Ik heb geantwoord: ik eet graag.
En omdat ik graag goede dingen eet, lekkere dingen, bak ik ook graag. Want als je bakt, dan rek je het plezier met heerlijke geuren voor en na. En daar, lieve lezers, daar word ik nu eens ongelofelijk gelukkig van.
Ik ben geen cupcake-ster die de mooiste creaties maakt. Ook geen patisserie-specialist met de fijnste crèmes, ganaches en toppings. Maar ik weet hoe een goede cake smaakt, ik vind het tof te experimenteren met vegan-gebak (niet simpel) en ik bak héél graag brood. En dat is nog niet zo simpel. Tijdens ons jaar Ururguay heb ik geëxperimenteerd met no-knead bread, bagels, pistolets,... met wisselend succes. Zoals in mijn hele leven dus, ik heb een scherpe herinnering aan papa die toch maar een super harde zelfgebakken pistolet wou opeten om mij niet te ontgoochelen. Ik was, gok ik, een jaar of dertien.
Toen De Standaard een tijdje geleden een broodactie deed in samenwerking met De Superette, stond dat in mijn agenda. Ik kocht een krant en kreeg een zakje zuurdesemstarter. Of toch zoiets, want dat was geen échte zuurdesemstarter, daar zat ook gist bij, echte zuurdsemstarter krijg je niet gedroogd in een zakje. (Hoor, ik klink als een pro.)
Met dat zakje maakte ik twee lekkere broden, maar het derde was helemaal plat. De zuurdesem had gefaald. Het smaakte nog altijd, but I killed it.
Toen zag ik die workshop van Sarah Lemke herself (ieder zijn idool hé), en bij de tweede poging kon ik een plaatsje bemachtigen, samen met foodie Ans! De hoge kostprijs van die workshop heb ik maar genegeerd, dat is toch een kans die je niet kan laten liggen?
Deze zomer was er veel Bokrijk-liefde ontstaan: voor het park als geheel, voor de mensen die daar werken en voor de Superette, de bakkerij. Het is ook een heel geslaagd erfgoed-marketing verhaal, dus professioneel vind ik dat ook nog een interessante case.
Die Bokrijk-liefde was iets minder op maandagochtend om zeven uur toen bleek dat Bokrijk nog steeds bijna twee uur treinen ver lag van Antwerpen en er uiteraard een defecte trein in het spel was. De eerste aansluiting meteen gemist met als resultaat dat wij te laat aankwamen. Dat viel gelukkig mee, Ans had voor een theetje gezorgd voor op de trein, dus de koffie konden we skippen. Kennismaken zat er ook niet meer in, maar hé, daar waren een tante en een nicht van Michiel, dus dat was ook geen probleem.
En dan hadden we een heerlijke dag. Omdat dat zo'n heerlijke plek is. Omdat brood bakken heerlijk is. Omdat ik echt veel heb geleerd. Omdat we alles mochten vragen. Want zuurdesembrood, dat is echt iets apart.
De stijl van Sarah is wel iets apart, maar ik was helemaal mee dat een starter die tot leven komt freakin' awesome is, dat je rozijnen niet moet weken bij brioche omdat je anders a shitty messy kind a thing krijgt dat niemand wil eten.
We maakten een basiszuurdesembrood, dat ook ter plekke werd gebakken. We maakten ook een meergranenbrood en een brioche met rozijnen, om thuis af te bakken.
Het was echt een workshop naar mijn hart omdat ik voortdurend mocht ruiken en voelen. Oh, het geluk van een levend deeg te voelen, en dat delen met zo'n groepje... Heerlijk, ik ben niet alleen met zo'n fascinatie.
Die broodjes uit de oven zien komen was heel bijzonder.
De lunch was something easy maar wat een lekkere linzen/wortel/pastinaak soep met uiteraard perfect brood en verse kaasjes van de markt. Dat heeft me zó gesmaakt!
Op het einde van de dag begon er wel wat teleurstelling te knagen, ik had liever alle broodjes daar gebakken (niet gerust op het effect van een treinreis van twee uur op briochedeeg) en er bleven wat onduidelijkheden over het ene of andere recept en de juiste verhoudingen.
Wij vrolijk tetterend op de trein (eerst een stukje verkeerd gelopen, maar soit) en Ans stapt drie stationnekes vroeger af dan ik. Vervolgens deze conversatie:
Als ik later ooit rijk en beroemd ben en iemand me vraagt welke eigenschap ik haat aan mezelf, dan is het zeker en vast deze vergeetachtigheid, die nonchalance, die onzorgvuldigheid. Mijn broodje (en dat van Ans) lag nog rustig te koelen en ik ben vertrokken met mijn zak met starter en twee deegmassa's... Ongelofelijk dat wij dat dus allebei vergeten en pas opmerken als we bijna thuis zijn.
En deze foto's zijn nu echt wel belangrijk... want wat hadden wij een schoon broodje.
Enfin, snel snel eten, naar de schrijfles en dan 's avonds laat nog mijn meergranenbrood afbakken. Te haastig willen zijn (Oh! Die nonchalanche! Die onzorgvuldigheid!), fouten gemaakt met als resultaat een meergranenbrood dat amper is gerezen. Ik had er zwaar de pest in gisterenavond.
Maar vanochtend keek ik naar die foto's, besefte ik nog eens hoe zálig ik het vond. Dat platte brood was zo slecht nog niet en ik bakte tegen de middag de lekkerste brioche uit mijn leven. Andere mensen zijn blij dat ze een wasmachine kunnen insteken als ze thuiswerken, ik word hondsgelukkig als ik een broodje in de oven kan schuiven. Hoe lekker was dat. En mijn huisgenoten lusten geen rozijnen. Dus. Helemaal. Voor. Mij. Alleen. Aaaah.
En nu ga ik mijn starter voeden want morgen hoop ik een perfect basis zuurdesembrood te bakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten