Oh nee, gij Panos, deze keer weersta ik u. Ik negeer uw koeken, kijk over warme happen en loop voorbij. Geen droge boterkoek voor mij, dit keer geen pecankoek met alleen maar de smaak van suiker, geen mattentaart de naam de niet waardig, geen kaasbroodje enkel maar lekker omdat het warmte brengt op een guur perron. Gij profiteert schaamteloos. Gij maakt misbruik van de situatie. Gij weet beter dan wie ook dat wij een gemakkelijk slachtoffer zijn. Met onze zware tas, ons hoofd vol zorgen, onze krant al lang uitgelezen. Wij, de pendelaars. En gij weet, wij zijn hongerig. Wij willen naar huis, de dag was lang en de middagpauze kort. Ge tooit uw winkels met een soort zon en uw sterkste wapen is een lange rij. Want als hij en zij, dan ook ik, niet?
En dan is er vertraging en ontstaat het
Panos-effect. Een denkfout in onze hersenen waarbij we ten stelligste geloven dat we als gevolg van problemen aan het rollend materieel, het ontbreken van treinpersoneel, en vertraging van een voorgaande trein, dat wij, als compensatie, iets
lekkers hebben verdiend. Wij verdienen helemaal niks. Geen pizzabaguette, geen broodje philadelphia, geen dubbele chocoladekoek. Gij verdient aan ons. Gij verdient aan de fouten van uw vriend, de NMBS. Wij blijven achter met handen die plakken, een adem die stinkt en een schuldgevoel. Zoveel geld hebben wij al aan u versleten, zoveel calorieën zijn er aan uw waren verspild. Ik heb genoeg gefreten, ik stop, ik negeer u als waart ge er nooit geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten