien voor het leven.

Pigment: filmpje

Tadaaaaaaa!

Komen jullie kijken?

Ik negeer u.

Oh nee, gij Panos, deze keer weersta ik u. Ik negeer uw koeken, kijk over warme happen en loop voorbij. Geen droge boterkoek voor mij, dit keer geen pecankoek met alleen maar de smaak van suiker, geen mattentaart de naam de niet waardig, geen kaasbroodje enkel maar lekker omdat het warmte brengt op een guur perron. Gij profiteert schaamteloos. Gij maakt misbruik van de situatie. Gij weet beter dan wie ook dat wij een gemakkelijk slachtoffer zijn. Met onze zware tas, ons hoofd vol zorgen, onze krant al lang uitgelezen. Wij, de pendelaars. En gij weet, wij zijn hongerig. Wij willen naar huis, de dag was lang en de middagpauze kort. Ge tooit uw winkels met een soort zon en uw sterkste wapen is een lange rij. Want als hij en zij, dan ook ik, niet? 
En dan is er vertraging en ontstaat het Panos-effect. Een denkfout in onze hersenen waarbij we ten stelligste geloven dat we als gevolg van problemen aan het rollend materieel, het ontbreken van treinpersoneel, en vertraging van een voorgaande trein, dat wij, als compensatie, iets lekkers hebben verdiend. Wij verdienen helemaal niks. Geen pizzabaguette, geen broodje philadelphia, geen dubbele chocoladekoek. Gij verdient aan ons. Gij verdient aan de fouten van uw vriend, de NMBS. Wij blijven achter met handen die plakken, een adem die stinkt en een schuldgevoel. Zoveel geld hebben wij al aan u versleten, zoveel calorieën zijn er aan uw waren verspild. Ik heb genoeg gefreten, ik stop, ik negeer u als waart ge er nooit geweest.

zondags alledaagse geluk

De dag begint vroeg zoals alle dagen. Papa, papa! Haar stemmetje klinkt vrolijk. Ze staat recht in haar bed en kijkt me aan met grote ogen. Mama! En dan: aape akkej. Ja meisje, ook aapje is wakker. Ik ben blij met de volgorde: papa, mama, aap.
Ook het hondje (waf) en het schaap (mèèè) is wakker om kwart voor zes. Ik maak haar een flesje en we nestelen ons samen in het grote bed. Plek genoeg nu papa er niet is, maar ze kruipt zoals altijd lekker in het midden.
En dan beginnen wij te praten. Klejen aantoen! Sokken! Speld haatjes? Ze beveelt me met maar lieve hoge stemmetje. We steken vuile was in de machine en halen propere was uit de droogkast. Helepe. Oona helepe.
We fietsen de stad in. De marktkramers bouwen hun kramen nog op. Een koffie cookie crumble voor mij, een sapje voor haar. Ik blader door de krant, zij in een kleurboek. Tsjippetjes! Ja meisje, kippetjes, geef jij de kippetjes maar kleur. Okee, zegt ze, okee.
Deze week ging de deurbel drie keer. Papa! Ze keek me hoopvol aan en geloofde me niet tot ze met het met haar ogen ziet: geen papa. Of gisteren in bad, terwijl ze ontdekt dat een eendje altijd blijft drijven: papa? Papa ietui. Ja meisje, papa is op het vliegtuig.

We lopen op de markt langs richels en randjes, langs trapjes en grote stenen, zij en ik, haar handje om mijn vinger geklemd. Ze krijgt een stuk Marokkaans brood, van de Turk een nootje, van een wittekop een stukje nananas. De stad is van ons. Ze struikelt drie keer, en enkel de laatste keer trekken haar mondhoeken naar beneden. Pijne. Het is het soort pijn die verdwijnt met een kus. Het is het soort pijn die haar groter maakt. We fietsen naar huis, ze kijkt naar de wereld vanop haar stoeltje. En plots overvalt mij het geluk. De fiets, het kind, het leven, alles klopt.

Even later telefoon, die begint met tranen en een trillende stem. Aan de andere kant van de lijn is er pijn die mensen kleiner maakt, geen duizend kussen zijn genoeg. Mijn lieve vriendin en haar liefste lief. De wereld is daar plots niet groter geworden dan de muren van een ziekenhuis. Hier verbazing voor het ontstaan van een zin (nu mama soepje maken?), daar moeilijke woorden waarvan het tempo niet te volgen is. Wij deinen op het geluk, zij worden overspoeld en beginnen aan hun strijd. En aan de telefoon bejubelen we het leven: zij weigert dromen op te geven, ik deel mijn leven waar elke dag begint met het grootste geluk.

Oona sjape? Ja meisje, en als je wakker wordt, is papa daar.
Ze lijkt me niet te geloven. En ik verlang hartstochtelijk om hem in mijn armen te nemen, want ik wil het zo graag delen, dit alledaags geluk.

Pigment: bijna voor echt

Een mooie ochtend, in de mooie slaapkamer van Annemie (die haar lief nog uit bed moest sjotten). Ik heb een promotiefilmpje opgenomen met Jasper Leonard voor  Pigment.
Ik had iets uitgedacht en Jasper die dacht mee. Fijn zo. Het stond er snel op en ik zag ondertussen al een eerste versie. Nu muziek van Marjan eronder en dan is het af.
Ik zit wat achter op schema met de teksten, maar het verhaal lijkt steeds meer te kloppen. Wat een heerlijke spanning in mijn leven.