Niemand haalt ons ooit nog in.

Ik heb haar net beloofd dat ik haar altijd zal meenemen naar de sauna, ook als ze na een hersenbloeding half verlamd is (haar grootste angst). Zij zal mij meenemen, als ik doodziek ben en al mijn haar heb verloren en zwak ben (mijn grootste angst).

Onze gezichten zijn rood, het zweet loopt van ons lijf. 

Ik duik in het meer, mijn lijf tintelt en ze wacht me op met een handdoek. Heerlijk koel. Voor haar mag het trager. Wij verschillen: zij is bedachtzaam, beheerst, maar als ze het erop aan komt, springt ze wel. Ik ben gulzig, snel, mijn binnenste is altijd aan mijn buitenste te zien, maar als het erop aan komt, durf ik niet, dan denk ik alleen en vergeet ik te voelen.

Een vriendschap van meer dan 25 jaar. 

Zij die onverschrokken op de kast klom in het speelclublokaal, ik zorgde voor een voortdurende aanvoer van kussens. Wij wonnen dat gevecht. De jongens waren allemaal op haar verliefd, maar ik maakte de kampvuurnummers. Dat van die spinnen, dat was haar idee, ik stopte ze allemaal in een plastiek fles om onze leidster te doen schrikken. Vele jaren later zou ze me vertellen dat ze bang is van spinnen, nog steeds. 

Zij kan een beetje gesnurk van mij verdragen, ik kan boos zijn om stomme dingen en zij begrijpt me, ze maakt chocomelk voor mij, ik schenk wijn in voor haar, zij zorgt voor vuur in de kachel. We kunnen uren praten, wij delen al zolang ons leven en toch zijn er nog dingen die ik haar niet had verteld. We fietsen in de kou door velden, ze waarschuwt me voor prikkeldraad want ze ziet meteen dat ik die niet heb gezien. Zij ziet wat ik niet zie, zij weet wat ik niet weet. 

En nu koelen wij af. We drijven. En praten over eenzaamheid.
Wij hebben deze vriendschap, zeg ik.
Ze knikt. Mijn blik en de hare, weer vinden wij elkaar.
Ze zegt: niemand haalt ons ooit nog in.
Ik knik. En ik weet dat ik straal, ondanks de chaos in mijn hoofd (of in mijn hart, ik moet durven voelen zegt zij en zij mag dat zeggen tegen mij, ook dat is bijzonder).
Ze duikt onder in het water.
She's the one.
Al heel lang en ik wens vurig: voor nog veel langer.

we waren toen zestien

Digital detox - part 1

Ik trok zes dagen naar Nederland om te niksen, te schrijven, te lezen, te shoppen. Ik nam mijn beste vriendin mee en liet Michiel en de meisjes achter, eventuele schuldgevoelens ook. Nood aan rust, ruimte en een uitzicht op de velden en wat inzicht in mijn hoofd.

Ideaal moment om werk te maken van mijn voornemen: minder met mijn telefoon bezig zijn. Voor deze ontwenningsperiode (want dat was het), heb ik eerst de schade opgemeten met de app Quality Time. Ik dacht te weten hoe erg het was (erg) maar het was nog erger (heel erg).

Volgens mij liegen veel mensen over het gebruik van hun smartphone net zoals over hun gewicht: je onthoudt toch het liefst je beste resultaat: die dag dat je toevallig een kilo minder woog of die dag dat je toevallig wat minder gebruik maakte van die vreselijke telefoon (omdat je toevallig in de sauna zat de hele dag, maar dat zeg je er dan niet bij natuurlijk).

Maar kijk, taboes doorbreken, open en bloot! Mijn telefoon gebruik ziet (zag!) er zo uit:

week 31 januari

week 7 januari

week 14 januari

Wat zeggen de cijfers?
Ik ben nogal consequent in mijn verslaving. Dag om dag zijn er dan wel verschillen, over een hele week tijd bekeken, zit ik gewoon steeds verschrikkelijk veel op dat ding. Per week dus 10 tot 12 uur. Dat is dus meer dan een volledige werkdag. AU.
Per week ontgrendel ik meer dan 500 keer mijn gsm. En ik kijk nog veel meer, zonder te ontgrendelen. Om te weten hoe laat het is, maar ook om te kijken of er toch geen berichten zijn.... Duizend keer misschien? Als ik telkens een kus zou geven in plaats van te ontgrendelen (dat duurt even lang?), er zou nog al eens liefde knetteren hier!
Per week spendeer ik minstens 3 uur op facebook. Ik vind dat heel veel. In die derde week zitten ook veel uren Chrome, maar dat is omdat ik twee afleveringen van Big Little Lies had gecast naar mijn tv, dus dat is toch een klein excuus. Want nee, verder kijk ik helemaal geen tv.
Ik ben ook geschrokken van whatsapp. Ik zit wel in een paar groepjes, en daar wordt soms wel gekakeld, maar ik dacht dat het wel meeviel. Niet dus.

Cold Turkey
Ik ben gestopt met facebook. Vrijdagochtend heb ik de laatste keer gekeken, en ik zal het vandaag (woensdag) voor het eerst terug doen. Ik wil namelijk deze blogpost posten op facebook, ah ja.
Mijn verslaving liet zich heel erg voelen. Ik heb mijn telefoon de voorbije dagen nog altijd heel veel vastgehad (whatsapp!!) en telkens was er die facebook reflex. Vanop het home-scherm staart een leeg hokje me aan, waar normaal de facebook app staat.
Je moet weten: ik hou van facebook. Ik vind het fijn om zo levens te volgen, van het ene al meer dan het andere. Ik vind het fijn om pagina's te volgen, ik vind het fijn dat facebook dat voor mij allemaal netjes verzamelt. Dat er nieuwe vegan-pizza is bij de beste pizzeria van de buurt, dat mijn nichtje graag dat tuintafeltje wil dat hier in de weg staat, ik lees interessante meningen, artikels en verhalen. En ik heb al zo hard gelachen (Luk Haekens en de wolf  ❤), wat een heerlijk medium toch om de grootste onzin te delen!
Maar: ik ben verslaafd.
Het is eigenlijk heel eenvoudig: zijn al deze voordelen drie uur van mijn tijd waard? Wat zou ik kunnen doen met die drie uren? Ik zou bijvoorbeeld in een tijdschrift meningen en artikels kunnen lezen (ik zou me kunnen abonneren op MO*magazine of De Correspondent). Ik zou meer kunnen schrijven, meer kunnen lezen. Want vaak zijn de romanpersonages interessanter dan de levens van mensen die ik eigenlijk toch niet zo goed ken.

Zo'n detox is niet eenvoudig. Toevallig had Michiel een schattig filmpje gepost van Juno. Had ik dus gemist. Mijn zus vroeg of ik mee wou naar een concert, ik klikte zonder nadenken de facebooklink open. En ik vertelde enthousiast over een vriendin, ik wou even een foto laten zien, maar wacht nee, die foto staat op facebook. Om maar te zeggen: mijn leven is behoorlijk verweven met facebook. Dat heeft Zuckerberg goed geregeld.

En? Het doet deugd. Het voelt goed. Ik heb nog geen idee wat ik morgen ga doen. Zeker niet hervallen in mijn oude gewoontes (de facebook app komt niet meer op mijn telefoon en op mijn computer wordt facebook niet meer automatisch geopend), maar wat dan wel? Een dagelijks kort facebook moment? Of wekelijks? Of enkel functioneel gebruiken voor mijn blog?
Ik weet het niet, laat ons dat houden voor een blogbericht over een maand of zo.

Kerstvakantie: 8 dingen, 6 beelden

• Ik kreeg van Michiel een fleecedeken met mouwen. Om in de zetel te kunnen schrijven. Aartslelijk. Fantastisch. Ik trok het meteen aan en kwam de volgende twee uren niet uit de zetel (sorry Juno, zoek zelf maar het hoedje voor de pop). 
• Ik ging met Oona naar het bejubelde 'Bonte Nacht' van Tuning People en De Maan. Dat was heerlijk. De voorstelling vond plaats in De Studio in de grote zaal, en daar zit je op zachte bankjes naast elkaar en niet op klapstoelen. Het is echt heerlijk om, met Oona dicht tegen me aan, te kijken naar een wereld die zich ontvouwt en dan haar hartje te voelen, haar ademhaling te volgen. Ik beleef de voorstelling dan mee via haar. Stop de tijd, oh alsjeblief, want dit maakt het moederschap nog beter dan alles wat ik me ooit al had kunnen voorstellen. 
• We gingen een paar dagen naar Utrecht. Het Nijntje-museum was de max. Te druk, dat wel, maar Juno vond het allemaal fantastisch en Oona ook, al is ze eigenlijk echt te groot. 
• We nodigden twee keer vrienden uit voor een brunch. Ik maakte sandwiches én scones én een zuurdesembrood. Het gaat trouwens heel goed met de zuurdesem, ik heb de basis echt onder de knie. Nu wissel ik al eens qua bloem (spelt, donkerder/lichter,...) maar aan het echte avontuur (bagels! rozijnenbrood!) waag ik me nog niet. Een huis dat om 9u 's ochtends ruikt naar allemaal versgebakken dingen, daar word ik absurd gelukkig van. Dan is het écht vakantie.
• Ik kookte nog veel meer. Voor kerstavond een ietwat saaie Biet Wellington als alternatief voor een gevulde kalkoen. Voor kerstdag drie side-dishes voor bij de raclette. En voor oudjaar kon ik me weer laten gaan, met een klein buffetje, volledig plantaardig trouwens, voor 12 personen. Misschien nog eens apart over schrijven, want ik heb me er echt mee uitgeleefd.  
• Ik had deze vakantie een hardnekkige verkoudheid. Koppijn, snot, beetje keelpijn en dan zat het op mijn longen. Een spurtje om de trein te halen en het werd zwart voor mijn ogen. Oudjaar vieren met een cocktail van dafalgan en rode wijn. En zo weinig energie.... pfft. Insert zelfmedelijden!
• Ik ging naar Dans Dans op Wintervuur. Dat was verschrikkelijk want er was duizend man te veel. Dat was fantastisch want wat hou ik van die muziek. 
• We zaten een tweede keer samen met een groepje voor een droom over co-wonen... Wordt vervolgd (of dat hoop ik toch). 

Mijn jaar in boeken

Wat een fantastisch leesjaar.
Kijk mee wat Goodreads (wat een uitvinding!) mij vertelt:

Dat is bijna het dubbele van vorig jaar. En ik denk ook een levensrecord.

Lezen doet zoveel voor mij.
Ik schreef al enthousiast over de toppers van het voorjaar, en ook het najaar bracht veel goeds.
Over het dikste boek waarin ik 41 uren las schreef ik al een apart blogpostje, en terecht. Wat een boek: Max, Mischa en het Tet-offensief. Niet twijfelen als je in de bib of de boekhandel staat.

En verder heb ik nog wat te zeggen over...

Stefan Hertmans - De bekeerlinge

Historische romans, dat is niet zo mijn genre. Maar ik ben blij dat ik me voor dit boek heb laten overtuigen. Wat dit boek voor mij bijzonder maakte, was de vertelstijl. Anders dan anders, en heel meeslepend.

 Aleksandr Skorobogatov - Cocaïne

Deze schrijver was mijn ontdekking van 2016. Maar dit boek weet ik me echt geen raad. Zeker niet na de epiloog die alles wat verduidelijkte maar me nog meer verwarde tegelijkertijd. Dus, wil er iemand dit boek lezen zodat we erover kunnen praten? Want ik weet niet goed of ik dat cocaïne-tripje geweldig of vreselijk vond.

Claudia De Breij - Neem een geit
Wie leest er eigenlijk graag zelfhulpboeken? Ik zeker niet, al is dat louter uit vooroordeel, want ik heb denk ik nog nooit een écht zelfhulpboek gelezen. Dit boekje komt anders aardig in de buurt. Cabaretière Claudia De Breij deelt hier levenswijsheden. Van zichzelf, maar vooral, van oude wijze mensen, voornamelijk bekende Nederlanders. Snel doorgelezen, maar op een of andere manier heb ik er veel aan gehad, want sommige zaken zijn echt blijven hangen. Zoals het verhaal waar het boekje zijn titel van heeft gekregen. Dus toch een topper qua non-fictie, want later op het jaar kon Bleri Lleshi mij niet helemaal overtuigen (met zijn boeken weliswaar, van zijn visie ben ik wel fan).

Tom Lanoye - Zuivering

Ja, ik ben fan. Ik was een enthousiaste lezer van Lanoye tot ik Sprakeloos las. Van toen af, ben ik een regelrechte fan. Ik had dit boek dus ook al in mijn bezit een week na verschijnen. Ik vind het bijzonder fijn dat dit boek zo mooi is uitgegeven. Het beeld van Koen Vanmechelen klopt echt per-fect met het boek, maar ook de kaft, het papier, de kleuren, de typografie, wat een vakmanschap.
Lanoye kan het zich ook hier weer permiteren: een bombastische taal met een enorm rijke woordenschat, zinnen om te degusteren. Bovenop een boeiend verhaal dat ook écht ergens heen gaat. Spijtig dat hij zich van een stom literair trukje bedient, dat mij wat is geen ergeren. Maar echte fans laten zich niet tegenhouden door zo'n detail.



Juli Zeh - Ons soort mensen

Ik weet niet op welke manier dit boek op mijn to-read lijstje is beland. Maar dat was een goede zaak, want dit dikke boek heeft me een paar weken in Unterleuten laten wonen. Een kleine dorpsgemeenschap, waar iedereen met iedereen wel 'een dingetje heeft'. En dan is er een plan om windmolens te bouwen. Dit boek heeft me echt een lesje geleerd in personage-opbouw. Wat kan die Juli Zeh goed mensen typeren en ze heel snel laten 'leven'. Ik heb echt gesmuld van dit boek, ik keek uit naar mijn treinritjes om te lezen zoals iemand anders uitkijkt naar zijn dagelijkse soap. En tussendoor staan er nog wat levenswijsheden te lezen. Straf.




Paolo Cognetti - De acht bergen

Ik wou 2017 afsluiten met echt een mooi boek en dit was perfect. Ik heb iets met bergen. Of nee, ik verlang vooral naar een uitzicht. En als er in dat uitzicht bergen staan, is het nog beter. In de bergen is er rust en zuivere lucht, twee dingen die ik soms erg mis. En dit boek vertelt een prachtig verhaal over vriendschap in een prachtig decor. Dit lijkt me echt een boek om te verfilmen. Die film hoef ik dan zeker niet te zien, want die zit al helemaal in mijn hoofd (en daar is Bruno een bijzonder knappe, ruige, stoere man trouwens, ik zou geen film willen waar dat personage wordt vertolkt door een gladde wonderboy uit Hollywood).


2018 ben ik gestart met Het Achtste Leven (voor Brilka), weer een dik boek, een familiegeschiedenis.  De eerste 239 pagina's zijn alvast veelbelovend, Meer van dat, kom maar af, gij 2018, vol boekentips!

Voornemens voor 2018

Voor 2013 (#1, #2, #3) en 2014 maakte ik voornemens. Dan had ik er genoeg van, ik moest helemaal niets meer van mezelf, de wereld moest al genoeg van mij en dat deed deugd.
Nu verlang ik er terug naar, naar uitdaging, naar een getekende horizon, naar een punt waar ik naartoe wil.


#1 Minder haast

Haast is het gevolg van te veel tegelijkertijd willen. Daar ben ik helaas heel goed in, in geen keuzes maken, en dan moet ik me dus haasten van het ene naar het andere.
Haasten helpt niet. Ik jakker mezelf én mijn meisjes behoorlijk wat af, een punt waar ik faal in het ouderschap. Het is niet dat zij ellendig traag hun schoenen aandoen, het is dat ik hen te weinig tijd geef. Ik probeer me af te vragen waarom ik me haast, het lijkt soms wel een gewoonte, mijn manier van leven. Bovendien helpt haasten meestal niet. En gelukkig maakt het al helemaal niet.


#2 Meer op tijd zijn

Dat is moeilijk in combinatie met het vorige voornemen. Ik ben niet zo'n vreselijke laatkomer die mijn gezin, vrienden, collega's uren en uren laat wachten. Maar ik ben wél vaak te laat, vijf minuten, tien minuten, ... Omdat ik te laat vertrek. Omdat ik nooit wat reserve tijd inrekenen voor onverwachte dingen... en geloof me, met twee jonge kinderen gebeurt er altijd iets onverwacht. Maar op het werk zijn er geen plotse kakpampers of drama's omdat ze haar regenlaarzen aan wil en niets anders. Dan ben ik het gewoon. Die nog even dit of even dat. Die pas in beweging komt als die andere collega uiteindelijk ook aanstalten maakt. Terwijl er al een derde collega netjes zit te wachten in een vergaderzaal. Zo werk ik elke week minstens een keer bij de collega's van Onderwijs. Dat is in een groot overheidsgebouw met een balie en omslachtige registratie. Elke keer wandel ik binnen op het afgesproken uur en ben dus na die registratieprocedure te laat waar ik moet zijn. Het is laf om te zeggen dat ik me daarmee verzet tegen onnodige bureaucratie. Ik moet gewoon vroeger vertrekken, vijf minuten maar.

#3 Minder scherm

Ik ben verslaafd aan mijn smartphone. Geen fijne vaststelling, maar de verslaving is duidelijk zichtbaar (sorry!), hardnekkig en met duidelijke effecten op mijn concentratie en rust-gevoel. Ik weet nog niet goed hoe ik dit puntje moet aanpakken. Facebook bannen? 4G op mijn telefoon standaard uitzetten? Of mezelf een limiet opleggen? Ik installeerde ter voorbereiding een app die mijn smartphone-gebruik analyseert en de eerste cijfers zijn ontnuchterend. Het aantal gespendeerde uren is hoog en het aantal screen-unlocks gigantisch. En als Juno mijn telefoon ergens ziet liggen, komt ze die ongerust naar me brengen. Hier mama, en haar blik zegt: ik weet dat je niet zonder kan. Au.

#4 Geen leer

Het is eenvoudig, voor leer gaan dieren dood. Ik mag hopen dat het diezelfde dieren zijn die ook worden opgegeten of die melk geven, maar zeker ben ik niet. En ik wil niet verantwoordelijk zijn voor een dood dier en niet voor de impact op de wereld van het leven van dat dier.
Een kennis zei me eens: elke aankoop is een stem. Ik besef dat nu ten volle: door leren schoenen of handtassen te kopen, hou ik mee een systeem in gang. Een systeem dat zegt dat het ok is om dieren uit te buiten en ten dienste te stellen aan de mens. Een systeem dat onze wereld compleet uitput. En er zijn zo veel alternatieven tegenwoordig. De regel geldt voorlopig enkel voor mezelf, maatje 39 biedt oneindig veel (online) mogelijkheden. Wat van maat 48,5 en kindermaten niet noodzakelijk kan gezegd worden. En uiteraard ga ik mijn leren schoenen en handtassen niet buitengooien. Ik denk dat ik tweedehands ook nog wel ok vindt, trouwens.

--

Het gaat er dus allemaal om wat bewuster te leven, meer stil te staan bij de keuzes die ik maak.
Samen met wat kleine, gewone voornemens: terug meer lopen (wat een ellendige, donkere maand was december), minder snoepen (ik ga terug voor een strenge periode 5:2, daar moet ik misschien ook eens over bloggen) en nog meer plantaardig eten (waar het kan).
Ik moest trouwens heel hard lachen met dit stripje van 9 tot 5.

Nog mensen met voornemens voor 2018?