Pigment: achteraf

Ik moet iets zeggen. Ik vond het zo fijn. Ik was fier op mezelf, ik had het toch maar allemaal mooi geflikt. Tekst geschreven, Marjan overtuigd om muziek te schrijven en te spelen (ok, dat was nu niet echt moeilijk), alle praktische regelingen,…  We stonden daar, op een podium en de scène zag eruit zoals ik het in mijn hoofd had. Zo.

En jullie kwamen kijken, hoe geweldig is dat.  En jullie zeiden dat het goed was. 

Het was echt genieten.

Maar in mijn hoofd blijft iets hangen. 

Ik schrijf beter dan ik speel.  

De tekst is sterker dan mijn spel. Ik weet het. En het bevalt me niet. Het werd heel voorzichtig gezegd door mensen die me goed kennen. Dat ik een verdienstelijke actrice ben, dat het gedurfd is. In mijn hoofd: niet goed genoeg. Het gaat niet om hun woorden die ik (mis) interpreteer, het gaat om wat ik zelf voel als ik daar sta. Ik doe het graag, en de tekst voelt pas echt als ik hem speel, maar in diezelfde handeling, van spreken voor ogen die blinken in het donker, voel ik me een beetje mislukt.

Ik heb verschillende opties.

1. niet meer spelen, alleen maar schrijven

En iemand anders speelt mijn tekst. Iemand die beter speelt. Zoals een jas die je uitleent, want iemand heeft kou. De jas past perfect, maar je denkt de hele tijd, zij draagt mijn jas. Maar het staat haar prachtig.

2. beter leren spelen

Schroom en schaamte opzij. Opnieuw iemand toelaten om te kijken, te sturen, te zeggen hoe het beter kan. Tien jaar later, na veel verdriet en frustratie op het conservatorium. Dat moet wel kunnen. Iemand die ik helemaal vertrouw. Ik ken wel iemand, misschien.

3. iets anders schrijven

Geen toneel maar een boek. Dat moet dan niet op een podium, iedereen speelt het zelf maar in zijn hoofd. Waarom niet eens proberen? Als ik het zo bereken, ik heb Pigment op minder dan 20 uur geschreven. En we zien wel of het lukt. Ambitie is mooi, arrogantie is lelijk. Maar ik moet het maar proberen.

4. blijven schrijven, blijven spelen

Ik wacht niet nog eens drie jaar. Ik heb namelijk al een idee. Een beeld in mijn hoofd. Ik stop met denken, ik begin alvast te schrijven en ik ga ook spelen.

Ben ik te streng voor mezelf? Nee. Lees nog even de eerste alinea. 

En intussen hoop ik dat we Pigment nog eens kunnen spelen. Want tussen mij en Marjan, dat klikt. Wij vertellen dit verhaal graag met ons twee.