Ik moest heel erg denken aan twee basisconcepten van elke theatercursus midden jaren negentig. Zwarte blokken en de spiegel. Ten eerste, de zwarte blokken. Die kunnen alles zijn. Ge sleurt een zwarte blok de scène op en er kan niet veel meer mislopen. Ge versleept het blok tijdens uw scène, ge springt er eens op en af, ge praat ertegen, en ge zijt echt theater aan het maken. Sidi Larbi doet hetzelfde met gigantische grijze blokken en bouwt zo de mooiste scènebeelden op. Het allerbeste aan die scènes (die beeldhouwscène!) is dat ze niet enkel verrassen, verbazen, BOEM, in je gezicht, maar dat ze in de daaropvolgende minuten nog mooier worden, nog harder, nog inventiever. Voortdurende overtreffende trappen, en dat is in dit stuk soms letterlijk te nemen.
Het tweede basisconcept: de spiegel. Twee spelers gaan over elkaar staan en beginnen een bewegingssequentie door zich aan elkaar te spiegelen. Langzaamaan kunnen ze afdwalen en terug samenkomen, de beweging start telkens vanuit een gespiegelde beweging. Al vaker gezien bij dans, maar hier is het onwezenlijk mooi. Een derde jaren '90 concept (maar dan niet in de amateurtheaterwereld, of ik moest iets gemist hebben) wordt weer springlevend, de wave. Dat komt de hele voorstelling terug, in verschillende vormen, op die prachtige muziek, met die prachtige kostuums.
Een heerlijke avond waarop ik in plaats van te applaudiseren liever heel hard zou roepen: dank je wel! En als ik het nu zo allemaal wat nalees op de website van DeSingel heb ik er precies niet veel van begrepen. Ik vond het gewoon zo schoon, met die kasseien.
http://www.cobra.be/cm/cobra/podium/120918-sa-sidilarbicherkaoui-puzzle
* Dat kan nog, 22 tot 25 mei in DeSingel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten