Een keuze.

Wat je voelt, is wat je voelt.
Wat je voelt, is echt.
Maar dan, op een bepaald moment, is er een keuze.
Je kan kiezen wat je ziet.
Je kiest een kader om te kijken.

Je kan spijt hebben of geen spijt hebben.
Je kan naar daar of naar daar.
Je kan melancholisch zijn, zoeken naar sporen in het zand, en weifelend achterom kijken.
Of je kan vooruit kijken, zien wat er komt.
Je kan blijven omdat het goed is, je kan weggaan omdat het beter zou kunnen worden.
Je kan koesteren wat je hebt, je kan het verlangen koesteren naar wat je niet hebt.

En misschien is er iemand nodig, die jou zegt (of niet zegt, maar wel bedoelt), dat er een keuze is.
Zelfs bij verdriet.

Middelheim. Zondagmiddag.

Je kan picknicken. Je kan in het gras liggen. Je kan voor het eerst fietsen zonder zijwieltjes. Je kan heel ernstig met een boekje het beeldhouwwerk voor je bekijken. Je kan je hond uitlaten. Je kan op een bank zitten en lezen. Of staren. Of slapen. Of misschien is het wel denken met je ogen dicht. Je kan tegen een bal trappen, je kan gesprekken voeren, je kan gearmd aan je liefste met een wandelstok op weg zijn.

Je kan lopen. Zoals ik.
Ik zie flitsen van kunstwerken, ruik de aankomende zomer en onderga mijn gedachten.
En ik zie een kader.
Ik kan kiezen wat ik zie.

Ik ben er nog niet.
Ik heb nog een paar knopen in mijn hoofd, mijn hart.
Maar er is een keuze.
Ik loop verder, ik voel me licht.