Ze noemt me nog steeds poppemie en ik zou niet anders willen.
Ik leg mijn telefoon neer en wrijf mijn ogen droog.
Een hele dag heb ik gewacht op een bericht waarvan ik wist dat het niet zou komen.
Geen gelukkig nieuwjaar van mijn papa. Niet straks, niet later en ook niet volgend jaar.
En toen flikkerde haar naam op mijn telefoonscherm, van mijn lieve meter, zijn zus. De tranen liepen over mijn wangen.
We wensen elkaar gelukkig nieuwjaar en slikken tranen in.
Dat is misschien nog het moeilijkste aan verdriet, wanneer je het ook bij andere ziet.
Toen mijn nonkel anderhalf jaar geleden op babybezoek kwam voor Juno, en we waren uitgepraat over babyslaapjes en kruippakjes, hadden we het over papa, en hoe ziek hij was. En toen zag ik plots in zijn ogen een diep verdriet. Dat ging recht naar mijn hart, ik besefte plots dat mijn papa niet enkel een vader was, maar ook een broer. En graag gezien, door zijn broers, zijn zus. Ook voor hen geen nieuwjaarswens dit jaar.
Een gelukkig nieuwjaar? Zeker niet ongelukkig. Ik ben warm omringd, met mijn gezinnetje, met lieve vrienden met wie ik kon klinken op veel wensen en mijn meter noemt me nog steeds poppemie. 1 januari is voorbij, en het lijkt erop dat ook 2 januari best ok is. Dat nieuwe jaar, dat komt wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten