Hineininterpretierung

Twee keer was ik terug vijftien deze week.

Woensdag

Ik zeg dat ik nooit gerevolteerd heb. Nooit heb ik geroepen tegen mijn ouders, nooit heb ik gedaan wat absoluut niet mocht, hoogstens ben ik hard de trap opgestormd. En zelfs dat herinner ik me niet.
Misschien dat dat ooit nog komt, zegt iemand. Dat wordt moeilijk. Papa is dood. Mama is, godzijdank, nog steeds haar lieve, open zelf. Niets kan ik bedenken waartegen ik me moet afzetten.
Ik word melancholisch. En diep romantisch omdat ik verlang naar een beeld dat onbereikbaar is. De energie van de revolte. Ik kan het bijna voelen. Het voelt plots als een ongelofelijk gemis. Ik wil vijftien zijn en schreeuwen.

Donderdag

Ik ga kijken naar een concert van DAAU. Ze bestaan 25 jaar en spelen een fantastisch concert waarbij ze oude nummers compleet herwerken. Het moet twintig jaar geleden zijn dat ik hun eerste cd  heb kapot gespeeld. Er was een grote cd speler op mijn kamer beland en ik wachtte tot ik eindelijk alleen thuis was (moeilijk in een huis met zes) want DAAU moest luid. Was het mijn liefje toen die me die cd heeft gegeven? Ik heb geen tijd voor die gedachte, want er is niets veranderd, de energie van de muziek sleurt me mee, ik probeer te zwemmen en besef dat ik me moet laten drijven. Ik laat het weinig toe, die golven. Laat ik het ooit nog toe in dit volwassen leven waar ik geluidloos ben in gegleden? En als ik dat niet doe, wat gebeurt er dan met al die gemiste getijden? 

Ik zie mij, ik weet welke broek ik draag en hoe mijn haar, het patroon op de vloer van mijn kamer, het getik van de verwarming, het boekenrek met bundels van Herman De Coninck en ik die dans, die beweeg en alles is mogelijk. Misschien is het een vertekende herinnering. Een hineininterpretierung van het meisje dat ik was. Misschien dat dat wel mag.

Ik lig wakker en ik pieker wat ik moet doen met die energie van twintig jaar geleden. 

En hoe ik het ga doen, dat revolteren.