Ik mis Vlieg

Ik mis Vlieg.


Jouw Vliegje, zoals Oona dat zo mooi zegt als ze hier een rondslingerende badge van de Bende van Vlieg in haar handen houdt.
Ik mis mijn job.

De grootste aanpassing aan het leven hier in Montevideo? Niet de taal, niet de mensen, het ontbreken van kindjessuiker of het gebrek aan een leuke, veilige speeltuin. Maar wel dat ik nu geen job heb. Dat had ik toch wat onderschat. Van een heel leuke job naar geen job, dat is wennen. Niet dat ik me niet kan bezighouden, er is altijd genoeg te doen, ik heb me nog niet vaak verveeld. Maar ik mis de drive. De collega's. Het plannen, bedenken en oplossen. Zelfs de honderden e-mails en de vergaderingen die uitlopen. En waarom ik hier dan niet werk? Daar zal ik een andere keer over schrijven. Maar de belangrijkste reden is toch vooral dat het praktisch niet lukt.

Het klassieke antwoord is dat iedereen dat wel eens zou willen, zo een jaartje ertussen uit, helemaal niks moeten, veel tijd voor je gezin en dan nog in een land waar het over het algemeen goed leven is! Dat is zeker waar, maar ik ben vertrokken op een moment dat het allemaal heel goed ging, ik stond niet op randje van oververmoeidheid of burn-out of wat dan ook. Eigenlijk was mijn leven best in balans in oktober. Maar zo'n kans komt natuurlijk niet elke dag. En ik ben nog altijd blij dat we ervoor zijn gegaan. Maar dat neemt niet weg dat ik mijn job gewoon mis, en dat eigenlijk elke dag.

Deze week lanceert Vlieg een nieuwe campagne. En wat voor eentje. Met een radiospot en tv-spots. Ik vind het zeer geslaagd. Mooi werk van de collega's, het is heel leuk om te zien dat het zo goed gaat (al is het achter de schermen wellicht kei hard werken)!



Ik hoop dat nog meer mensen Vlieg en zijn Bende gaan ontdekken. Want dat maakt dat ik er toch zo graag voor werk: ik vind dat zelf zo'n goed idee! Trek erop uit en kies eens iets anders dan het klassieke pretpark of zwembad. Het Bakkerijmuseum in Veurne als je aan zee bent en het snertweer is. Het museum voor Natuurwetenschappen in Brussel omdat je anders nooit in onze hoofdstad komt en die dino's gewoon geweldig zijn. Een zot vakantiekamp. Of een theatervoorstelling in het cultuurcentrum, gewoon in uw eigen stad!

We zijn bijna in de helft van dit jaar loopbaanonderbreking. Het is nog iets te vroeg om al af te tellen naar de dag dat ik meer naar Brussel mag boemelen. Daarom een oproep. Zoek op UiTmetVlieg.be een tof uitstapje, grabbel wat kinderen bijeen en laat mij en de rest van de wereld weten hoe het was via de Bende van Vlieg. Daar zou ik nu eens heel blij van worden, zie.

Tripjes in Uruguay: weekendje op de campo!

Ik heb ne goeie vent, maar het is niet de beste cadeautjesman. De basis voor een goed huwelijk (of toch dat van ons)? Zeggen wat je wilt en niet verwachten dat de ander dat wel kan raden. Ook vorig jaar kreeg ik zo een topcadeau. En nu gaf ik, ruim op tijd, een hint (niet eens subtiel) aan Michiel dat ik voor mijn verjaardag het liefst een verrassingsweekendje wou. Et voilà, het was een heerlijk weekend op het Uruguayaanse platteland!

We gingen naar de Estancia L'aguila Blanca. Een boerderij met paarden, koeien, honden, schapen en kippen. En lieve mensen. En ongelofelijk lekker eten, van het soort waarbij ook vleeseters niet zouden vinden dat er iets ontbreekt, ik waande mezelf in Zuid-Frankrijk bij een heerlijke groentetaart, geroosterde groenten en een salade. Met huisgemaakt brood en de perfecte flan als dessert. Of toch bijna, want die eeuwige dulce de leche heb ik er natuurlijk weer af moeten halen.

Er was niemand om ons persoonlijk programma te bespreken. We werden niet op een bepaald uur aan tafel verwacht. Er was geen check-out time of activiteiten tegen een additionele kost. Er was alleen maar rust en plezier.

We reden met de jeep naar waar het riviertje op zijn mooist is. We klommen op de rotsen en sprongen in de plassen.

We zagen nandu's (struisvogels) en capibara's (die heten eigenlijk anders, het is een gigantisch knaagdier en naar 't schijnt eerder een pest dan een zegen in dit land, maar wij voelden ons bijna op safari).

Het hoogtepunt was het paardrijden. Santiago, de echtgenoot van de kokkin (lucky bastard!), was onze persoonlijke gaucho: de Zuid-Amerikaanse versie van cowboys die vee hoeden. We kozen ervoor om samen met hem wat achter de koeien aan te zitten. We dreven, samen met een hond die ongelofelijk goed getraind was en zijn job perfect deed, zo'n 150 koeien samen die verspreid zaten over een gigantische weide. Santiago roept op de hond en op de koeien, zwiert met zijn armen en een soort van zweep en een uurtje later heeft hij er de koe weten uit te halen die last had van een van haar poten, de dierenarts zou er de volgende dag naar komen kijken. Ons stadsmeisje was volledig op haar gemak en zong vrolijk liedjes en mengde zich zonder enig probleem in de gesprekken in het Spaans.

Uruguay blijft nog steeds het land waar weinig te zien en te beleven is, maar heeft ons dit weekend toch aangenaam verrast! Ik heb al in betere bedden geslapen en het was eigenlijk echt te ver rijden voor slechts een nachtje. Maar als ik goed eten krijg, dan hoort ge mij in 't algemeen niet klagen.

Iets in de dertig. Een tikkeltje.

Daar moet je dan 31 jaar voor worden.

•  Om op een paard te zitten. En daar dan ook mee te rijden, ah ja. Voor mij is dat spannend ja. We gingen meteen zoals echte gaucho's achter de koeien aan, daarover later meer. 

• Om een dutje in de zon te doen, zonder zonnecrème te smeren (zoals mijn liefste me meermaals aanraadde). Rood bakkes dus, geen selfie vandaag. 
• Om 45 minuten te gaan joggen, in een zalige ochtendzon. En dat niet eens raar of uitputtend vinden. 
• Om te genieten van de zon die voor een keer geen lentezon is maar een late zomerzon of een sterke herfstzon, dat is eigenlijk correcter. 
• Om te gaan winkelen en een winterkleedje te kopen, dat doet toch vreemd. Maar het is een schoon kleedje. 
• Om aan de andere kant van de wereld de stad die nu mijn stad is vanuit de hoogte te zien en te denken, dat is hier zo slecht nog niet. 

• Om om half zeven 's ochtends een kleine meter warm kinderlijf tegen mij aan te voelen dat meteen wil weten of zij dan ook van mijn taart mag proeven. En dat niet erg vinden. 
• Om dus twee taarten te maken: een met acelga (snijbiet) voor haar, een met chocolade (véél chocolade) voor mij. Ok, we aten ook wel een stukje van elkaars taart en we deelden met Michiel en Michel, onze Zwitserse gast deze dagen.

• Om op de avond van mijn verjaardag (alweer) een opstel Spaans te schrijven. En dat niet eens echt vervelend of moeilijk vinden. 
• Om verjaardagswensen te krijgen van de andere kant van de wereld. En dat op alle mogelijke manieren. Met sms'jes. E-mails. Facebookberichten. Videoboodschappen via Skype. What's app berichten. En een e-card, hoe lang was het niet geleden dat ik nog een e-card kreeg! En het was een super grappige, ik lag strijk. En een échte postkaart, met een pakketje en al. Hoera! 

Lang zal ik leven en met veel plezier!

Reisverslag Patagonia

Ik had nooit gedacht dat ik een blogbericht met deze titel zou schrijven. Wat een reis. Wat een kans.

Ik moet eerst zeggen; Patagonia is groot en wij zagen maar een klein stukje. Ook waar we een tijd geleden in Chili waren, zaten we eigenlijk al deels in (het noorden van) Patagonia. Nu vlogen we, via Buenos Aires, een stuk zuidelijker, naar El Calafate en El Chalten.

El Calafate - gletsjers en zon
Negentien graden zei het weerbericht en dat was het ook. De eerste dag boekten we excursies voor de volgende dagen en genoten we van een grote leuke speeltuin. En het uitzicht. Oh ja.

Na een zoet ontbijt in onze hosteria komt een busje ons ophalen voor de alternatieve gletsjertour. Het alternatieve meisje gidst ons door het landschap langs een alternatieve route. We zien struisvogels (niet helemaal correct zegt de bioloog, rhea's). We eten de zure blauwe bessen, het stadje draagt hun naam.

We stappen uit aan een estancia, waar dit schaap Oona even later onderuit haalt.

 Dan is het tijd voor een alternatieve wandeling, recht op de gletsjer af. Een stuk ijs drijft voorbij, Michiel wil eraan voelen, we willen weten, dit is echt en hier en nu.

De Perito Moreno gletsjer is ongelofelijk indrukwekkend. We lopen over bruggetjes en trapjes en kijken verschrikt op als er weer een stuk ijs in het water dondert.

 Daarna is het nog tijd voor een korte boottocht (niks alternatief, gelukkig niet op de grootste boot) waar we nog dichter bij de gletsjer komen.

De volgende dag gaan we naar Estancia Cristina, een eenzame historische boerderij. We nemen we een bus, een katamaran, de voeten, een jeep, en terug de katamaran en de bus. Dit is onze dag: onderweg zijn. We vervelen ons niet. We varen, rijden en schokken door het indrukwekkende landschap. We wijzen naar het blauw van een meer, naar het wit van besneeuwde toppen, naar een vogel in de lucht.

El Chalten - bergen en wind

Een dikke tweehonderd kilometer in een busje, een dochter slapend op de schoot en een boek van Arthur van Japin in de hand. Al wordt er meer gekeken dan gelezen. Ik zie guanacu's, een soort lama's. En water en bergen en steppe. Er is alleen deze weg, een estancia om de vijftig kilometer en verder niets, niets. En dan, een dorp, want hier is een berg, de Fitz Roy. Hij zit in de wolken, maar we rijden er recht op af.

We slapen waar geschiedenis speelt:  Estancia La Quinta, drie generaties leefden en overleefden hier zonder dorp nabij, vijfhonderd kilometer om boodschappen te doen, zo. Voor de vierde generatie werd het anders, er kwam een dorp, er kwamen toeristen, nu grazen er koeien en geen schapen. Niet de mooiste kamer, zeker niet de beste soep, maar lieve mensen met een verhaal en een hart.

De wandelweg naar het dorp over de bergen is prachtig. Condors vliegen boven onze hoofden.

We maken een prachtige wandeling naar Laguna Torre, een wandeling die lang maar niet te zwaar is, in een bos waar de eerste herfstkleuren zijn. En waar we een zeldzame huemul zien, er zijn er nog maar een stuk of vijftien in het hele park.

En als er wind is, dan wil zij haar muts. Haar handschoenen. En in de draagzak. En dan is het goed. Dan kunnen wij weer praten over wat een condor eet en of een koe een lakentje wil als ze wil gaan slapen.
Serendipiteit als blijkt dat we een heerlijke kaasfondue (met huisgemaakte broodjes) kunnen eten bij de Chocolateria waar we dachten iets zoets te kiezen. We genieten van de zon en kopen chocolade voor de tocht de volgende dag.

We wandelen van Hostel Pilar naar camping Poincenot, dichter bij die mooie berg, de Fritz mogen wij zeggen. We praten met andere wandelaars en raken in de knoop met alle talen door elkaar. Weer een mooie lange rustige wandeling met weinig hoogtemeters en dat is maar goed ook, met veertien kilo op de rug.

 De dag daarna wandelen we nog eens van de Estancia naar het dorp en naar een waterval. Oona wil niet meer op de foto. Er is teveel wind of het is tijdsverlies, ze wil liever praten.

De voorlaatste dag, gaan we terug naar El Calafate is er nog een natuurgebied met honderden vogels, de flamingo's zijn roze, de eenden hebben een blauw hoofd en er krijst een kleine roofvogel die snel wil paren. Oona wijst ons de weg, langs de gele paaltjes, en heeft er genoeg van als wij keren maar de wind niet. We dragen haar naar het hotel voor één nacht, voor een kruidenthee en een muffin met lavendel.

----

Iemand heeft me ooit gezegd dat je je nooit mag verontschuldigen voor je geluk. Ik probeer daarnaar te leven, maar na een reis als deze, voel ik dat gevoel weer bovenkomen.
Dat wij hier zijn. Dat wij dit mogen meemaken. Dat wij weer zo'n vlotte reis hadden, zonder ongemakken. Dat het fantastisch weer was. Dat wij elkaar hebben. Dat wij.