Gezien: Song #2 (Toneelhuis)

Abke Haring heeft buiten een poëtische naam ook een heel mooie manier van spelen. Ze is ook theatermaker maar op één of andere manier zagen we van haar enkel nog maar stukken in regie van Guy Cassiers. Benjamin Verdonck ken ik van zijn vogelnest en rare dingen in 't stad zoals een appel en een ei.
En nu maakten ze samen Song#2 en ik weet niet of ik het allemaal begrepen heb, maar ik vond het prachtig. In niets meer dan een lelijk trainingspak en handen die wat onhandig in elkaar geklemd zitten, steekt Abke Haring een prachtige monoloog af. Bedankt, zegt ze, bedankt voor dit leven. Dan gebeurt er iets ontzettends moois dat ik nu zal beschrijven, en je zal me maar moeilijk geloven, dat het iets moois is. Ze doen hun kleren uit en verpulveren die in een soort industriële verhakselaar. Schoenen, broek, ondergoed, gsm, appel, alles verdwijnt en wordt uitgetuft in stukken en brokken. Als laatste verdwijnt ook de ladder die hen toeliet alles erin te gooien. Hij biedt nog weerstand, en dan alleen houtschilfers.
Dan volgt een prachtige dans, of nee, gevecht, of nee, gestoei van twee naakte lijven. Ik voelde geen gêne maar jaloezie. Zo moet het ongeveer zijn, het aards paradijs, volledig opgaan in spel en fantasie, volledig vrij. En dan is er weer iets moois, met houten driehoeken die worden rechtgetrokken en neergelaten. Benjamin Verdonck sluit af, ook hier met zuinig gekozen woorden. Ik was ontroerd in elke vezel van mijn lichaam zonder te weten waarom. Heel veel respect voor kunstenaars die zo weinig nodig hebben om zoveel te zeggen. Dank u wel, dank u wel voor deze ervaring.
http://vimeo.com/55597957