Zeer Kort Verhaal - Middag

‘Ook indianen?’ vroeg het jongetje. ‘Ook indianen’, zei ik.
Toen aten we verder onze boterhammen en dachten zeker niet aan hetzelfde.

Zeer Kort Verhaal - Begin

Wij zijn eigenlijk al begonnen, maar er kleeft zoveel miserie aan ons dat we dat dreigen te vergeten, dus ik maak een foto, kijk naar mij, zie je hoe we lachen, hoe jij straalt, want je straalt ook al lijkt dat onmogelijk in al het donker dat ons omringt, zie je de zee achter ons, zie je de golven, blijf vooral kijken, hou die foto heel dicht bij je want wij wachten halsstarrig en met knarsende tanden tot dit allemaal overwaait en verdwijnt achter die horizon, maar dat is niet nodig liefste, want daar staan wij dus, aan zee, achter ons de einder, wij zijn eigenlijk al begonnen.

Broodjes bakken met Sarah Lemke

Aan de lunchtafel tijdens de workshop 'zuurdesembrood' werd er rond de tafel gevraagd vanwaar de interesse kwam voor die workshop. Misschien iets professioneels?
Ik heb geantwoord: ik eet graag.
En omdat ik graag goede dingen eet, lekkere dingen, bak ik ook graag. Want als je bakt, dan rek je het plezier met heerlijke geuren voor en na. En daar, lieve lezers, daar word ik nu eens ongelofelijk gelukkig van.

Ik ben geen cupcake-ster die de mooiste creaties maakt. Ook geen patisserie-specialist met de fijnste crèmes, ganaches en toppings. Maar ik weet hoe een goede cake smaakt, ik vind het tof te experimenteren met vegan-gebak (niet simpel) en ik bak héél graag brood. En dat is nog niet zo simpel. Tijdens ons jaar Ururguay heb ik geëxperimenteerd met no-knead bread, bagels, pistolets,... met wisselend succes. Zoals in mijn hele leven dus, ik heb een scherpe herinnering aan papa die toch maar een super harde zelfgebakken pistolet wou opeten om mij niet te ontgoochelen. Ik was, gok ik, een jaar of dertien.

Toen De Standaard een tijdje geleden een broodactie deed in samenwerking met De Superette, stond dat in mijn agenda. Ik kocht een krant en kreeg een zakje zuurdesemstarter. Of toch zoiets, want dat was geen échte zuurdesemstarter, daar zat ook gist bij, echte zuurdsemstarter krijg je niet gedroogd in een zakje. (Hoor, ik klink als een pro.) 

Met dat zakje maakte ik twee lekkere broden, maar het derde was helemaal plat. De zuurdesem had gefaald. Het smaakte nog altijd, but I killed it. 

Toen zag ik die workshop van Sarah Lemke herself (ieder zijn idool hé), en bij de tweede poging kon ik een plaatsje bemachtigen, samen met foodie Ans! De hoge kostprijs van die workshop heb ik maar genegeerd, dat is toch een kans die je niet kan laten liggen?

Deze zomer was er veel Bokrijk-liefde ontstaan: voor het park als geheel, voor de mensen die daar werken en voor de Superette, de bakkerij. Het is ook een heel geslaagd erfgoed-marketing verhaal, dus professioneel vind ik dat ook nog een interessante case.

Die Bokrijk-liefde was iets minder op maandagochtend om zeven uur toen bleek dat Bokrijk nog steeds bijna twee uur treinen ver lag van Antwerpen en er uiteraard een defecte trein in het spel was. De eerste aansluiting meteen gemist met als resultaat dat wij te laat aankwamen. Dat viel gelukkig mee, Ans had voor een theetje gezorgd voor op de trein, dus de koffie konden we skippen. Kennismaken zat er ook niet meer in, maar hé, daar waren een tante en een nicht van Michiel, dus dat was ook geen probleem.

En dan hadden we een heerlijke dag. Omdat dat zo'n heerlijke plek is. Omdat brood bakken heerlijk is. Omdat ik echt veel heb geleerd. Omdat we alles mochten vragen. Want zuurdesembrood, dat is echt iets apart.

De stijl van Sarah is wel iets apart, maar ik was helemaal mee dat een starter die tot leven komt freakin' awesome is, dat je rozijnen niet moet weken bij brioche omdat je anders a shitty messy kind a thing krijgt dat niemand wil eten.
We maakten een basiszuurdesembrood, dat ook ter plekke werd gebakken. We maakten ook een meergranenbrood en een brioche met rozijnen, om thuis af te bakken.
Het was echt een workshop naar mijn hart omdat ik voortdurend mocht ruiken en voelen. Oh, het geluk van een levend deeg te voelen, en dat delen met zo'n groepje... Heerlijk, ik ben niet alleen met zo'n fascinatie.

Die broodjes uit de oven zien komen was heel bijzonder.

Schoon hé.
De lunch was something easy maar wat een lekkere linzen/wortel/pastinaak soep met uiteraard perfect brood en verse kaasjes van de markt. Dat heeft me zó gesmaakt!

Op het einde van de dag begon er wel wat teleurstelling te knagen, ik had liever alle broodjes daar gebakken (niet gerust op het effect van een treinreis van twee uur op briochedeeg) en er bleven wat onduidelijkheden over het ene of andere recept en de juiste verhoudingen.

Wij vrolijk tetterend op de trein (eerst een stukje verkeerd gelopen, maar soit) en Ans stapt drie stationnekes vroeger af dan ik. Vervolgens deze conversatie:

Als ik later ooit rijk en beroemd ben en iemand me vraagt welke eigenschap ik haat aan mezelf, dan is het zeker en vast deze vergeetachtigheid, die nonchalance, die onzorgvuldigheid. Mijn broodje (en dat van Ans) lag nog rustig te koelen en ik ben vertrokken met mijn zak met starter en twee deegmassa's... Ongelofelijk dat wij dat dus allebei vergeten en pas opmerken als we bijna thuis zijn.

En deze foto's zijn nu echt wel belangrijk... want wat hadden wij een schoon broodje.



Enfin, snel snel eten, naar de schrijfles en dan 's avonds laat nog mijn meergranenbrood afbakken. Te haastig willen zijn (Oh! Die nonchalanche! Die onzorgvuldigheid!), fouten gemaakt met als resultaat een meergranenbrood dat amper is gerezen. Ik had er zwaar de pest in gisterenavond.

Maar vanochtend keek ik naar die foto's, besefte ik nog eens hoe zálig ik het vond. Dat platte brood was zo slecht nog niet en ik bakte tegen de middag de lekkerste brioche uit mijn leven. Andere mensen zijn blij dat ze een wasmachine kunnen insteken als ze thuiswerken, ik word hondsgelukkig als ik een broodje in de oven kan schuiven. Hoe lekker was dat. En mijn huisgenoten lusten geen rozijnen. Dus. Helemaal. Voor. Mij. Alleen. Aaaah.

En nu ga ik mijn starter voeden want morgen hoop ik een perfect basis zuurdesembrood te bakken.

Zeer Kort Verhaal - Vertrokken

Het is nochtans waar, zei hij, maar ze hoorde het niet meer want ze was al vertrokken met 20 gestreken zakdoeken in haar tas en een volle fles shampoo voor de zekerheid.

Zeer Kort Verhaal - Klein

Het was kleiner dan hij had gedacht en lichter ook maar hij moest het er maar mee doen want als hij haar nu zou opbellen en zijn ontgoocheling zou laten blijken, dan zou er niets veranderen, ook na die telefoon zou hij hier staan, in de gang van zijn appartement dat hij over exact een week zou verlaten en dan zou hij nog steeds denken, goh, wat is het klein.

Zeer Kort Verhaal - Diamants

In de stad loopt nu een campagne rond diamant of dat denk ik toch want er hangen posters overal en daar staat op: in Antwerp we speak diamond, ik moet iets gemist hebben ik spreek geen diamants, en ik heb het ook nog nooit gehoord, ik heb nog nooit diamanten gezien bedenk ik nu, eigenlijk is er weinig wat verder van mij af staat dan diamant, nochtans geboren en getogen in dit stadje, dus misschien was het toch goed dat er iemand bij 't stad heeft bedacht dat er best een imagocampagne komt, en dan ben ik het ideale doelpubliek dat iedere dag passeert aan zo' n affiche, daar tussen de Turkse groentewinkel en de bakker met kurkumabrood waar ik vandaag weer bijna werd platgetreden, maar gelukkig was er nog wat budget over bij de stad na die campagne voor een fietssuggestiestrook die dus zal suggereren dat ik en vele anderen daar fietsen en zo kan ik dan ook veilig links afslaan, recht de diamantwijk in, misschien moet ik dat vaker doen.

Zeer Kort Verhaal - Hotel

De receptioniste was druk in gesprek aan de telefoon in een mengeling van Duits en Engels toen de bruidegom een tweede sleutelkaart kwam vragen van de bruidssuite en alleen door de voordeur vertrok, zijn hemd uit de broek van zijn kostuum en met een woeste tred om bang van te worden.

Zeer Kort Verhaal - Zo'n avond dus

Omdat hij niet wist hoe je paprika’s overlangs moest doorsnijden, had hij een pizza in de oven gestoken om die dan weer te vergeten totdat die zwartgeblakerd was en zo kwam het dat hij een hele zak chips had leeg gegeten en toen zijn vrouw ernaar vroeg, kon hij niet meer zeggen dan paprika.

Zeer Kort Verhaal - Niet genoeg

Soms heb ik het gevoel dat ik het niet intens genoeg heb beleefd, dat het meer had moeten zijn, groter en heviger, het was zo gewoon, op dat moment, al is alledaags niet het juiste woord, en ik kan nu toegeven hoe weinig bijzonder het voelde toen, hoe het gewoon gebeurde, en ik zie vooral hoe ik mijn herinneringen heb geforceerd en van een hevige regenbui een genadeloze storm heb gemaakt, en hoe ik een kom pudding het aura heb toegedicht van een laatste avondmaal, ik weet het, ik heb elk gebaar en elke zucht, ik heb alles groter gemaakt, achteraf, dat besef ik nu, dat ik betekenissen ben gaan zoeken, dat ik in de dagen, weken erna heb gestapeld met woorden, met zwaarte, en hevigheid, omdat alles toch meer zou zijn, belangrijker, groter dan hoe het in werkelijkheid was, en ik besef dat ik een constructie heb opgezet, en dat ik een rol voor mezelf heb verzonnen waarin ik veel meer heb gedaan dan wat ik deed, want dat was weinig en vreemd genoeg, heel gewoon, en dus leef ik in een leugen maar met die leugen is het eenvoudiger leven dan met het idee, of beter, of erger, dan met de waarheid, dat het gewoon was, dat zijn sterven heel gewoon was, gewoon ademen en dan niet meer.

Zeer Kort Verhaal - In de branding

Hij wou praten over de getijden, zo zei hij dat, en dus stond zij naast hem, in de branding, en haar haren dansten wild in de wind, ze dacht dat ze zo misschien wel mooi was maar hij kon dat niet zien, want hij keek naar de zee en hoe die golfde, het schuim kwam al tegen hun schoenen, ze stopte haar handen diep in haar zakken, wat had ze nu te vertellen, wat kon ze zeggen, ze had niet meer woorden dan eb en vloed maar hij begon te praten en vier uur later wist ze dat het dus de maan was, en haar aantrekkingskracht op het water, en ook wist ze dat ze nooit meer bij iemand anders wou zijn dan bij hem, de zee was nu ver weg, maar ze was gelukkig alsof ze nu pas voor het eerst in haar leven zekerheid had: de zee komt terug.

Een brief voor Peter De Graef

Beste mijnheer De Graef

ik schrijf om u te bedanken voor wat ik gisteren dankzij u mocht meemaken. Meemaken is niet het juiste woord, nu ik erover nadenk, ik maakte helemaal niets, nee, u heeft mij gemaakt. Dit klinkt wel heftig, zo in de eerste regel van een brief.
U maakte mij dus, u hebt mij een beetje hersteld. Ik had er best een zware nacht en dag op zitten. Ik ben heel emotioneel betrokken bij mijn werk en als er dan dingen bewegen en worden beslist, dan valt mijn schil af en rol ik holderdebolder, dan stuiter ik, en dan doe ik me best wel pijn. Geen bloed of diepe wonden, maar blauwe plekken en het schuurt hier en daar.
Ik was enkele maanden geleden bij de laatste voorstelling van Rudy. Ik heb al best veel theater gezien, maar wat u daar bij mij teweeg bracht, dat was van een geheel andere orde. Als nieuwe fan wist ik dus wel enigszins waar ik me aan kon verwachten. En ik wist dat het, ondanks mijn vermoeidheid en de beurse plekken in mijn volle gedachten, een goed idee zou zijn om mij te laten wegzinken in een zachte zetel en me over te geven aan u en uw kompanen.

Ik weet niet u of dat weet, ik weet niet of anderen dat ook zo ervaren in die rode zetels, maar u neemt mij dus helemaal niet mee in de emoties, u neemt mij niet mee in een verhaal. Nee, u doet iets anders, veel radicaler. U doet iets met mij, met mijn verhaal, met mijn emoties. U brengt zo veel in mij teweeg dat ik deze ochtend in mijn eigen onrust verdwaalde, omdat ik bij al de banale dingen van het weekend (de pistolets, mijn dochters die een ananas kleuren, en de beslissing of het patatjes of kroketjes zullen worden straks), omdat ik in al die dingen geen enkele aansluiting vond bij wat daar in mijn binnenste wroet. Ik dacht terug aan die kip, en het verschil tussen zijn en een verhaal zijn, en het lange gesprek met mijn hartvriendin die gisterenavond bij me was. Het was een moment, dwalend door de straten in Berchem, waarvan ik wist dat het een herinnering zou worden. Dankzij u, dankzij uw woorden, dankzij de muziek die vanaf de eerst toon mijn hart beroerde.

Wie blauwe plekken heeft opgelopen, verdient rust. En toch verkoos ik om te blijven gaan, te blijven wandelen, op het ritme van de woorden van gisteren. Dan stroomt het bloed, dan genezen die blauwe plekken en vervaagt hun kleur. Of dat is toch wat ik wil geloven.

Bedankt om mij gisteravond op de mooist mogelijk manier weer te brengen naar die dingen in het leven die er echt toe doen. Zoals dochters die een ananas kleuren.

Doet u vele warme groeten aan die mensen om u heen? Want elke noot, elk woord, elke beweging, elke stilte, het klopt allemaal en dat is dankzij hen.

Bedankt, tot ziens,

Katelijne

PS: 'Twee zielen' is nog te zien op vele plekken, kijk maar eens op UiTinVlaanderen.be
PS2: Lees ook het interview in De Standaard van dit weekend.