Op donderdag werk ik niet. Correctie, ga ik niet naar het werk. Correctie, heb ik al een keer gedaan, met baby in de draagdoek voor een belangrijke vergadering, toch niet zo'n aanrader. Maar meestal is donderdag een heerlijke dag. Geen gestress 's ochtends voor kind of trein. Zij blijft nog efkes bij mij in bed liggen en dan staan we samen langzaam op. Deze ochtend gingen we alweer op stap. Ik kocht een nieuwe bril (spannend zeg, de mevrouw van de brillenwinkel heeft me overtuigd van een compleet ander model), een citruspersstok (mooi woord, net uitgevonden, weet je wat ik bedoel?) en sokjes voor deze herfstdagen. Ik kook iets lekkers, ik wandel, ik naai. En plots weet ik waar al die mensen het al jaren over hebben als ze zeggen dat ze 'tijd nodig hebben voor zichzelf'. Dat was een uitspraak die kon rekenen op mijn onbegrip of, op een mindere dag, op gefoeter, gezucht en ongeloof. Alle dingen die ik graag doe, doe ik het liefst met anderen. Eten op kop. Koken, veel leuker als er iemand in de buurt is. Naaien, zo gezellig in het naaiclubje, op reis gaan (alleen vind ik er niks, niks aan), en ga zo maar door.
Maar nu, met kleine Oona, is tijd voor onszelf heerlijk. Een dag waarin niet veel vastligt. En dag waarin we doen wat we willen. En vandaag is dat een nieuwe bril kopen en toch een beetje werken voor mij, en nog eens slapen in de draagdoek voor Oona. Ons huis is rommelig, er zou moeten gestofzuigd en gewassen. Maar hé, daar hebben Oona en ik nu net geen zin in. We genieten van de tijd voor onszelf.
