Plots was huidhonger geen woord meer van een aantal poëten en melancholici, maar kloeg iedereen erover. Of toch die mensen die doorgaans alleen in hun bedje kruipen, zonder een warm lijf naast zich. En in deze tijd op zoek gaan naar een warm lijf, het is niet evident. Op café iemand tegenkomen is al meer dan een jaar uitgesloten. Maar zelfs bij de bakker of de bib of welke plek dan ook waar mogelijk mooie mannen passeren is het gebod om afstand te bewaren. Je open stellen voor nieuwe ontmoetingen, hoe doe je dat met zo'n vreselijk masker op?
Ik en mijn single-vriendjes delen hierbij enkele kernbegrippen over daten in coronatijden...
Er was een tijd waarin het woord
date was voorbehouden voor de singles. Zij die afspraakjes hadden, met amoureuze bedoelingen. Nu heeft iedereen dates. Zelfs met collega's, zelfs met de mama. Was date al een lelijk woord, dan wordt het nog erger. Een wandeldate of een wandeldate-dáte?
Het zwarte of grijze mondmasker? Dat met de bloemetjes is te frivool. Dat met die zebra's iets voor aan de schoolpoort. Neutraal wit doet me zo bleek uitkomen, niet? Of toch gewoon een medisch masker, maar welke boodschap straal ik dan eigenlijk uit? Het blauwe dan maar? Of past dat niet bij mijn jas?
Zucht.
Maar dan een bericht: hij zal wat later zijn. Mondmasker thuis vergeten.
Naar welk park deze keer? Want met de vorige twee dates ging ik óok al wandelen in dat park. Stel je voor dat ik die tegen kom. Met hun nieuwe tinderdates...
En wie weet is het met deze date boenk erop, en dan willen we wel een speciale plek creëren, om over twintig jaar te zeggen: weet je nog, toen in dat parkje.
En wat doe ik aan?
Een rok is misschien niet echt handig. Een broek, maar wet welke schoenen? Met die laarsjes ga ik uitschuiven in de modder van
2020 2021 waar maar geen einde aan lijkt te komen. Die zware dikke heerlijke wandelschoenen dan toch maar? Ik heb nieuwe schoenen nodig, van die platte botjes!
En wat neem ik mee? Thermos thee ? Of koffie? Of langs de take-away koffie? Of nee, toch maar een glas wijn, ik heb nu al zin in een glas wijn. Fles en glazen in mijn handtas? Wordt dat niet te zwaar, kan mijn schouder dat dragen? Of een rugzak, bestaat er een elegante rugzak?
Zucht.
Vroeger, oh vroeger, moest je je pas in een latere fase van het daten zorgen maken over besmettelijke ziektes. Bovendien vrij eenvoudig op te lossen. Met Corona zit dat wel even anders. Het is een hele evenwichts- en communicatie-oefening om de
whereabouts van je date te weten te komen. Waar heeft uw tong gezeten, het is een vraag die we doorgaans niet stellen bij een eerste contact. Maar nu is het echt wel relevant. Hoeveel personen zag hij van dichtbij? En hoe streng houdt hij zich aan de regels?
Er is iets met die date. Iets tekort. Iets teveel. Het klopt niet helemaal, het is wat uit de haak. Maar ach, je moet toch wat.
- Tinder als een herinneringsfotoboek
Op Tinder en consoorten vind je nu de fotoboeken van vroeger. Je ziet mannen en vrouwen met vrienden, dicht, heel dicht bij elkaar, armen om elkaars schouders, kussen op elkaars wang, de gloed van de nacht, het zweet van dansen en drinken en ergens zijn, veel te laat, maar we gaan nog niet naar huis.
Foto's van reizen: surfen, duiken, skiën. En starend in de verte. In een landschap, waar we allemaal mooier zijn omdat we ergens zijn.
Het zijn allemaal foto's van meer dan een jaar geleden. De enige recente foto's zijn die van fietstochten (oh mannen, denk toch eens twee keer na voor je zo'n foto in dat onnozele pakje kiest). En selfies in de badkamer.
We moeten het elkaar vergeven. De bleke aanschijn op onze gezichten van uren telewerk. De coronakilo's. Het spijt me van mijn dubbele kin.
Was speeddaten al behoorlijk eng maar ook wel efficiënt, dan is videodating dat maal twee. Maar naar waar kijk je dan? De camera? Kijk je dan niet boven hem? En hoe valt het licht hier eigenlijk, en mijn achtergrond: de neutrale muur of toch maar iets laten zien van mijn huis?
Dat je maar even tijd voor jezelf moet nemen. Dat je je eigen beste vriendje moet worden en dan weer naar buiten kan. Eerst even leren thuis zijn, gewoon met jezelf, en daarna de wereld in.
Maar die heerlijke wereld zit al een jaar op slot. Ik ben mezelf werkelijk beu gezien.
- de verspilde Coronaknuffel
Je moet in deze tijden uiterst selectief zijn. Gewoon een knuffel, een brave kus op het einde van een date: het is een risico. Een wissel van knuffelcontact is niet meer toegelaten. Dus pragmatisch zijn en genoeg tijd tussen twee verschillende knuffelcontacten? Maar dan blijkt die ene toch niet zo leuk, en is het een dag of twaalf kin kloppen. Een verspilde coronaknuffel. Zo jammer.
Net wanneer ik en mijn vriendinnen het hele idee van monogamie even wilden herbekijken vanuit een moraal filosofische en ethische invalshoek, moeten we dit helemaal anders benaderen. Het virologische frame is noodgedwongen de enige manier om vandaag naar monogamie te kijken. Snel uitgepraat dan.
- de alles-of-niks avondklok
Gewoon de avond induiken en zien waar het eindigt? Nee, niet mogelijk. Je moet beslissen: ronden we netjes op tijd af of delen we ineens ook de hele nacht? Geen tussenweg.
PS: ik weet het, #firstworldproblemens en al. Maar ik kan er maar beter mee lachen, nee?
 |
| A street art piece by artist Pony Wave depicts two people kissing while wearing face masks on Venice Beach in Venice, California. (Mario Tama/Getty Images) |
