Veggie voor beginners - dé lijst

Of het toeval is, dat weet ik niet.
Maar de laatste weken krijg ik heel vaak de vraag naar veggie recepten. Eenvoudig, snel, gemakkelijk. Niemand heeft al gevraagd naar ingewikkelde recepten die veel tijd vragen met allerlei speciale ingrediënten. Daar zijn kookboeken voor. (Maar, nu we het er toch over hebben, ik kan alleen maar aanraden die kookboeken af en toe open te slaan, want jongens toch, eenmaal je proeft weet je meestal waarom granaatappelmelasse nodig was of waarom je die paprika's eerst roostert en dan pas in je hartige taart gooit.)

Veel vragen dus naar dagelijkse veggie-kost. Ik ben 2017 begonnen met het voornemen om weekmenu's te maken (check de blog van mme zsa zsa en de facebook-pagina). De belangrijkste reden is dat wij absurd vaak naar de winkel gaan. Elke dag, minstens, want vaak ga ik dan ook nog tussen de middag iets halen. Ik doe dat graag, naar de winkel gaan, al is dat met een peuter van 18 maanden minder een pretje. (Ik was ze onlangs eens kwijt, maar het meisje stond rustig aan de ingang te wachten en had alvast een tomaat gepakt en daar een hapje uit gebeten.)
Zo vaak gaan winkelen is vooral niet tijdsefficiënt en de tijd tikt genadeloos weg tussen half zes en zeven. En dat is het tijdslot waarin bij een doorsnee-gezin álles moet gebeuren en waarin kinderen moe en hongerig zijn en dus zorgen voor vertraging en complexiteit bij dat alles.

Slechts één keer naar de winkel gaan per week is nog altijd onmogelijk (mijn weekend wíl ik ook niet plannen, en ik vergeet ook altijd wel iets), maar het is wel een verademing.
En dan moest het beste nog komen: we eten sinds de weekmenu's nóg lekkerder en gevarieerder. Michiel zei vandaag dat het precies terug is zoals ons jaar in Uruguay: elke dag ander en lekker eten. En dat wil wat zeggen, want toen had ik écht bijna niets anders te doen dan te bedenken wat we gingen eten.

Om die weekmenu's te plannen, maakte ik een lange lijst van dagelijkse dingen die wij eten en dus allemaal niet giga veel werk zijn. Daar zit nog wel wat variatie in, maar op woensdag heb ik meer tijd en Michiel kan op vrijdag ook al wat vroeger in de potten roeren.
En kijk, we moeten wat meer delen in het leven. Dus die lijst kan je hier nalezen.
Er staat vanalles op, ook heel vanzelfsprekende dingen (denk: appelmoes) maar dat is omdat ik die dan zelf niet zou vergeten wanneer ik mijn weekmenu opstel. Veel links ook naar recepten, en je zal zien dat er ook wat Smartmat recepten bij staan. We bestelden ondertussen een twintig tal keer een veggie-box en ik ben daar zeer tevreden van. Gemakkelijk en lekker en echt gewoon goede recepten en sommige zijn dus blijvers.

Een opiniestuk over vegetarisch koken schrijf ik wel een andere keer. Psychologisch gezien werkt het ook beter wanneer je eerst iets geeft (dé lijst) en dan pas iets vraagt (begrip voor de keuze om twee jonge kinderen vegetarisch op te voeden en dat ik je een schuldgevoel geef als je tonijn eet). Dus hou u maar al vast. Intussen kom ik tot mijn vast mantra dat me ooit is ingefluisterd door mijn schoonbroer: Waarom ik vegetarisch eet? Omdat ik me daar beter bij voel. 

Voor de aardigheid ook onze eerste weekmenu's, allemaal dus dingen uit de lijst.
En als er nog vragen zijn, steek uw vinger maar op.

Week 2

• maandag: snelle bami
• dinsdag: pasta met broccoli en walnotencrème (recept Smartmat)
• woensdag: recept witloof tarte tartin (recept De Standaard) en (rode) salade
• donderdag: erwtjes en worteltjes, aardappelen in de oven, veggie burger
• vrijdag: broodpizza
• zaterdag: snelle citroenspaghetti

Week 3

• zondag: hamburgers van zelfgemaakte pistolets, gebakken portobello en gebakken witloof, salade
• maandag: linzen met mozzarella en wraps
• dinsdag geroosterde wortel/pastinaak/ui/aardappel met veggieburgers en homemade tzatiki
• woensdag: spinazie-maïs pannenkoeken (recept Smartmat)
• donderdag: appelmoes met gebakken aardappels in de oven en linzenballetjes met de overschot van de linzen
• vrijdag: zoete aardappels in de oven met brie en pijpajuin en bulghur
• appel-pastinaak soep
• waterkerssoep

Week 4

• maandag: koolsla, vegetarische shoarma, pitabroodjes
• dinsdag: Pasta broccoli mascarpone, gemarineerde tempeh
• woensdag : Chile sin carne met taco's
• donderdag: prei puree eitjes kaassaus (schoonpapa kookt)
• vrijdag: verse ananas, pot tiki massala (AH) rijst kipstuckjes (vegetarische slager)

Week 5

• maandag: quiche met jonge worteltjes, rode ui en geitenkaas, veldsalade met komkommer en peer
• dinsdag: wok met geraspte witte kool, noodles, pinda/ketjap saus en iets van veggiestukjes
• woensdag: vegan risotto met knolselder en kikkererwten en champi's
• donderdag: penne met avocado, basilicum, kerstomaatjes en parmezaan
• vrijdag: vegetarische vindaloo met tofu en rijst (recept smartmat)
• zaterdag: rode linzenballetjes maar met wat erbij?

En nog eens de link: de lijst van dagdagelijkse veggie recepten.

We zijn op de goede weg

‘En heb je een idee, wanneer het is ontstaan?’

De therapeut kijkt haar recht in de ogen. Het is dus helemaal zoals ze vreesde. Ze zit op een ongemakkelijke stoel, in een ongemakkelijke ruimte, in een ongemakkelijk gesprek.

Er staat een glas water op tafel. En een doos zakdoeken, met een houten omhulsel er rond. Een modieuze verpakking voor iets banaals. Deze ruimte probeert met de moed der wanhoop niet klinisch te zijn, niet kil. Geen fel licht dus, geen witte muren, geen synthetische vloerbekleding. Nee, hier staan houten meubelen, er hangt een grote donkere luster, zware gordijnen. Een kleine leeslamp brandt. Het is allemaal tevergeefs. Het heeft geen zin te verbergen wat iedereen al weet nog voor hij een stap binnen heeft gezet: hier wordt gehuild. En een zakdoek is altijd wit.

‘Of weet je wanneer je die angst voor het eerst hebt gevoeld?’

Ze heeft niet geantwoord op de vorige vraag. Nu krijgt ze een variant. Deze man is getraind in variaties, dat zie je zo. Hij kent de zijwegen, hij wacht op een opening en hij haalt met woorden uit je lijf wat geen hoogtechnologische camera kan zien. Vooruit dan maar.

‘Mijn moeder denkt dat het komt door de tunnel,’ zegt ze. ‘Mijn grootmoeder woonde aan zee. En als we dan op zondagavond terug naar huis reden, viel ik altijd in slaap. En steevast schrok ik wakker in de tunnel onder de Schelde. In het donker dus. Misschien daardoor.’

De therapeut zegt niets. Wakker worden van donker, dat klinkt goed. Zal ze dat er nog aan toevoegen, om hem te overtuigen? Dan kunnen ze naar de volgende vraag.

‘Wakker worden van…’

Hij onderbreekt haar. Redelijk brutaal omdat hij haar niet aankijkt maar zijn blik over het kleine uurwerk op zijn bureau laat glijden.

‘Dat denkt je moeder dus. Maar wat denk jij?’.

Zijn blik blijft hangen op het uurwerk, alsof hij wacht tot er een cijfer zal veranderen. Zulke dingen ziet zij altijd. Ze weet dat hij nu de minuten telt en zijn kans berekent op resultaat. De tweede sessie van hopelijk slechts drie. Hopelijk zowel voor hem als voor haar.

‘Ik weet het niet,’ zegt ze, ‘misschien. Het kan ook iets van bij mijn andere grootmoeder zijn. Het gebeurde niet vaak, maar af en toe gingen we daar logeren. En mijn moeke was streng, dat is ze nog altijd. Dus de deur van de slaapkamer ging toe en het werd aardedonker. En in de straat waar ze vroeger woonde, reed een tram. Dat geluid van die tram, in dat donkere, zwarte. Ik herinner me nog vooral de geur van die kamer. Een geur die ik met niets anders kan verbinden dan die kamer, dat huis. Maar ik kan hem nog zo oproepen, ik weet exact hoe hij ruikt.‘

‘En is dat een geur die je moeilijk vindt? Die je ongemakkelijk doet voelen?’

‘Nee, niet echt, het is niet echt een warme herinnering maar wel een sterk beeld, een sterke geur, maar niet negatief nee. Waarom?’

‘Omdat we zoeken naar het moment dat je bang bent geworden, we zoeken naar het ontstaan van je angst. Of het moment dat je het beklemmende gevoel, wacht, hoe zei je het vorige keer, ja hier heb ik het genoteerd, de angst om te vallen in een pikzwarte put, om eindeloos te vallen, weg te glijden en niets, niets te zien.’

Zijn vinger blijft liggen in het notaboek voor hem. Hij kan zijn eigen hanenpoten nog lezen. Zo had ze dat inderdaad gezegd. Ze kijkt hem aan. Het beginnende baardje staat hem goed. Het mag nog iets langer, vooral op zijn wang is er nog wat weinig haar. Maar hij ziet er niet slecht uit. Wat te oud voor haar. Hoewel.

‘Dus?’

Ja, ze moest weer iets zeggen natuurlijk. Dat zijn de regels; hij stelt vragen, zij moet iets zeggen, hij stelt nieuwe vragen. Variaties. Of zegt gewoon ‘dus’. En dan moet zij antwoorden. En na de laatste vraag betalen.

‘Ja, dus niet zeker? Ik denk niet dat het van daar komt.’

‘Niet erg. Echt niet. Maar laten we teruggaan naar vorige maand. Toen je daar was, toen de angst je overmande, wat was het eerste wat er door je heen ging?’

Vorige maand? Was het al een maand geleden? Het lijkt alsof het nog maar gisteren was, alsof het nog niet is afgelopen, alsof het nog steeds blijft duren, dat ze die donkerte, die zwaarte, dat eindeloze. Ze valt, ze blijft vallen, ze glijdt weg, gitzwart, ze ziet niets en alles is zwaar, dit redt ze niet.

Er is tijd voorbij gegaan. Er is misschien iets gezegd, maar niet door haar.

‘We kunnen volgende week hierop verder gaan.’

Hij staat al recht achter zijn bureau.

‘We zijn op de goede weg.’

Het is een zin die hij vast tegen al zijn patiënten zegt. Omdat hij het zelf wil geloven natuurlijk. Ze geeft hem een hand, bestudeert ondertussen nog eens zijn baardje en loopt de kamer uit, de hal door, de gang in, de trap af, de deur door en ze stapt in het licht. Ze zal niet teruggaan.
Het is te donker daar.

---

Opdracht literaire creatie: Schrijf een verhaal waarin je heden en verleden met elkaar verbindt. 

Een jaar zonder (eigen) auto - Cambio for the win?

Sinds januari 2016 hebben we geen eigen auto meer. Dat hebben we eigenlijk nooit echt gehad, of beter, daar hebben we nooit voor betaald.
Michiel heeft 4 jaar een bedrijfswagen gehad. Sinds januari 2016 is die bedrijfswagen door de verandering van van job weggevallen en heeft Michiel een eigen Cambio-abonnement. Ik had al jaren een Cambio-abonnement.
Voor de periode van de bedrijfswagen, deden we alles met de fiets, openbaar vervoer en af en toe Cambio. We doen het nu terug zo, al is dat nu mét twee kindjes wat de zaken wel verandert.

We kozen voor een deelauto, vanuit ecologisch én financieel standpunt.
Na een jaar vind ik het leuk om een evaluatie op te maken, zowel in cijferkes (wat heeft het ons nu werkelijk gekost?) als naar levenskwaliteit.

Cambio in 't kort

Cambio is een auto-deel systeem. Je 'leent' een auto wanneer je hem nodig hebt. Door de jaren is er veel verbeterd (meer standplaatsen bijvoorbeeld), en ik gebruik nu bijna altijd de handige app om een auto te reserveren.
Je reserveert een auto, je opent die met je kaart, je geeft je pincode in met een speciaal bakje en je kan vertrekken. Je betaalt een abonnementskost per maand, en per rit betaal je een prijs per kilometer en een prijs per uur. De kosten voor een rit loopt snel op, maar daar tegenover staat dan natuurlijk dat je geen vaste of grote kosten hebt (aankoop, onderhoud, belastingen...). Er is een afspraak onder Cambio-gebruikers dat je tankt als er minder dan 1/4 van de tank gevuld is met de Cambio-tankkaart, en dat is het afgelopen jaar bij mij toevallig nooit gebeurd. Dat is goed, want ik haat tanken.
Wij wonen op de ideale plek, in een straal van een dikke kilometer rond ons huis zijn er zeven (!) Cambio-standplaatsen met telkens 2 of meer wagens. We zijn niet zo'n geweldige planners dus vaak wordt er last-minute een auto geboekt en dat lukt bijna altijd bij een van die plekken en hoogst uitzonderlijk op een standplaats nog wat verder weg. Dat is natuurlijk een van de voordelen van wonen in de stad.

Cambio geeft ons veel voordelen: weinig tanken, geen zorgen over onderhoudskosten, geen carwashtoestanden, altijd eenvoudig in te rijden parkeerplaatsen (ik ben een wandelend cliché wat dat betreft), je kan het type auto kiezen (vb. eens een camionette),...
Algemeen is het wel een nadeel dat je een einduur moet opgeven, blijven plakken zit er niet echt in. Je kan de auto verlengen als hij niet is uitgeleend, dat kan je eenvoudig zien via de app. Maar dat lukt niet altijd.

Cambio via het werk

Ik heb een goede werkgever, die nadenkt over duurzaamheid én voordelen voor werknemers. Sinds jaren (we waren een van de eerste aangesloten bedrijven) hebben heel wat medewerkers dus een Cambio-abonnement dat wordt betaald door de werkgever. Uiteraard voor verplaatsingen voor het werk (wat ik enkele keren per jaar nodig heb). Daarnaast mag je dit ook privé gebruiken, en worden deze kosten verrekend met je loon. Dus, ik betaal zelf géén abonnement (vast bedrag per maand, dat krijg ik cadeau, dankudanku), maar wél mijn privé-ritjes.
Ik hoop dat meer en meer bedrijven hier de voordelen van gaan inzien en vooral dat de overheid hierrond in gang gaat schieten, al wil ik nu niet meteen de hele discussie over bedrijfswagens openen. Of misschien wel.

2016 in de praktijk

Cambio houdt uiteraard een net overzicht bij van al je ritten, dus het is een plezier om dat eens allemaal te bekijken en wat berekeningen te doen.
Een typisch uitstapje naar vrienden of familie die wat verder weg wonen, kost ons ongeveer €20. Een ritje naar de Colruyt om boodschappen op te halen, kost €4. Een avondje naar de sauna (niet goed bereikbaar met het openbaar vervoer) kost ongeveer €25.
De goedkoopste rit was een ritje om Juno af te zetten (8 km op een uurtje) en dat kostte slechts €3,66.
De duurste daguitstap was iets minder dan €50 waarbij we 10u op pad waren en 196 kilometer reden.
We zijn ook voor het eerst een weekendje weg geweest naar de Ardennen met een Cambio wagen en dat heeft ons (met 386 kilometer op de teller) €96 euro gekost.
Al deze bedragen zijn zonder de abonnementskost (voor Michiel), enkel de prijs per rit.
Oh ja, als je ritjes alsnog annuleert, betaal je enkel een uurprijs (niet als je op tijd annuleert), maar we betaalden nog geen €6 voor geannuleerde ritten, dus dat is ook niet de moeite.

We reden in totaal iets meer dan €3.000 kilometer met Cambio. 

Michiel reed 1.992 kilometer met Cambio, goed voor 140 uren rijplezier.
Ik reed 1.015 kilometer met Cambio, goed voor 111 uur rijplezier.
We gaven in totaal €1.374.43 uit.
Dat is een bedrag waar ik toch van schrik, ik had gedacht dat het minder was.
Je zou kunnen omrekenen dat een Cambio auto ons gemiddeld €0,46 per kilometer kost.

Zijn er dan nog andere kosten? 

De Tijd maakte deze interessante simulatie, maar dat is een situatie waarbij je een (tweede) wagen ook gebruikt voor woon-werk verkeer.

Wij namen sowieso voor heel wat verplaatsingen de trein, maar dat is wel nog toegenomen sinds we geen eigen auto meer hebben. Ecologisch gezien proberen we eerst ergens te geraken met de trein. Laat ons stellen dat we toch twee railpassen extra hebben gekocht.
Ik denk niet dat we veel extra ritten hebben gemaakt met De Lijn, want de verplaatsingen in de stad, doen we ofwel met de fiets, ofwel met tram en bus. De kosten voor buskaarten zouden we dus sowieso maken, eigen auto of niet.
We doen wel af en toe collect'n go, dus laat ons dat ook 4 keer meetellen.
En af en toe leenden we ook een auto van familie, en betaalden we enkel de naft, dus ik heb ook daar een gokje in gewaagd.
Al ons 'alternatief' vervoer samen kostte ons €1700 in 2016.
We kunnen afkloppen op minder dan €150/maand vervoerskosten voor ons gezin. 

Zijn we nu goedkoper af?

Ik dacht dat eens even te vergelijken met een eigen auto, maar dat is niet zo eenvoudig.
Nieuwe of tweedehandse auto? En heb je een 'geluksjaar' met je auto (geen kosten) of een 'pechjaar'? En moet je nog een garage huren/kopen?

In elk geval hebben wij geen kosten voor:
- aankoop auto (afschrijving over x aantal jaar natuurlijk)
- onderhoud en reparaties
- verzekeringen
- belastingen
- carwash...

voorbeeldje 1
Een vriendin die ook al een tijdje is overgestapt naar Cambio, betaalde voor een Ford Fiesta zo'n €500 euro per maand (incl. afschrijving auto) en zit nu met Cambio aan circa €200-€300/maand. Serieuze winst dus ondanks dat ze regelmatig wat ritjes doet Antwerpen-Gent. Ze woont net als wij in de stad, dus profiteert ook van de vele Cambio-standplaatsen.
Cambio for the win dus.

voorbeeldje 2
Een vriend had een tijdlang een tweedehandse Mazda maar hij verkocht die zelfs met winst. Dus we laten de aankoop van die auto even buiten beschouwing. Die auto reed op LPG en was dus laag in verbruik. Hij kwam uit op iets meer dan €100/maand en reed heel wat meer kilometers. In dit geval zou Cambio duurder uitkomen, maar die vriend heeft een nieuwe gezinswagen gekocht en beseft nu al dat de kosten dit jaar heel wat hoger zullen liggen. Ik ben benieuwd naar wat een goede tweedehandswagen kost op jaarbasis, maar vermoed dat het veel kan verschillen per jaar (grote kosten gehad?).

voorbeeldje 3
Een ander bevriend koppel rijdt  met een  zes jaar oude wagen, een eerder klein model. Ze betaalden in 2016 circa €400 aan onderhoudskosten, €1000 voor verzekering (daalt wel vanaf dit jaar) en €200 aan wegentaks. Op die manier kost die auto al evenveel als wij met Cambio zonder dat die ook maar een kilometer heeft gereden en zonder de aanschaf van die auto te verrekenen.
Cambio zéker for the win.

Cambio komt zelf uit op deze cijfers:
Hoe minder kilometers op de teller, hoe groter je winst. Zo kan wie slechts 7.000 kilometer per jaar aflegt met de auto ca 1.100 euro uitsparen op jaarbasis. Voor wie heel weinig rijdt en bijvoorbeeld maar 3.500 kilometer per jaar rijdt, stijgt dit voordeel tot maar liefst 2.100 euro ... per jaar!

Hier zie je dat ook in een tabel en dat komt dus overeen met onze bevindingen. 

Maar! Maar! Maar! Ik hoor jullie bijna roepen tot hier. Er is inderdaad een dikke 'maar'.
Maar ik wil eerst nog iets anders zeggen. Of we gelukkig zijn.

Zijn we blij?

Ja, we zijn blij met Cambio. Om financiële redenen (meer centen om iets anders mee te doen) maar we voelen ons er ook beter bij. Net zoals ik me beter voel bij geen dieren eten, voel ik me ook beter bij het feit dat we geen eigen auto hebben. 1 Cambio wagen haalt 12 particuliere auto's van de baan. En bovendien kies je automatisch minder snel voor de auto en ga je eerst alternatieven opzoeken. De eerste maanden van haar leven werd Juno hysterisch in haar maxi-cosi, dus beperkten we autoritten ten zeerste. En omdat we weinig auto rijden, heeft ook Oona een aversie gekweekt en begint ze al te zuchten als ze het woord 'auto' nog maar hoort.
Maar hier komt dan de lijst waar sommige criticasters al van bij het begin van de blogpost op zitten te wachten: de problemen.

Probleem 1: natuuruitstapjes

Gaan wandelen, dat is moeilijk met het openbaar vervoer. Het lijkt soms alsof er een station dicht bij een natuurgebied is, maar dan is het nog altijd 1 tot 3 kilometer voor je écht begint te wandelen, en met kleine beentjes zijn dat ondankbare kilometers. Bovendien zijn dat vaak vreselijke verbindingswegen.
In de zomer maakten we een uitstap naar de Kesselse Heide en moesten we een heel stuk langs een drukke baan stappen. In de blakende zon. Ook voor de Kalmthoutse Heide moet je minimum 1,5 km asfaltweg doen voor je op de heide bent. En onlangs hadden we bijna een onderkoelde peuter omdat we het hadden onderschat hoe ver het échte Zoniënwoud nog ligt van station Groenendael. Waar bovendien amper treinen rijden. En waar geen cafeetje in de buurt is om op te warmen. Ik had heel graag gewoon geparkeerd op de parking waar de wandeling start. Nu was het heel veel moeite voor een kleine wandeling... Op al deze momenten heb ik de keuze voor het openbaar vervoer vervloekt.

Dé grote teleurstelling was echter de Ardennen. We boekten een nachtje in een hotel in Verviers, om vandaar een wandeling te maken. Dat is hopeloos mislukt. Ik heb een hele avond opties zitten bekijken: waar kunnen we in een bos geraken met het openbaar vervoer? En ik heb niets, niets gevonden dat ook maar een beetje acceptabel was. Er rijden maar 4 bussen per dag naar de Hoge Venen. Voor de heenweg kan je dat nog wel plannen, maar bovenop de Botrange wachten op een bus die eens in de vier uur komt? Dat is te zot.
Een fietsweekendje eerder op het jaar naar Limburg was al niet veel beter. Overstappen in Hasselt met een slechte verbinding, geen liften, veel niveauverschil tussen de trein en het perron,... Michiel heeft zijn rug serieus bezeerd met de zware mama-fiets op te tillen. Ook niet voor herhaling vatbaar.

Zijn we te gierig om dan ook voor deze uitstappen een Cambio auto te nemen? Misschien, maar het is ook overtuiging: we zijn ons zeer bewust van de nefaste gevolgen van autorijden en hebben er dus best wat extra moeite (en dat is meestal tijd) voor over. Maar dat heeft dus zijn grenzen... Er ligt zo'n grens in het Zoniënwoud, op de Hoge Venen en in het station van Hasselt, dat kan ik wel zeggen. Ik denk dat we in 2017 toch wat vaker ook hiervoor Cambio zullen gebruiken.

Probleem 2: autostoelen

Je kan een Cambio-wagen reserveren met een kinderstoel maar dat is een stoel van groep 3, dus pas geschikt vanaf 15 kilo. Voor Oona is dat prima, en als het een wagen is zonder stoel, dan nemen we haar kleine stoelverhoger mee, dat is geen moeite.
Voor Juno is het moeilijker: de eerste maanden zat ze nog vrolijk in haar maxicosi (schrap 'vrolijk', de eerste maanden was de maxicosi haar ergste nachtmerrie, wellicht door een geblokkeerd spiertje). Zo'n maxicosi kan je op buggy-wielen klikken, en zo naar de standplaats van Cambio wandelen. Dat kan niet met een autostoel van groep 2, die meestal erg zwaar zijn. En dan begint de miserie. Meestal gaat een van ons de Cambio-auto ophalen en rijdt dan langs huis om de hele annekesnest op te halen. Maar als je dus alleen een uitstapje wil maken met de meisjes, dan is het heel moeilijk. Zeulen met een buggy, daarin een mega autostoel, ondertussen een kind in de draagzak en een ander kind dat aan de buggy hangt en dan nog ergens een handtas en een verzorgingstas en een vers gebakken cake. Been there, done that and never again. Ook al is dat dus maar een wandelingske van 600 meter.

Probleem 3: autovakantie

En dan is er natuurlijk ook echt reizen. We vlogen dit jaar naar Noorwegen (ook niet geweldig qua ecologische voetafdruk, al valt dat nog wel mee gezien de korte afstand) en huurden ter plekke een auto. Die kosten zouden we misschien ook in rekening moeten brengen, maar langs de andere kant hadden we deze reis zeker niet gemaakt met een eigen auto, zo lang rijden, nee, daar had ons voltallige gezin geen zin in.
Maar met korte autovakanties zitten we ook wat in de knoop, we plannen nu misschien een tripje naar Zuid-Engeland en zo eenvoudig is dat niet. Al zie ik hier weer een andere reden om vooral niet met de auto te gaan, maar dat heeft dan weer met mijn angst voor tunnels te maken.

---------

Deze problemen wegen echter niet door. We zijn blij met Cambio, we hebben de juiste keuze gemaakt. 

En dan is er nog die maar. Geen probleem voor ons, maar misschien wel voor jou.
Ik besef heel goed dat dit niet voor iedereen mogelijk is. Ten eerste wonen wij in de stad, dicht bij een treinstation, bussen en trams en met heel veel Cambio-standplaatsen rondom ons. Ten tweede wonen ook veel van onze familieleden en vrienden in deze stad. En hebben we geen auto nodig voor het werk (ik pendel met de trein naar Brussel).

Dus lees dit vooral niet als een pleidooi om iedereen te laten auto delen. Lees het als een pleidooi om na te denken over je vervoerskeuzes, zowel financieel als naar ecologie.

Gelezen in 2016

Goodreads heeft voor mij een schoon overzicht gemaakt, kijk maar eens hier. Ik heb helaas mijn doel van 30 boeken niet gehaald heb in 2016, ondanks een inhaalmanoevre van de laatste weken.
Relatief natuurlijk want ik las denk ik zonder overdrijven 100 kinderboeken voor, als ik alles wat ik meer dan 1 keer las tenminste dubbel mag tellen. Maar ik hou het proper en hou Goodreads als een lijstje voor mezelf.

De smoesjes voor het niet-behaalde doel. 
Het zesde deel van Knausgard is al in de helft (500 van de 1000 pagina's!!) dus dat telt eigenlijk al bijna voor 2 boeken. Maar die blijft wat liggen omdat er zo'n donkerte in die boeken is, waar ik weinig behoefte aan heb. Ze doen me wel altijd veel nadenken over het schrijven en dat doet dan weer wel deugd. Er is ook een praktische reden, dat boek is gewoon te zwaar om op de trein mee te nemen.
Ik begon ook aan 'Het geheime leven van bomen', een hit in Duitsland en dat gaat dus over bomen en hoe die zich bijvoorbeeld als zoogdieren gedragen. Echt tof en interessant... maar... ik lees toch niet graag non-fictie. Maar misschien dat ik hem nog wel eens uitlees.

De verrassing

Zonder twijfel. Dit boek heeft alles wat ik van een boek verlang: een sterk verhaal, interessante personages en af en toe iets wat je serieus doet nadenken. Het was een tip, ik ben gewoon beginnen lezen en het was fantastisch.










De vreemdste

Dit boek wordt verteld vanuit het standpunt van een foetus. Nou. Ik was er meteen mee vertrokken, want de bovenste laag van het boek is gewoon een ietwat spannend verhaal over een moordcomplot. Maar daaronder zitten ook heel wat bespiegelingen over het leven (en over vooroordelen, dat is een thema dat er voor mij telkens uitkwam) en daaronder zitten dan nog allemaal Shakespeare-verwijzingen. Dit heb ik zo goed als allemaal gemist (behalve die over to be or not to be, dat vond ik wel heel sterk!) door mijn totaal gebrek aan Shakespeare kennis. Ik kreeg het boek cadeau voor Kerst, twee dagen later was het uit en ik weet zeker dat ik het zal herlezen. Graag met Shakespeare kenner ofzo.





Non-fictie

Dit boek 'moest' ik lezen voor het werk, maar ik vond het heel interessant. Het is heel toepasbaar op onze platformen UiTinVlaanderen, UiTmetVlieg en Cultuurkuur. Ik heb er veel aan gehad, al vond ik het wel veel herhaling en soms wat te drammerig, alsof er maar 1 waarheid is. Maar toch, goede inzichten.
Qua non-fictie las ik ook 'Absurde Overvloed' maar dat vond ik dan weer een dikke tegenvaller, blablablabla,... ik had er niets aan.






De teleurstelling

Ik ben een groot Baricco fan (mijn lievelingsboek!), maar dit viel me echt tegen. Het kwam me over als een lang uitgerokken stijl-oefening van een schrijver die wat wil experimenteren. En het verhaal zelf kon me ook niet echt overtuigen. Ik las gelukkig ook nog een ouder boek van hem dat ik nog niet gelezen had 'Dit verhaal' en dat was opluchting, heerlijk, typisch Barrico boek. Ik blijf dus een fan.









De grappigste

Iedereen met een leesdip zou dit moeten lezen. Het doet zo'n deugd! Iedereen die niet graag leest eigenlijk ook. En iedereen die op een kantoor werkt, en zeker iedereen die 'iets in de communicatie' doet. Het is heerlijk absurd en Paulien Cornelisse heeft een heel groot talent: ze speelt perfect in op herkenbaarheid.









De nieuwe favoriete auteur

Ik volg met plezier de facebook-pagina van Iedereen Leest. Een naam die daar vaak viel was Aleksandr Skorobogatov en ik kan de lofbetuigingen alleen maar bijtreden. Ik las ook 'Sergeant Bertrand' maar het 'Portret van een onbekend meisje' vond ik nog sterker. Ik hoop nog wat van hem te lezen en vooral, dat Skorobogatov boeken blijft schrijven.








Leesvoornemens voor 2017

• terug meer e-books lezen. Om de eenvoudige reden dat ik dan meer lees en dan anders mijn tijd verdoe op de trein aan me ergeren aan het wegvallen van de 4G verbinding op mijn telefoon. Ik heb alleen een probleem dat ik moeilijk geld kan geven aan e-books. En in België blijven actuele e-books absurd duur (€14.99 is geen uitzondering). Mijn droom is dat ik bij elk papieren boek ook de digitale versie zou krijgen... dat zou helemaal ideaal zijn. 
• wat meer vrouwen lezen. Ik denk daar nooit over na, en misschien moet ik dat eens doen.
• Knaugard zijn Strijd uitlezen. Al zal het met pijn in het hart zijn. 
• En gewoon, veel lezen. 

En nog een tip

Ik lees dit boek vandaag of morgen uit en kan al zeggen dat mijn leesjaar daarmee goed is gestart! 

Oudejaarsmenu

Ik heb met oudejaar gekookt voor 15 vrienden. Dat is meer dan behoorlijk gelukt behalve één ding: inschatten. Ik overdrijf niet als ik zeg dat bijna de helft over was. Oeps. Gelukkig is dat allemaal nog in vrolijke mondjes terecht gekomen en kon ik nog eens complimenten oogsten bij mijn familie de dag nadien. Ik had even spijt dat ik geen foto's had getrokken (het zou ongetwijfeld een leukere blogpost zijn geworden) maar ik bedacht ook dat ik nog geen deftige foto kan maken van mijn kinderen, laat staan van een salade of een ovenschotel. Dus helaas, zonder prentjes. Ik zal mijn best doen voor smakelijke beschrijvingen.

Het hele menu was uiteraard vegetarisch en daar hebben de vrienden (1 veggie, veel flexi's en enkele vleeseters) niet over geklaagd. Het plezier van voetjes onder tafel was duidelijk veel groter dan het gemis van een stukje dood dier.
Het was een buffet van allemaal gerechten, de meeste vrij stevig (er is wel wat room door gegaan, ja), het is tenslotte feest. Ik zou dit menu omschrijven als degelijk eenvoudig vegetarisch of zo. Het is zeker niet gewoontjes of doordeweeks, maar ook geen experimentele keuken. De bereidingen waren ook allemaal eenvoudig, het kostte gewoon wat tijd om het allemaal te maken, zeker als je zoals ik denkt dat iedereen drie borden gaat opscheppen.
Het was een logistieke uitdaging, want ik had alles gekookt en het feestje ging elders door (goeie constructie trouwens, mijn keuken was nog opgeruimd geraakt, maar mijn huis feest-klaar krijgen was een mission impossible geweest). Ik had veel ovenschotels en ik kreeg dat dus allemaal maar nipt warm in 3 ovens op de feestlocatie, maar als ik nu gewoon een 'gepaste' portie had voorzien, was het niet zo'n issue geweest. Enfin.

Ik doe dat heel graag, ik heb lang rondgesurft naar inspiratie, dan de boodschappen, dan het koken. Ik heb uren in de keuken gestaan, te beginnen vanaf de avond voordien, maar met plezier. Michiel was zoals steeds de afwasser van dienst maar maakte deze keer ook een soepje van pastinaak en wortel. Dit werd zeer gesmaakt. Een aantal vrienden waren door het kommetje gedroogde ajuintjes op tafel al beginnen dromen van een goeie bicky burger als voorgerecht, maar die ajuintjes bleken de perfecte match met de soep. Die soep is ook zo lekker omdat ze in de blender ging, dat is echt een heel verschil met een staafmixer. Ik ben een verwend meisje in de keuken want ik heb een heel goede blender. Alleen past daar maar de helft of minder van de soep in, dus dat is een gedoe met soep overkappen in andere potten etc. maar daar mag ik allemaal niet over klagen, want dat was dus Michiel zijn werk. En echt waar, het loont de moeite, proef maar eens.
We aten er ook een kaasscone bij, dat vond ik zelf zeer lekker en ik had die voor de aardigheid in kerstvormpjes uitgestoken. Dat was dus soep met een egel, een wolf of een slak erbij. Toch beesten dus. Ik had ze op voorhand gebakken en dan terug even opgewarmd in de oven en dat ging perfect.
Ah wacht, daar heb ik wel een fotooke van:

Zoals gezegd, appetijtelijk fotograferen, het is een ding apart.

Pittige soep van wortel en pastinaak
2 ajuinen fruiten in wat olie of boter, dan daar 2 tenen look en een stukje geraspte gember bij. Een halve kilo wortel en een halve kilo pastinaak (in blokjes weliswaar) erbij zwieren samen met 1,5 tl gemalen koriander en 1 tl kurkuma even laten stoven. Dan bouillon erbij tot de groenten goed onderstaan en laten koken. En als alles lekker zacht is, mixen, het liefst dus in de blender.
Recept was een combinatie van verschillende internet-recepten.

Kaasscones
Een deeg maken (dat doe ik in mijn Kitchenaid) van 250 gram zelfrijzende bloem en 50 gram koude (!) boter in blokjes. Als dat korrelig is, daar 70 gram kaas bij (ik heb ze gemaakt met gruyère en oude kaas, beide lekker) en 150 ml melk (of karnemelk, beide lekker) en een snufje zout. Deeg een halfuurtje laten rusten en dan dik uitrollen en vormpjes uitsteken.
Receptje komt van hier.

--

Het pronkstuk van de avond was gevulde pompoen. Dat zag er zowaar uit zoals ik het in mijn hoofd had. Smartmat had er eentje in zijn feestmenu en ook Mary Pop In/ Nicolas Decloedt in Weekend Knack. Ik ben afgegaan op de prentjes en heb dan zelf iets verzonnen.
De pompoen in zijn helft roosteren had ik al op voorhand getest, en ook al twee vullingen, maar ik was blij met mijn keuze om ze uiteindelijk te vullen met mijn favorieten linzenrecept, een Indische dal van Dorien Knockaert. Haar boek 'Goed Eten' is trouwens nog steeds een aanrader en op haar blog vind je veel recepten.  De zachte pompoen met de pittige linzen, het was heerlijk. Ik zwierde er ook nog wat feta-blokjes bij om het zoete van de pompoen wat te breken (fusion zoals ze zeggen, en dan is het helemaal niet raar om India en Griekenland te verenigen in een gerecht). Linzen kook je het best in bouillon en dan kruiden zoals je wil. Maar als je een echt recept volgt, is het altijd wat lekkerder, vind ik. Belangrijk is om de juiste linzen te kiezen: Puy-linzen zijn groene, stevige linzen, ook na lang sudderen blijven ze lekker. Rode en gele linzen gebruik je om soep van te maken, of voor veggieburgers, niet om te verwerken in warme schotels of koude salades. Het was spannend of het dus ging lukken om de twee pompoenhelften terug samen te voegen met de vulling ertussen, maar dat lukte perfect en we konden dat effectief serveren in mooie schijven.

Gevulde pompoen met linzen
Snijd een flespompoen (of twee kleintjes) overlangs door en haal de pitten eruit. Smeer de 'open' kant in met olijfolie en bestrooi met Chinees 5 kruiden mengsel. Komijn is ook goed lijkt me. Dan met die open kant op een bakplaat leggen (op een bakpapier best) en in een oven zetten van 180°C. Je moet af en toe prikken, maar de pompoen moet nog wel stevig zijn! Dus zodra het een beetje gaar is, haal je de pompoen eruit. Bij mij kwamen er net zo wat bruine blaasjes op de schil.
Maak ondertussen de linzen klaar. Wat volgt is een recept voor een normale portie uit Goed Eten dus.
Spoel 150 gram ongekookte linzen. Breng met 750ml groentebouillon aan de kook (ik deed wat minder omdat de linzen niet te lopend mochten zijn voor dit recept). Als er schuim komt, schep dat dan weg. Voeg circa 10 gram gepelde en fijngehakte gember toe en 2 gehakte knoflooktenen, en 2 gedroogde chilipepertjes. Laat sudderen tot de linzen zacht zijn en voeg er dan 150 gram gekookte rode bonen bij (mag uit blik) en 150g gekookte kikkererwten (mag ook uit blik). Laat verder sudderen en voeg eventueel wat water toe dat de linzen blijven onderstaan.
Neem een pan, doe er een scheut olijfolie in en rooster 1/2 tl fenergiekzaak (als je dat wil/vindt) en 1 el komijnzaad (wat meer kan ook). Doe er dan 1 gehakte ui bij en 2 gehakte knoflooktenen. Bak tot ze net niet bruinen. Dan doe je er nog 35 gram geconcentreerde tomatenpuree bij, dat is ongeveer 1/2 blikje en dit alles een minuut roerbakken. Ruik intussen eens hoe heerlijk dat is.
Doe dit dan bij de linzen en laat alles nog een half uur sudderen. Doe er eventueel nog water bij. Niet vergeten af en toe in de pompoen te prikken!
Voeg er tenslotte nog 50 gram boter aan toe en 30 ml room (deed ik niet dit keer want dan zou het terug te lopend worden). Afkruiden met peper, zout en garam masala en nog wat chilipoeder als het nog pittiger mag.

Hol met een lepel de pompoen nog wat verder uit en hou dit vruchtvlees apart. Dit zou moeten lukken omdat je pompoen gaar is. Blijf wel minstens een centimeter van de rand, of pak maar 1,5 cm.
Schep dan het mengsel in een pompoenhelft met een 'bergje' en pas de andere helft er terug op. Bind de 2 helften samen met keukentouw en zet terug in de oven. Dat kan je lang doen aan een lage temperatuur tot je gaat eten. De pompoen heeft er bij ons heel lang in gestaan en was toch niet uitgedroogd.
----

Van het vruchtvlees van de pompoen maakte ik nog een sausje. Dat was gebaseerd op een recept dat mijn schoonvader had gevonden, maar ook niet echt had gevolgd. Hij had in elk geval een lekker sausje maar totaal anders dan wat ik ervan heb gemaakt.
Het ging ongeveer zo:

Snijd 2 sjalotjes fijn en bak ze tot ze glazig zijn. Roer er dan 2 el bloem onder. Doe er kruiden bij: 2 tl curry, 2 laurierblaadjes en 1 el tijm en laat nog wat indikken.
Dan bouillon bij (ik gok 300 ml), 2 el soyasaus en 2 el rode wijn azijn. Breng aan de kook en voeg er dan 2 el miso pasta aan toe en laat deze oplossen. Voeg tenslotte het vruchtvlees van de pompoen toe en laat even pruttelen. Dan fijnmixen en dat werd een lekkere, dikke saus.

---

Ik had een gigantische portie wintergratin gemaakt, die was dus ook niet meer helemaal warm, maar was wel heel lekker. Ik had ergens een gratin gezien met knolselder en ergens eentje met zoete aardappel en ik heb dat dus met gewone patatjes bij elkaar gesmeten. De helft gewone aardappel, de andere helft knolselder en zoete patat. Ik gebruik wederom mijn Kitchenaid om heel fijne schijfjes te snijden en ik steek geen tijd in het 'dakpansgewijs' schikken. Slordig gaat ook. De methode van Jeroen Meus (wat waarschijnlijk niet zijn methode, maar dé methode) vind ik heel goed dat je je room/melk laat opwarmen met kruiden. Heerlijk. Dus voila, een proper linkske naar dagelijkse kost en vervang gewoon wat gewone aardappelen door iets anders. Venkel zou ook gaan, dat wil ik nog eens proberen.

---

Dan waren er kaas-cashewballetjes met room-oregano saus. Dat is een recept van Smartmat dat ik al twee keer had gemaakt maar nu niet goed lukte, ik kreeg namelijk geen goede balletjes gerold. Die balletjes moet je dan eerst koken en vervolgens bakken. Heel wat balletjes vielen al uit elkaar tijdens het koken en het bakken lukte ook voor geen meter, mijn pan was bijna om zeep (maar die is eigenlijk wel aan vervanging toe na 5 jaar dagelijks gebruik). Dus dat recept ga ik hier niet zetten maar eerst nog eens wat verbeteren. Kikkererwtenmeel, wist mijn hoogzwangere kookhulplijn te vertellen, maar ik had haar vroeger moeten opbellen, dan had ik iedereen meer dan één balletje kunnen serveren.
Enfin, ik heb niemand horen klagen over dat ene, niet zo ronde balletje en ik heb zelf de verkruimelde versie met plezier opgegeten de dag nadien.

---

Dan waren er twee salades, want dat ben ik de afgelopen jaren echt enorm weten waarderen, een lekkere salade bij een ovenschotel voor wat frisheid op het bord.
Ik koos voor een gemengde sla (veldsla/rucola/radicchio) met pitten (zonnebloem/pompoen), een honingdressing en geroosterde kikkererwten. Die kikkererwten, dat is wa-wa-waaanzinnig lekker en ik zag achteraf dat er heel wat erwtjes onderaan de slakom zijn achtergebleven. Ik hoop dat iedereen toch heeft geproefd hoe lekker dat dat is! Chance voor mij wel want ik heb er de volgende dag nog van gegeten, al waren ze dan helemaal niet meer knapperig.

De andere salade was er een met spruitjes, en ik heb iedereen proberen te overtuigen om ervan te proeven. Dat is een mengeling van (alweer) een smartmat-recept en een recept van een heel lekkere blog. Echt waar, spruitjeshaters, dit moet je eens proberen. Ik zou zelf nooit spontaan spruiten maken, maar zo fijn gesneden, in deze salade, heerlijk!
Ik gebruikte 'freekeh' in plaats van bulghur, dat is weer een ander soort graantje en ik vond het wel lekker, het was wat knapperiger, wat meer bite dan bulghur. Al kan dit natuurlijk erg verschillen van de soort en kwaliteit van bulghur. Maar dit recept kan dus met bulghur, couscous, ebly,... wat je maar wil denk ik.

Geroosterde kikkererwten
Ik deed volgende kruiden in een vijzel, maar varieer gerust:
- mosterdzaadjes
- komijnzaad
- venkelzaad
- gerookte paprikpoeder (pikante versie)
- grof zeezout

Kikkererwten (doe maar ineens 2 bokalen of toch minstens een grote, je hele bakplaat vol?) goed spoelen. Wrijf ze dan droog in een handdoek en verwijder de velletjes. Dit doe ik de ene keer al zorgvuldiger dan de andere, want ik vind dat enorm tijdrovend, maar het is echt wel lekkerder. Meng de kikkererwten in een kom met 2 el olijfolie en doe er dan de kruiden bij. Goed roeren zodat er overal veel kruiden op plakken. Strooi ze uit op een bakpapier op een bakplaat (geen rooster hé) en zet in een warme oven van 200°C, bovenaan. Zeker 15 minuten, proef gerust.

Bulghursalade met spruitjes.
Maak de bulgur of andere graantjes klaar volgens de verpakking. 75 gram (droog) lijkt me een ideale hoeveelheid. Laat alvast afkoelen.
Snijd een rode ajuin in heel fijne ringen. Snijd 300 gram schoongemaakte spruiten heel fijn, best met een mandoline of een rasp. Doe de ajuin en spruitjes in een kom en pers hier citroensap over uit: minstens van een halve citroen, laat even staan.
Haal intussen de pitjes uit een granaatappel en snijd een friszure appel in heel fijne schijfjes. Meng alles met 1 el olijfolie, 1 el rode wijn azijn, peper, zout en sumak (turkse winkel, de moeite waard om eens in huis te halen!).
Ook lekker met nog zwarte olijven erbij, in ringen gesneden. Of met een bokaal kikkererwten voor een volwaardige maaltijdsalade.

---

Het heeft gesmaakt, het was een fijne, gezellige avond met lieve vrienden en lekkere wijn.

1 januari zonder.

Ze noemt me nog steeds poppemie en ik zou niet anders willen.
Ik leg mijn telefoon neer en wrijf mijn ogen droog.
Een hele dag heb ik gewacht op een bericht waarvan ik wist dat het niet zou komen.
Geen gelukkig nieuwjaar van mijn papa. Niet straks, niet later en ook niet volgend jaar.
En toen flikkerde haar naam op mijn telefoonscherm, van mijn lieve meter, zijn zus. De tranen liepen over mijn wangen.

We wensen elkaar gelukkig nieuwjaar en slikken tranen in.
Dat is misschien nog het moeilijkste aan verdriet, wanneer je het ook bij andere ziet.
Toen mijn nonkel anderhalf jaar geleden op babybezoek kwam voor Juno, en we waren uitgepraat over babyslaapjes en kruippakjes, hadden we het over papa, en hoe ziek hij was. En toen zag ik plots in zijn ogen een diep verdriet. Dat ging recht naar mijn hart, ik besefte plots dat mijn papa niet enkel een vader was, maar ook een broer. En graag gezien, door zijn broers, zijn zus. Ook voor hen geen nieuwjaarswens dit jaar.

Een gelukkig nieuwjaar? Zeker niet ongelukkig. Ik ben warm omringd, met mijn gezinnetje, met lieve vrienden met wie ik kon klinken op veel wensen en mijn meter noemt me nog steeds poppemie. 1 januari is voorbij, en het lijkt erop dat ook 2 januari best ok is. Dat nieuwe jaar, dat komt wel goed.