Die vrijdag bij de uitgever...

Vrijdag zat ik bij een uitgever. En dat bijna twee jaar nadat ik mijn manuscript had opgestuurd.
Het is me nog altijd niet helemaal duidelijk hoe mijn manuscript plots weer kwam bovendrijven bij die uitgever... De mooie vormgeving had er beslist iets mee te maken. Eigenlijk maakt het ook niet uit, of is het zelfs een goede zaak.
Want de uitgever vond het een goed boek. Maar nog niet om uit te geven. Vooral het einde vond hij niet goed uitgewerkt en hij had daar ook goede argumenten voor.
Het was een fijn gesprek, ook al was het niet eenvoudig om weer zo 'in mijn bloteke' te staan. Feedback, kritiek, commentaar,... noem het zoals je wil, het ging over mijn boek waar ik meer dan een jaar heel hard aan heb gewerkt, waar ik mijn ziel heb ingestopt. Dus dat komt binnen. Maar het ging goed.

Er kwamen veel verhalen. Over die ene gevestigde auteur die zijn hele roman heeft herschreven, naar een ander vertelstandpunt van een ander personage. Over die andere auteur die door vele uitgeverijen een 'nee' kreeg, maar van wie nu meteen twee romans worden uitgegeven. Of over dat ene boek, waarvan de auteur tot vijf keer toe een nieuwe versie aan de uitgeverij bezorgde, om uiteindelijk een absolute besteller te worden. Het kan, het kan allemaal.
Ik vroeg of het zin had om dit boek te herwerken. Want in mijn hoofd was het een afgesloten hoofdstuk. Ik had er alles in gestopt dat ik in me had. Maar nu twijfel ik daaraan. Misschien dat ik het wél kan herschrijven, twee jaar tijd doet blijkbaar veel.
Maar hij kaatste de bal terug: wil je het herschrijven? Heb je daar zin in?
Misschien, zei ik naar waarheid, misschien.

Ik sprak ook voorzichtig over de andere dingen die ik (vooral dit jaar) schreef. Over die enkele gedichten waar ik wel tevreden over ben, dat ene kortverhaal.
Stuur maar door, zei hij, en dat zal ik doen.

Even later zat ik in een koffiebar en las met stijgende verbazing mijn eigen manuscript. Ik las kromme zinnen maar ook beschrijvingen waarvan ik niet meer wist dat ik het zo mooi had kunnen neerschrijven. Ik begon 's avonds als een gek door mijn tekstflarden te scrollen, een nieuw einde te bedenken en iets te schrijven rond het idee voor een nieuwe roman dat ik sinds kort in mijn hoofd heb. Dat leidde natuurlijk allemaal tot niets, mijn hoofd zat veel te vol.

Het weekend bracht rust. Ik weet nu: er staat daar een deur op een kier. En we zullen wel zien wat ik de volgende maanden schrijf (toch een herwerking van 'Naar Montevideo'? Toch een nieuwe roman?) en of dat iets is wat ik wil publiceren. En dan bel ik de uitgever. Ongelofelijk, toch?

Ik knijp nog eens in mijn arm. Ik had vrijdag een afspraak bij een uitgeverij en het was fijn.
Papa moest eens weten.