Gezien: Ben X - de musical

Musical is niet mijn ding. Het is theater zonder vaart, het is muziek zonder stijl. Ik had gezworen na Daens om er geen cent meer aan uit te geven. Maar via via belande ik dan toch op de première van Ben X. Gelukkig had ik onlangs nog eens een paar afleveringen van Thuis gezien en kende ik de nieuwe lading bv's (toch van gezicht) en nestelde ik me vrolijk in de rode pluche van de Stadsschouwburg met mijn gekregen kaartje van Nick Balthazar.
Er is wel wat goeds aan deze musical. Er zijn namelijk geen knullige dansjes. Er wordt meer dan behoorlijk gezongen. De muziekarrangementen zijn soms zelfs goed (een liedje dat klinkt als een game, het werkte wel). En de keuze voor beeldprojectie in plaats van stuntelige decors is een hele goede zet. Zeker het eerste halfuur worden er mooie dingen gedaan met die projecties.
Maar het blijft musical en dan moeten de emoties altijd worden uitgerokken en uitvergroot. De vaart die soms in de dialogen zit (sommige pestscènes zitten echt goed, vooral dankzij goede acteerwerk) wordt compleet teniet gedaan door de simplistische liedjesteksten. Is het een stillistische keuze, omdat Ben als autistische jongen ook in heel korte zinnen communiceert? Waarom zijn de teksten van de andere personages dan ook zo'n nietszeggende rijmelarij? Het dramatisch effect van de kleine Ben naast de grote Ben is er ook wel af na een scène of twee, maar het ventje moet er nog meer dan een uur blijven staan. En de boodschap wordt er zo ingedramd... volgens mij ook niet de beste strategie. Maar als er één pester is die na het zien van deze musical het effect van zijn daden beseft, dan is het misschien al wel goed. En de bv's vonden het allemaal geweldig, dus wie ben ik?

Allemaal bullshit? Lees de lovende recensie van De Standaard.