ik schrijf om u te bedanken voor wat ik gisteren dankzij u mocht meemaken. Meemaken is niet het juiste woord, nu ik erover nadenk, ik maakte helemaal niets, nee, u heeft mij gemaakt. Dit klinkt wel heftig, zo in de eerste regel van een brief.
U maakte mij dus, u hebt mij een beetje hersteld. Ik had er best een zware nacht en dag op zitten. Ik ben heel emotioneel betrokken bij mijn werk en als er dan dingen bewegen en worden beslist, dan valt mijn schil af en rol ik holderdebolder, dan stuiter ik, en dan doe ik me best wel pijn. Geen bloed of diepe wonden, maar blauwe plekken en het schuurt hier en daar.
Ik was enkele maanden geleden bij de laatste voorstelling van Rudy. Ik heb al best veel theater gezien, maar wat u daar bij mij teweeg bracht, dat was van een geheel andere orde. Als nieuwe fan wist ik dus wel enigszins waar ik me aan kon verwachten. En ik wist dat het, ondanks mijn vermoeidheid en de beurse plekken in mijn volle gedachten, een goed idee zou zijn om mij te laten wegzinken in een zachte zetel en me over te geven aan u en uw kompanen.
Ik weet niet u of dat weet, ik weet niet of anderen dat ook zo ervaren in die rode zetels, maar u neemt mij dus helemaal niet mee in de emoties, u neemt mij niet mee in een verhaal. Nee, u doet iets anders, veel radicaler. U doet iets met mij, met mijn verhaal, met mijn emoties. U brengt zo veel in mij teweeg dat ik deze ochtend in mijn eigen onrust verdwaalde, omdat ik bij al de banale dingen van het weekend (de pistolets, mijn dochters die een ananas kleuren, en de beslissing of het patatjes of kroketjes zullen worden straks), omdat ik in al die dingen geen enkele aansluiting vond bij wat daar in mijn binnenste wroet. Ik dacht terug aan die kip, en het verschil tussen zijn en een verhaal zijn, en het lange gesprek met mijn hartvriendin die gisterenavond bij me was. Het was een moment, dwalend door de straten in Berchem, waarvan ik wist dat het een herinnering zou worden. Dankzij u, dankzij uw woorden, dankzij de muziek die vanaf de eerst toon mijn hart beroerde.
Wie blauwe plekken heeft opgelopen, verdient rust. En toch verkoos ik om te blijven gaan, te blijven wandelen, op het ritme van de woorden van gisteren. Dan stroomt het bloed, dan genezen die blauwe plekken en vervaagt hun kleur. Of dat is toch wat ik wil geloven.
Bedankt om mij gisteravond op de mooist mogelijk manier weer te brengen naar die dingen in het leven die er echt toe doen. Zoals dochters die een ananas kleuren.
Doet u vele warme groeten aan die mensen om u heen? Want elke noot, elk woord, elke beweging, elke stilte, het klopt allemaal en dat is dankzij hen.
Bedankt, tot ziens,
Katelijne
PS: 'Twee zielen' is nog te zien op vele plekken, kijk maar eens op UiTinVlaanderen.be
PS2: Lees ook het interview in De Standaard van dit weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten