Twee jaar.

De dood verjaart voor de tweede keer. Niets te vieren natuurlijk. 

Op het bureaublad van mijn computer staat een kleine foto die ik af en toe openklik. Papa met Juno, nog maar enkele dagen oud. De foto is nog steeds niet afgedrukt. Ik denk dat ik zelfs nog nooit aan Juno heb uitgelegd dat er nog een opa is. Het valt me zwaar, omdat ik niet wil dat hij een foto wordt, een beeld, een gedachte. Omdat ik niet wil zien dat hij dat al is. 

Ik herinner me zijn stem. Ook zijn geur, en die van zijn aftershave, of die van zijn aftershave toen ik klein was. Ik weet hoe zijn blik, hoe zijn zachte ogen en zijn rimpels. Ik overloop zijn lijf en voel me opgelaten. Handen, voeten in sandalen, zijn kale 'bolleke', schouders, neus. 

Ik weet het nog. 

Ik ben geslaagd voor mijn zelfverzonnen test tegen het vergeten.

Het is zoals met kleine baby's, maar dan droevig. Eerst gaat het om dagen, dan om weken, dan gaat het plots om maanden en nu zijn het alleen maar lange jaren. 

Twee jaar missen is nochtans exact hetzelfde als 730 dagen. 

Hineininterpretierung

Twee keer was ik terug vijftien deze week.

Woensdag

Ik zeg dat ik nooit gerevolteerd heb. Nooit heb ik geroepen tegen mijn ouders, nooit heb ik gedaan wat absoluut niet mocht, hoogstens ben ik hard de trap opgestormd. En zelfs dat herinner ik me niet.
Misschien dat dat ooit nog komt, zegt iemand. Dat wordt moeilijk. Papa is dood. Mama is, godzijdank, nog steeds haar lieve, open zelf. Niets kan ik bedenken waartegen ik me moet afzetten.
Ik word melancholisch. En diep romantisch omdat ik verlang naar een beeld dat onbereikbaar is. De energie van de revolte. Ik kan het bijna voelen. Het voelt plots als een ongelofelijk gemis. Ik wil vijftien zijn en schreeuwen.

Donderdag

Ik ga kijken naar een concert van DAAU. Ze bestaan 25 jaar en spelen een fantastisch concert waarbij ze oude nummers compleet herwerken. Het moet twintig jaar geleden zijn dat ik hun eerste cd  heb kapot gespeeld. Er was een grote cd speler op mijn kamer beland en ik wachtte tot ik eindelijk alleen thuis was (moeilijk in een huis met zes) want DAAU moest luid. Was het mijn liefje toen die me die cd heeft gegeven? Ik heb geen tijd voor die gedachte, want er is niets veranderd, de energie van de muziek sleurt me mee, ik probeer te zwemmen en besef dat ik me moet laten drijven. Ik laat het weinig toe, die golven. Laat ik het ooit nog toe in dit volwassen leven waar ik geluidloos ben in gegleden? En als ik dat niet doe, wat gebeurt er dan met al die gemiste getijden? 

Ik zie mij, ik weet welke broek ik draag en hoe mijn haar, het patroon op de vloer van mijn kamer, het getik van de verwarming, het boekenrek met bundels van Herman De Coninck en ik die dans, die beweeg en alles is mogelijk. Misschien is het een vertekende herinnering. Een hineininterpretierung van het meisje dat ik was. Misschien dat dat wel mag.

Ik lig wakker en ik pieker wat ik moet doen met die energie van twintig jaar geleden. 

En hoe ik het ga doen, dat revolteren.

Met de vrienden naar de Veluwe

De Veluwe... een streek in Nederland waar ik verzot op ben. Vergeet Zeeland, vergeet zelfs de Waddeneilanden, de Veluwe is waar je moet zijn.
Ik ben daar al lang lang geleden met mijn ouders geweest. En later mocht ik als knalverliefde puber mee met Michiel en zijn ouders, wat een feestje was dat. En daarna gingen we zelf, met ons twee, en dan met ons drie, en dan met ons vier!

Zo meteen meer over het Nationale Park, eerst wil ik vertellen dat ook de natuur rondom prachtig is en vrij toegankelijk. Een bijzonder gebied is Kootwijk, waar een oud zendstation is, middenin een heidegebied. Heerlijk om daar te fietsen, fascinerend ook. We verbleven drie jaar geleden met die ieniemieni Juno in Vakantiepark Berkenhorst. Poortje door en hop, je zat al op de heide.

september 2015...

oh. smelt.

Vorig jaar verbleven we in Landalpark Coldenhove, daar kon je ook zo de heide in lopen, wat we dan ook deden. En ook toen gingen we fietsen.

november 2016

En nu trokken we dus met onze vrienden mee naar de Veluwe met het Hemelvaartsweekend. We vertrokken zelf samen met Katrien al een dagje vroeger en gingen alvast naar het Nationale Park De Hoge Veluwe. Dat is dus een groot, afgebakend natuurgebied. Je betaalt behoorlijk wat inkom, daarmee steun je het natuurbehoud. Bovendien zijn er overal in het park gratis witte fietsen die je kan oppikken en weer achterlaten. De deelfiets avant la lettre, want dat bestaat daar al heel lang. Je kan het hele park vlot doorfietsen langs mooie fietspaden, het autoverkeer is beperkt (maar helaas niet helemaal verbannen). Hoe verder je wegfietst van het parkcentrum, hoe rustiger én mooier.
Wandelen kan ook natuurlijk, dan heb je nog meer kans om herten te zien. Die worden ook bijgevoederd op sommige plaatsen, dus tegen valavond heb je veel kans om ze te zien. In de herfst zijn er zelfs speciale wandelingen om de herten te horen 'burlen'.

In het nationale park heb je Museonder, een museum over alles wat er onder de grond zit. Zeker tof om eens te doen. Er is ook een klassiek bezoekerscentrum met alle (natuur)informatie over het park, daar vertrekken ook de begeleide wandelingen en fietstochten.

Het hoogtepunt voor mij is het fantastische museum Kröller-Müller. Dit museum is het levenswerk van Hélène Kröller-Müller die een enorme verzameling kunst aanlegt met een aantal duidelijke keuzes. Een grote verzameling Van Gogh, maar ook veel van De Stijl, Picasso, Braque, Seurat, Monet, Giacometti... Jongens, jongens, wat daar niet op een kluitje bijeen hangt. Omgeven door een grote beeldentuin (dat schiet er meestal een beetje in omdat we meestal al verzadigd zijn van alles wat er binnen te zien is), middenin in die natuur. De sfeer die er hangt (omdat bijna iedereen er naartoe fietst?), het vriendelijke onthaal, het mooie gebouw,... Het is misschien niet gewoon mijn lievelingsmuseum maar mijn lievelingsplék.

Theo Van Doesburg - ontdekking van de dag

Deze Mondriaan moet ik elke keer zien.

van der Leck - naast een aantal fascinerende werken ook deze schone typografie

Permeke

Kindvriendelijk ook, zei ik dat al? Er zijn een aantal gratis speurtochten en we kregen ook het museumdobbelspel.


En nu was het tijd om te kamperen! We hadden namelijk op een van die fietstochten Natuurcamping Harskamperdennen ontdekt... En dat was een topper!
Met een gezelschap van 21 huurden we een paar kampeerveldjes naast elkaar. Het is een grote camping, maar volledig in het bos, en het is eigenlijk een verzameling van allemaal kleine veldjes. Wij zaten dicht bij de water- (excuseer, modder-) speeltuin en dat is dus leuk voor kinderen van twee tot tien (en zelfs ouder denk ik). Op de camping zijn verschillende kleine speeltuinen, een groot springkussen,...
We maakten ook een vuur, waar er heerlijke appeltjes en cakejes (!) op werden gemaakt.

We deden een pijlenzoektocht naar een uitkijktoren met de hele bende, heel plezant.

Ik ging ook 's ochtends joggen met zes mannen. Ja, ik loop hier helemaal vooraan, maar dat was de twee minuten dat ik een kleine voorsprong had genomen na een pauze. Meestal hing ik achteraan natuurlijk... Heerlijk om in z'on mooie natuur te lopen.

En er was ook pret met een drone.

Of het nu echt de moeite is om alle kampeerspullen te versleuren voor een lang weekend, daarover zal er discussie blijven. En het was ook spijtig dat het zondagochtend dan toch een paar druppels regende waardoor er extra vroeg werd opgestaan om de tenten op tijd op te bergen (of dat deden toch de anderen, wij waren nogal koppig).
Maar het was een prachtig weekend, ik weet zeker dat we de Veluwe-liefde nog een paar harten heeft veroverd.

Liefde voor boeken.

Woensdagmiddag. Dit is een speeltuin. Dat zijn mijn dochters die daar schommelen. Dat ben ik die leest.

Helaas is deze foto niet echt representatief voor onze woensdagen. Ik vraag me meestal op donderdag af waar die vrije woensdag nu weer naartoe is gegaan. Ik wil niet zeuren over wasmachines, vaatwassers, boodschappen en al die zaken want dat is echt niet zó veel. Nee, de tijd lijkt soms gewoon te verdwijnen. En een middag 'gewoon thuis' gaat blijkbaar erg snel voorbij. 

Maar. Deze woensdag was het dus dit plaatje. (Niet op de foto trouwens: een krijsende Juno die te moe was om de zeshonderd meter naar huis te steppen.) 

We zaten in de speeltuin en ik las een boek. Een steengoed boek: Voor het vergeten van Peter Verhelst. Een boek over het verlies van een moeder, maar dan wel in de typische Verhelst stijl. Heftig, maar een aanrader!

Die middag kwamen zowel Juno als Oona eens nieuwsgierig meebladeren in mijn boek. Juno op zoek naar prentjes (ja, er staat soms een hertje in!) en Oona leest al eens een paar zinnen mee. En daarom vond ik het een geslaagde woensdag: omdat ik mijn dochters de liefde voor het lezen heb kunnen doorgeven.

We ruimden hier op de voorbije dagen en het viel me op hoeveel kinderboeken we niet in huis hebben. Het boekenrek op Oona haar kamer telt 83 boeken. Bij Juno staan er 32 (en ik had net een tiental babyboekjes weggehaald). In de living, in de grote boekenkast staan er nog eens 57. En wellicht slingeren er nog wel ergens wat rond. 

De hoeveelheid speelgoed is hier echt vrij beperkt gebleven (al doen die rommelige mandjes iets anders vermoeden, ik weet het...). Maar hier geen overdaad aan plastieken brol, speelhuisjes of gigantische hoeveelheden blokken. 

In tegenstelling dus tot de hoeveelheid boeken. Het ritueel om een boek uit te kiezen voor het slapengaan, is belangrijk en onverwoestbaar. Er gaat echt geen dag voorbij waarin er niet wordt voorgelezen. 

Na de speeltuin gingen we nog even langs de bib. Voor nieuwe Nijntjes-boekjes (we hebben een kleine fan) en een boek over het heelal (Oona wil later onderzoeker worden). Ik griste snel nog het Slaapboek mee van Dr. Seuss. Als kind vond ik dat geweldig, dat was nog eens echte fantasie.

Michiel las Oona er vanavond uit voor en ze ging stralend slapen. Nog 172 mogelijkheden voor morgen.