Tripjes in Uruguay: weekendje op de campo!

Ik heb ne goeie vent, maar het is niet de beste cadeautjesman. De basis voor een goed huwelijk (of toch dat van ons)? Zeggen wat je wilt en niet verwachten dat de ander dat wel kan raden. Ook vorig jaar kreeg ik zo een topcadeau. En nu gaf ik, ruim op tijd, een hint (niet eens subtiel) aan Michiel dat ik voor mijn verjaardag het liefst een verrassingsweekendje wou. Et voilà, het was een heerlijk weekend op het Uruguayaanse platteland!

We gingen naar de Estancia L'aguila Blanca. Een boerderij met paarden, koeien, honden, schapen en kippen. En lieve mensen. En ongelofelijk lekker eten, van het soort waarbij ook vleeseters niet zouden vinden dat er iets ontbreekt, ik waande mezelf in Zuid-Frankrijk bij een heerlijke groentetaart, geroosterde groenten en een salade. Met huisgemaakt brood en de perfecte flan als dessert. Of toch bijna, want die eeuwige dulce de leche heb ik er natuurlijk weer af moeten halen.

Er was niemand om ons persoonlijk programma te bespreken. We werden niet op een bepaald uur aan tafel verwacht. Er was geen check-out time of activiteiten tegen een additionele kost. Er was alleen maar rust en plezier.

We reden met de jeep naar waar het riviertje op zijn mooist is. We klommen op de rotsen en sprongen in de plassen.

We zagen nandu's (struisvogels) en capibara's (die heten eigenlijk anders, het is een gigantisch knaagdier en naar 't schijnt eerder een pest dan een zegen in dit land, maar wij voelden ons bijna op safari).

Het hoogtepunt was het paardrijden. Santiago, de echtgenoot van de kokkin (lucky bastard!), was onze persoonlijke gaucho: de Zuid-Amerikaanse versie van cowboys die vee hoeden. We kozen ervoor om samen met hem wat achter de koeien aan te zitten. We dreven, samen met een hond die ongelofelijk goed getraind was en zijn job perfect deed, zo'n 150 koeien samen die verspreid zaten over een gigantische weide. Santiago roept op de hond en op de koeien, zwiert met zijn armen en een soort van zweep en een uurtje later heeft hij er de koe weten uit te halen die last had van een van haar poten, de dierenarts zou er de volgende dag naar komen kijken. Ons stadsmeisje was volledig op haar gemak en zong vrolijk liedjes en mengde zich zonder enig probleem in de gesprekken in het Spaans.

Uruguay blijft nog steeds het land waar weinig te zien en te beleven is, maar heeft ons dit weekend toch aangenaam verrast! Ik heb al in betere bedden geslapen en het was eigenlijk echt te ver rijden voor slechts een nachtje. Maar als ik goed eten krijg, dan hoort ge mij in 't algemeen niet klagen.