Ik heb Corona.

Hoe het gaat? Redelijk goed, dankjewel.  

Toen ik mijn eerste symptomen kreeg twee weken geleden, dacht ik niet dat het corona was. 

Soms heb ik sombere, donkere, moeilijke dagen. Ik had zo'n weekend dat ik verloren liep in mijn hoofd. Maandag was een zware dag. Dinsdag kwam er tegen de avond keelpijn opzetten, typisch, dat ken ik. Op tijd slapen dan maar, maar de nacht was slecht. Woensdagochtend was ik geradbraakt en had ik een brandende keel, dikke klieren in mijn nek, en de gekende sinus-voorhoofdspijn. Daar is mijn winterverkoudheid dacht ik. 

Ik meld me ziek op het werk en bel mijn huisarts. Symptomen die toch aan corona doen denken dus ik moet me laten testen in het testdorp. Een afspraak maken via de website gaat snel en eenvoudig. Ik fiets erheen (ik zweet me te pletter, ben helemaal uitgeput) en op minder dan een minuut was ik getest. Mijn 'ticket' wordt niet ingescand, ik hoop van harte dat de juiste wisser aan het juiste barcode-stickertje aan de juiste naam wordt gekoppeld... 

Ik fiets naar mijn studio en val compleet uitgeteld neer in bed. Intussen neemt Michiel alles over, ik mag immers niet aan de schoolpoort staan, aan de dansles,... We besluiten die middag dat het ook gewoon verstandiger is dat ik in mijn eentje op mijn studio in quarantaine blijf. Want als het resultaat positief is, dan moet Michiel twee weken in quarantaine (bij onze manier van samenwonen zijn we huisgenoten...) en ook de meisjes. Dus Michiel gooit zijn hele agenda om en ik kruip in bed. 

De volgende dagen lees ik drie boeken, check ik elke tien minuten de cozo-app (waar je al je medische resultaten kan raadplegen) en de corona-alert app (waar je via een code ook je test registreert). Het resultaat komt maar niet. Mijn verkoudheidsklachten gaan voorbij, maar ik ben doodop. Het trapje naar de mezzanine op mijn studio is dodelijk. Ik krijg ook pijn op mijn borst. Maar geen koorts, geen hoest, geen grieperig gevoel. 

Ik doe heel weinig. Ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zo lang op m'n eentje was. De eenzaamheid weegt en ik mis de meisjes. Ik voel me schuldig dat Michiel en ons mama nu moeten inspringen voor de meisjes, maar dat heeft natuurlijk geen zin. Ik ben ook gewoon te zwak om voor de meisjes te zorgen. Een geweldige vriendin gaat boodschappen voor me doen. Ik laat pizza leveren. Ik slaap en doezel. En lees. En check alweer de apps, maar nog steeds, na dágen, geen resultaat. 

Ondertussen hoop ik dat dit het is, corona. Dan ben ik ervan af. En dan is deze isolatie niet voor niets geweest. 

Maandag ga ik terug aan het werk, van thuis uit natuurlijk. Het is zo'n drukke periode. Verstandig is het niet, soms wordt de pijn op m'n borst te hevig en moet ik even gaan liggen. Ik bel mijn huisarts, die vindt het ook heel raar dat het resultaat van de test nog steeds niet binnen is. 

Dinsdagnamiddag, NA ZEVEN DAGEN, verschijnt dan eindelijk het resultaat: positief. En in tegenstelling tot wat ik had verwacht, voel ik me niet opgelucht. Het komt echt aan. Ik vind het moeilijk. 

Op enkele dagen voor de eerste symptomen heb ik toevallig wel een aantal vrienden gezien. Op het randje van de regels: wel binnen maar netjes op afstand... Ik was ook nog op kantoor, we vergaderden een hele dag. Met plexi's tussen ons, met mondmaskers op. Maar toch. Ik maak me zorgen dat ik hen heb besmet, dat ik zo'n superverspreider ben. 

En ik weet niet waar ik het heb opgelopen. Dat is echt vervelend. Ik dacht echt 'veilig' te zijn en geloofde niet echt in contact-besmettingen... Mijn enige knuffelcontact testte negatief. Dus hoe dan? Toch via de meisjes? Toch via de lucht? Ik zal het nooit weten. 

Het absurde is dat het positieve resultaat in de feiten niets veranderde. Wie positief test, moet 7 dagen in isolatie sinds de start van de symptomen. Dan zou je immers niet meer besmettelijk zijn. Die 7 dagen waren dus al achter de rug.

Woensdag zie ik dan eindelijk na 9 dagen mijn meisjes terug! De fietstocht van 2,5 kilometer naar ons huis en de schoolpoort valt me erg zwaar, het lukt me amper. Maar de knuffels maken alles goed.

Intussen zijn we bijna twee weken nadat de symptomen begonnen. Ik ben niet meer ziek, maar wel uitgeput. Het was niet verstandig om een hele week te werken, vaak vanuit mijn bed... Ik kan nog steeds alleen maar traag fietsen. Ik legde nieuwe lakens op mijn bed en moest er een half uur van bekomen. Nee, het gaat eigenlijk nog niet zo goed. Beetje verwonderlijk omdat het ziek zijn zelf goed meeviel, maar de nasleep vind ik erg vervelend. 

Maar ik besef ook mijn privileges. Ik kon gemakkelijk in isolatie gaan. Ik kreeg hulp. Ik verloor geen inkomen. Ik hoefde me nooit echt zorgen te maken over mijn gezondheid. Ik heb alle tijd om beter te worden. 

En ik maakte een aantal voornemens. 

• Ik doe niet mee aan het veroordelen van het gedrag van anderen. We kennen nooit het hele plaatje. En vooral: het helpt niet. Niets of niemand. 
• Ik zet het nieuws vaker uit. Dat betekent ook facebook. Dan ook maar facebook. 
• Ziek is ziek. Ik ga pas weer aan het werk als ik me helemaal beter voel, als ik geen pijn meer heb, want ik ben te ver gegaan. 

Ik ga wat rust nemen de volgende dagen. 

Surfen op immoweb.
Nog meer lezen. 

Veel groeten vanuit mijn bed,