Een jaar.

Ik mag blij zijn.

Ik mag blij zijn, wij hebben nog zoveel moois gehad.
Ik mag blij zijn, wij hebben afscheid genomen. Niet dat we heel bewust die laatste woorden hebben uitgesproken. Maar we wisten allebei die kus, dat woord, het zou ons laatste kunnen zijn.
Ik mag blij zijn, hij is kunnen sterven zoals hij wou. Thuis, zonder veel pijn. En met een afscheid in zijn regie.

Ik mag blij zijn, voor dat jaar en een half. Het was uitputtend, de medische molen met elke keer een ticketje voor een volgende rit chemo, pillen en misselijkheid. Maar op een jaar en een half is veel gebeurd, twee kleinkinderen, hoe geweldig is dat.

Ik mag blij zijn, met dit moment. Met deze foto. De ziekte al duidelijk leesbaar in droeve ogen die toch glinsteren van zoveel klein geluk. Op die zachte buik waar ik ook heb gelegen, en waar maanden later niets van over zou blijven.

Ik mag blij zijn. Met mijn zus en broers, we hebben elkaar. Mijn mama, mijn tantes en nonkels, zijn vrienden.
Ik mag blij zijn, er is nog zoveel gezegd. Tussen hem en mij, maar ook tussen hem en anderen. Er zijn nog dingen goed gekomen.

Ik mag blij zijn, dat hij toch dit heeft gezien. Hoe ik ben uitgegroeid tot wie ik ben, gelukkig met mijn gezin, met mijn dromen voor het leven.
Ik mag blij zijn, voor alles wat ik nog heb kunnen doen. De reis naar Noorwegen plannen, liters sorbet maken, bloemen halen voor die verpleegster die zoveel voor hem betekend heeft.
Ik mag blij zijn.
Wat een vader. Wat een geluk.


Een jaar later.
Ik ben niet blij.
Ik heb verdriet.
En ik ben boos, nog steeds.
Ik heb schroom om dit te schrijven, maar het is zoals het is.

Dus neem mijn rouw niet af.
Laat mij het verdriet.
Laat mij niet blij zijn.
En laat mij proberen. Om dit ook zelf te laten.
Laat mij proberen mij niets te ontzeggen van wat ik diep vanbinnen voel.