Onderuit

Gisteren ging ik nog eens zwaar onderuit met de fiets. Het was lang geleden, maar het deed niet minder zeer. Wie kan mij vertellen hoe ik het kruispunt Statiestraat/Posthoflei reglementair én veilig kan oversteken met de fiets? Ik wacht braafjes aan het verkeerslicht, maar zit dan plots aan de verkeerde kant van de Statiestraat op het voetpad. Statiestraat dan maar schuin oversteken naar de busstrook waar ook een fietsje op geschilderd staat. Die busstrook ligt iets hoger, en wordt begrensd door een randje. Van gladde blauwe hardsteen. Een glijbaan bij vies miezerweer. Mijn fiets glijdt gewoon weg en ik glijd gelukkig wat mee. Ik weet meteen dat het maar blauwe plekken zijn. Hard geschrokken dat wel. Maar daar is al een Turkse man. Hij kijkt bezorgd en maakt zich kwaad. 'Het is die steen, die steen, ik heb dat al gezien, het is die steen'. Een fietser stopt en doet het verhaal van zijn val, op exact dezelfde plaats. Ik heb zin om te huilen als een klein kind maar voel me sterk door deze twee lieve mijnheren en ben weer blij met mijn stad. Waar er nog mensen ondanks tegenslagen blijven fietsen en andere mensen in hun beste Nederlands even wachten tot ze zien dat je helemaal ok bent. Trouwens, toen ik tijdens mijn zwangerschapsverlof vaak met de voiture de tram of bus nam, met bijhorende trappen in de metro, werd ik quasi altijd metéén geholpen. En meestal door mannen van rond de dertig met een kleurtje. Ik maak me soms kwaad op mijn stad, maar ik hou van haar inwoners.