Nu verlang ik er terug naar, naar uitdaging, naar een getekende horizon, naar een punt waar ik naartoe wil.
#1 Minder haast
Haast is het gevolg van te veel tegelijkertijd willen. Daar ben ik helaas heel goed in, in geen keuzes maken, en dan moet ik me dus haasten van het ene naar het andere.
Haasten helpt niet. Ik jakker mezelf én mijn meisjes behoorlijk wat af, een punt waar ik faal in het ouderschap. Het is niet dat zij ellendig traag hun schoenen aandoen, het is dat ik hen te weinig tijd geef. Ik probeer me af te vragen waarom ik me haast, het lijkt soms wel een gewoonte, mijn manier van leven. Bovendien helpt haasten meestal niet. En gelukkig maakt het al helemaal niet.
#2 Meer op tijd zijn
Dat is moeilijk in combinatie met het vorige voornemen. Ik ben niet zo'n vreselijke laatkomer die mijn gezin, vrienden, collega's uren en uren laat wachten. Maar ik ben wél vaak te laat, vijf minuten, tien minuten, ... Omdat ik te laat vertrek. Omdat ik nooit wat reserve tijd inrekenen voor onverwachte dingen... en geloof me, met twee jonge kinderen gebeurt er altijd iets onverwacht. Maar op het werk zijn er geen plotse kakpampers of drama's omdat ze haar regenlaarzen aan wil en niets anders. Dan ben ik het gewoon. Die nog even dit of even dat. Die pas in beweging komt als die andere collega uiteindelijk ook aanstalten maakt. Terwijl er al een derde collega netjes zit te wachten in een vergaderzaal. Zo werk ik elke week minstens een keer bij de collega's van Onderwijs. Dat is in een groot overheidsgebouw met een balie en omslachtige registratie. Elke keer wandel ik binnen op het afgesproken uur en ben dus na die registratieprocedure te laat waar ik moet zijn. Het is laf om te zeggen dat ik me daarmee verzet tegen onnodige bureaucratie. Ik moet gewoon vroeger vertrekken, vijf minuten maar.
Ik ben verslaafd aan mijn smartphone. Geen fijne vaststelling, maar de verslaving is duidelijk zichtbaar (sorry!), hardnekkig en met duidelijke effecten op mijn concentratie en rust-gevoel. Ik weet nog niet goed hoe ik dit puntje moet aanpakken. Facebook bannen? 4G op mijn telefoon standaard uitzetten? Of mezelf een limiet opleggen? Ik installeerde ter voorbereiding een app die mijn smartphone-gebruik analyseert en de eerste cijfers zijn ontnuchterend. Het aantal gespendeerde uren is hoog en het aantal screen-unlocks gigantisch. En als Juno mijn telefoon ergens ziet liggen, komt ze die ongerust naar me brengen. Hier mama, en haar blik zegt: ik weet dat je niet zonder kan. Au.
#4 Geen leer
Het is eenvoudig, voor leer gaan dieren dood. Ik mag hopen dat het diezelfde dieren zijn die ook worden opgegeten of die melk geven, maar zeker ben ik niet. En ik wil niet verantwoordelijk zijn voor een dood dier en niet voor de impact op de wereld van het leven van dat dier.
Een kennis zei me eens: elke aankoop is een stem. Ik besef dat nu ten volle: door leren schoenen of handtassen te kopen, hou ik mee een systeem in gang. Een systeem dat zegt dat het ok is om dieren uit te buiten en ten dienste te stellen aan de mens. Een systeem dat onze wereld compleet uitput. En er zijn zo veel alternatieven tegenwoordig. De regel geldt voorlopig enkel voor mezelf, maatje 39 biedt oneindig veel (online) mogelijkheden. Wat van maat 48,5 en kindermaten niet noodzakelijk kan gezegd worden. En uiteraard ga ik mijn leren schoenen en handtassen niet buitengooien. Ik denk dat ik tweedehands ook nog wel ok vindt, trouwens.
--
Het gaat er dus allemaal om wat bewuster te leven, meer stil te staan bij de keuzes die ik maak.
Samen met wat kleine, gewone voornemens: terug meer lopen (wat een ellendige, donkere maand was december), minder snoepen (ik ga terug voor een strenge periode 5:2, daar moet ik misschien ook eens over bloggen) en nog meer plantaardig eten (waar het kan).
Ik moest trouwens heel hard lachen met dit stripje van 9 tot 5.
Nog mensen met voornemens voor 2018?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten