Dromen.

Een stevige verkoudheid breekt mijn nachten. In het duister snak ik naar licht, lucht, adem en een helder hoofd. De nacht duurt lang en ik droom.

Deze nacht heb ik papa gezien. Het was zo fijn en vanzelfsprekend.
In de dromen van vorige nachten had ik twee andere ontmoetingen, ook heel echt, met gesprekken die ik woordelijk kon herhalen. Vrij onwaarschijnlijk, die situaties, die gesprekken, ik kon niet anders dan eenmaal wakker, zachtjes zuchten en bedenken, nee, zo zal het niet gaan, wacht nu gewoon maar af.
Zo was het niet met papa vannacht. De situatie was natuurlijk totaal onrealistisch, deze droom was net het minst écht, en toch klopte alles.

Hij zit aan de tafel van mijn jeugd, in zijn wollen trui in gebroken wit met een houten knoop, het is tenslotte koud winterweer. Hij zit licht gedraaid op een stoel, zijn handen rusten los op zijn benen, hij zit rustig maar ook wel klaar om iets te gaan doen. Ik gok: een kop koffie halen.
En op het werk? vraagt hij. 
En ik vertel kort, maar enthousiast een stand van zaken, want er zijn weer wat dingen in beweging.
Dan is het goed hé schattebol, als jij content bent.

Hij kijkt mij in de stilte die volgt heel rustig aan. Ik kijk terug en zo zetten we ons gesprek in stilte en zonder woorden nog even verder.

Eerder die dag had ik in een feedbackgesprek gehoord dat ik goed had geluisterd naar een collega. Oprecht en open, vertelde ze me, en met geduld. Ik nam het compliment met graagte aan.

Ik heb vannacht gehuild van geluk. Omdat het zo heerlijk was om papa te zien, zo dicht. Dat verlangen naar nabijheid, dat is er wat minder vaak, maar even intens.
Ik begreep ook plots wat luisteren zo bijzonder maakt: iets vragen, iets zeggen en dan de ruimte laten. Voor stilte, voor een antwoord, voor een blik. Het is tijd maken, witruimte laten voor wat dan ook.

Het is geen talent dat ik van hem geërfd. Het is nog veel beter: het is wat ik van hem heb geleerd.

Oona spreekt (en dat is ook best grappig)

Oona, zeven jaar en een half, geniet al evenzeer van de uitspraken van Juno als ik. 'Zet dat op je lijstje, mama!'. En toen vroeg ze me waarom zij geen lijstje had.. Ik kon zo een paar grappige uitspraken van haar herinneren, dus inderdaad...

Dit zijn mijn favoriete Oona uitspraken van de voorbije maanden:

• Ik ga die tekening gebruiken als inspirering
• Ik mag morgen naar het leerlingenappartement (= leerlingenparlement)
• Als ik een dierenarts was, ik zou dat konijn repareren.
• Ik wil niet dat ze over mij rottelen!
• Oh nee, een vermoordenaar.
• Actie nood! Actie nood! 
• Let op voor die boomstronkels!
• Ik moest iets halen voor de juf op het sextariaat.
• Ik eet heel graag walrusnoten.
• Wij zijn toch eens naar Plopsadorie geweest? (Plopsa Indoor)

En verder hadden we nog een heerlijk taalfilosofisch gesprek over binnenste buiten. Want het omgekeerde daarvan in woorden (buitenste binnen) is net hetzelfde! Ja ja, denk daar maar eens over na! 

Een gelukkig leesjaar!

Ik schrijf elk jaar een soort jubel-bericht over het voorbije leesjaar (2017 - 2016) en ook dit jaar ben ik weer absurd enthousiast. In vriendenboeken in mijn lagere schooltijdd schreef ik nooit dat lezen mijn hobby was, want dat was altijd meteen een zwaktebod: het betekende dat je eigenlijk helemaal geen hobby's had (ik kon toen gelukkig chiro en toneel opschrijven).
Maar nu kom ik er helemaal voor uit: lezen is mijn hobby! 

Ik las dit jaar maar liefst 48 boeken. Leesdoel ruim behaald dus en zo fijn dat Goodreads dat netjes voor me bijhoudt.

Maar eigenlijk doet dat er weinig toe, het was gewoon weer heerlijk wát ik allemaal gelezen heb.
Dat dunste boekje van Carson McCullers en die dikste klepper die zich afspeelt in Georgië zijn alvast twee heel grote aanraders. Maar ik gaf nog veel sterren....

Het gekke is dat na zo'n bericht of gesprek over boeken, vrienden en kennissen zich spontaan beginnen excuseren en opsommingen maken waarom ze weinig lezen.
Ik kan daarop dan drie dingen antwoorden.
Ten eerste, ik kijk geen tv. Geen series, geen Netflix. Ik mis ongeveer alles en ja hoor, ik heb wel degelijk het gevoel dat ik iets 'mis'. Ik vind ook helemaal niet dat een boek lezen 'beter' is dan Netflixen, zeker niet met die extreem hoge kwaliteit van vele series. Maar het is gewoon een feit: ik doe aan binge reading, anderen aan binge watching.
Ten tweede, een tip: je moet altijd weten wat je volgende boek gaat zijn. Dat helpt echt om meer te lezen. Ik heb een paar goede leesvrienden wiens leestips ik zeer ter harte neem, en ik bedenk altijd wat mijn volgende opties zijn. Zo blijf ik lezen en val ik nooit stil. En ik heb meestal meerdere opties, want elk boek vereist zijn goed moment.
Ten derde, hé, wat maakt het uit. Ik lees, jij leest niet of weinig, anderen lezen nog meer. You do you, ik vind dat een schoon idee voor 2019.

(en ten vierde: ik lees ook nog altijd weinig, want volgens dit artikel kan je tot wel 1000 boeken per jaar lezen in de tijd die je aan sociale media besteedt...)

Een paar hoogtepunten van mijn leesjaar:

Het verhaal van Penelope meesterlijk herverteld door Margaret Atwoord. Het hedendaagse tintje moest niet zo nodig voor mij, maar het doet me veel zin krijgen om terug wat meer oerklassieke literatuur te lezen, al dan niet in hervertellingen zoals deze.










Van Johan Harstad las ik vorig jaar het magistrale Max, Mischa en het Tet-offensief. Ook dit boek was absoluut prachtig, al was het soms wat te eenduidig en voorspelbaar.











Je kan naar soaps kijken of De Buddenbrooks lezen. Héérlijk. Een dikke familieroman waarin zoveel karakters voorbij waaien, soms hilarisch, soms ontroerend. Pageturner van wereldklasse.

Ik was al een officiële John Irving fan en heb me voorgenomen alles te lezen. Dat is wel wat werk want de man schrijft alleen maar dikke kleppers. In een mens heb ik zeer graag gelezen dit jaar. De regels van het ciderhuis vond ik nóg beter: dat verhaal is echt blijven hangen.








Soms wil je gewoon een rustig, schoon verhaal. Dat is Een heel leven. Op reis gaan in een boek, in een leven. Wreed schoon.

Ik kende het werk van Marina Abramovic een beetje. Deze autobiografie werd langs verschillende kanten aangeraden en ik ben blij dat ik die aanbevelingen heb gevolgd. Straffe vrouw, straf boek. Te lezen met YouTube en Google bij de hand.

Georgië, ik weet dat zelfs niet zo goed liggen. Maar deze familieroman is zo goed, ik wil nu op reis naar Georgië.

Ik heb 100% zeker dat ik dit boekje nog ga herlezen. Het deed me heel erg denken aan The Old Man And The Sea (E. Hemmingway) en het is, denk ik, net zo goed. Maar daarvoor moet ik het nog eens lezen. Een intense wereld in een dunne novelle.

Ik tipte dit boekje al bij mijn zomertips. Nog steeds gelukkig dat ik me over mijn angst heen zette (wie wil er nu een boek lezen over de dood?). Ik heb hier zoveel aan gehad, dit boek was op veel manieren zeer inspirerend. Het gaf me toen ook veel goesting om zélf terug meer te schrijven, een goesting die de laatste tijd ergens is ondergesneeuwd. Dus misschien moet ik nu nog eens wat fragmenten herlezen.

Een tip van Michiel! En zeer graag gelezen. Over de liefde. Met grote L. In het Engels, en ik vond het toch ontspannend. Heel mooie personages. Over het einde zijn Michiel en ik het niet eens, dus graag nog lezers om het daar eens over te hebben.










Ook deze zat in het zomerlijstje. Dit is echt een speciaal, maar ongelofelijk straf boek. Doet me eraan herinneren dat ik nog veel moet bijlezen van Peter Verhelst.

Ik las dit boek in een (toevallige) reeks van boeken over ontwrichte gezinnen. Brandbaar huwelijk (A.M. Homes) was sterk, Het doorboorde hart (A. Nothomb) was ook zeer goed. Maar dit? Wow. Ik was er niet goed van. Zo sterk ondanks dat de afloop dus op de eerste pagina staat: kleine brandjes overal.









Wat een topboek van Bart Moeyaert. Ok, ik ben fan, maar hoe doet hij dat toch, zo weinig schrijven en zo veel vertellen? Hij slaagt er meesterlijk in om Bianca, het hoofdpersonage, te doen leven. Onder de indruk. Moest het niet zo schoon uitgegeven zijn, ik zou veel zinnen hebben onderlijnd. Soms is het echt een goede beslissing om een écht boek te kopen en geen e-book.

Nog fanmail... Voor non-fictie zowaar. Dit boek van mijn collega en zijn echtgenoot is een hoogvlieger: prachtige foto's en fascinerende verhalen. Het boek had een succesvolle start en ik kan alleen maar hopen dat er een vervolg komt... verhalen genoeg! Een ideaal cadeauboek ook.








Laatste boek van 2018 en wat een topper. Weer een familieroman (mijn voorkeur van het voorbije jaar?) die zich afspeelt in Korea en Japan. Klein beetje historische achtergrond, maar vooral tragische personages. Een filmisch boek, waarvan ik nooit een eventuele film zou willen bekijken, want echt waar, ik heb het helemaal gezien.
.

Dus, wie zie ik op Goodreads voor een Reading Challenge?

Tip voor trips: avontuurlijk wandelen in de Ardennen!

Wij namen de voorbije dagen een aangenaam bosbad, in de buurt van Bouillon.
Het was grijs, mistig weer, maar in het bos heb je daar niet zo veel last van.

Ladderwandeling - Rochehaut
Dit is mogelijk een van de spectaculairste wandelingen in België.

Je start in Rochehaut aan het uitkijkpunt over Frahan. De Sémois meandert daar prachtig. Je wandelt eerst even omhoog verder door het dorp, om vervolgens af te dalen langs een mooi pad in het bos.

Dan loop je even langs de Semois, langs een behoorlijk glibberig paadje...

En dan begint het echte werk: terug naar boven klimmen! Met laddertjes dus! 

Ik was blij dat Michiel deze keer Juno wou dragen in de draagzak... Er zaten ook heel wat klauterstukken bij (op sommige plekken zijn er trapjes gemaakt in de rotsen) en dat is toch wel zwaar met ruim 15 kilo op de rug

Deze wandeling is dus echt pittig, maar goed te doen omdat het maar vijf kilometer is. We deden er net twee uur over, want Oona was in topvorm, zoals ze het zelf zei.
Echt een aanrader: een heel leuke wandeling in een prachtig landschap!

Praktisch:

• Wandeling Les échelles, 5 kilometer
• Vertrek in Rochehaut, parkeren aan het uitzichtspunt over Frahan.
• Wandeling was vroeger aangeduid met nummer 83, maar is nu 43. Duidelijke bordjes.
• Er is een bakker in Rochehaut (Pom' de Pain) waar je picknick kan kopen en waar ook een toilet is, handig voor het vertrek. 

Wandeling Crètes de Frahan

Frahan ligt dus op een 'schiereiland', want ligt helemaal in een bocht van de Sémois. We maakten daar (beneden) een korte rondwandeling van 3,5 kilometer, die ook weer prachtig was. 

Je start best met de wijzers van de klok mee en na een kort stukje door het dorp gaat het omhoog langs een bospaadje. 

Het is klimmen geblazen, langs mooie rotspartijen met spectaculaire mossen. 

Deze wandeling deden we samen met onze vrienden, ons gezelschap bestond behalve ons eigen gezin uit twee volwassenen op sneakers, een tweeling van bijna drie en een avontuurlijk kereltje van vijf. Oh ja, dit gezin had eigenlijk nog nooit een echte boswandeling gemaakt...

Oona wou natuurlijk meteen bewijzen hoe goed ze kan wandelen en liep de hele tijd stoer voorop met de vijfjarige in haar voetsporen. Vrij snel waren we al behoorlijk aan het klauteren. 

Juno had er wel zin in en stapte goed mee.
Al vind ik het nog steeds zalig met Juno op de rug...

Ook hier en daar een kort trapje. Een van de tweelingmeisjes was super stoer en heeft ongeveer de hele wandeling flink gestapt. 

Het is heerlijk hoe de kinderen kunnen genieten van hun prestatie en het uitzicht.

Na het klauteren daal je terug af naar het punt waar het schiereiland het smalste is. Vanaf daar volg je voor het tweede deel van de wandeling een gemakkelijk bospad terug naar het gehucht Frahan. 

Waarom veel betalen voor een pretpark (Papier hier!) als je gratis en voor niks de magie van de natuur kan ervaren? 

Praktisch:

• Wandeling Crètes de Frahan, 3,5 kilometer. Goed bewegwijzerd, met bordjes '30'.
• We parkeerden onze auto aan de kinderboerderij
• Daar is ook een taverne, niet echt een aanrader wat eten betreft, maar wel authentiek :-)