1 jaar birdnesting - over thuiskomen en de kerstboom

Hoe gaat het nu, met mij, met ons huis, met ons birdnest? We zijn een jaar later en het gaat goed. En dat van die kerstboom, dat leg ik straks uit. 

Birdnesting is een vorm van co-ouderschap waarbij niet de kinderen, maar de ouders wisselen van huis. De meisjes zijn altijd hier, wij hebben elk een eigen plek. We wisselen ook vaak, van maandag tot woensdagochtend is Michiel bij hen, vanaf woensdagmiddag tot vrijdagochtend is het mijn beurt. En het weekend is afwisselend. Klinkt ingewikkelder dan het is, we vinden het alle vier een goede regeling.

We zijn nu na een jaar ook eindelijk onze zaken juridisch aan het regelen. Ik ben blij dat we dat niet overhaast hebben gedaan. De verstandhouding tussen ons is goed, we hebben deze periode van 'feitelijke' scheiding goed nagedacht hoe we het nu gaan doen. 

De conclusie is eenvoudig: birdnesting werkt voor ons.
Voor de meisjes is er relatief weinig veranderd, hun leven is nog net op dezelfde manier georganiseerd als vroeger. De emotionele schade is al groot genoeg, het is echt wennen voor hen (nog steeds) om ons niet sámen bij hen te hebben. En moesten ze een toverstok hebben, ik weet wat ze zouden wensen. Dat maakt me best verdrietig. Maar dit voelt als 'second best'. Omdat we veel van wat goed was, hebben behouden. Omdat we hier nog altijd thuiskomen, allemaal. 

Op zondagavond eten we samen, met z'n vieren. Dat is helemaal niet raar, dat is net heel vertrouwd. In corona-tijden en in de zomer was ons ritme wat ontregeld, maar nu hecht ik weer veel belang aan die zondag. Omdat het rust geeft. Het weekend dat ik bij de meisjes ben is het een fijne afsluiter, dan kan ik hen zonder al te veel verdriet achterlaten. Het weekend dat ik niet bij de meisjes ben, is het echt het moment om naar uit te kijken. Het helpt dan ook dat ik mijn voetjes onder tafel mag schuiven... Dan bespreken we ook dingen, met z'n vieren, maar ook met z'n tweeën. Als er bijzonderheden zijn in de week, of dingen die we moeten bespreken over de meisjes,... Het is goed dat ik weet dat er elke zondag een moment is waarop dat kan, ik vind het fijn dat ik niet elke keer aan Michiel moet vragen of we kunnen praten. 

Een andere kritische succesfactor is de poetshulp. Die doet net als vroeger de grote kuis en wij doen net als vroeger de kleinere dingen tussendoor. We hadden daar vroeger een goede taakverdeling in, en dat lukt ook nu. Al heb ik moeten leren de vuilniszakken buiten te zetten, want de vuilkar komt op mijn dag...

Het vraagt opofferingen, deze manier van samen-leven. Er zijn dingen in ons huis die ik speciaal doe omdat Michiel dat zo graag wil. Mijn sociale leven, en ook voor een deel mijn job, moet zich maar plooien naar onze strakke regeling. Ik heb een soort van gespleten leven, dagen dat ik door en door mama ben, alleenstaand, wat best heftig is. En dagen dat ik als een vrijgezel hard werk maar ook voluit leef, probeer te gaan lopen, te weinig slaap en alles doe waar ik verdorie zin in heb. Het is vanzelfsprekend maar tegelijk vermoeiend om elke twee à drie dagen te switchen tussen die levens. 

Dit systeem kost geld, veel geld. We betalen elk de helft van de lening van het huis en alle kosten die daarbij horen. En ik betaal maandelijks huur voor een appartement waar ik amper ben. Ik ben nu aan het puzzelen of ik een appartement kan kopen, maar dat wordt echt geen eenvoudige financiële oefening... 

Het sleuren met was katapulteert me terug naar mijn studententijd. Ik vergeet voortdurend dingen, er ligt altijd wel iets op de andere plek dat ik nodig heb. Ja, er zijn heel wat nadelen. 

Het zorgt ook voor een blijvende, sterke verbondenheid met Michiel, anders krijg je dit niet georganiseerd. Tijdens een leuke date een bericht krijgen of ik eraan wil denken om WC-papier te kopen voor thuis, yep, that happened... 

We doen dit voor de meisjes, natuurlijk, maar misschien ook voor elkaar. Dit is ook het beste voor mij. Omdat dit de relatie is die wél haalbaar is en waaruit veel goeds komt. Zoals een rustige, stabiele omgeving. Voor de meisjes, maar zeker ook voor mezelf. 

Ik denk ook dat het een overgangsscenario is. Maar niet voor even, wel voor lang. We hebben echt de intentie om dit nog enkele jaren vol te houden. Nee, niet volhouden, gewoon doen. Het wordt nog moeilijk. Nieuwe partners in dit systeem, dat wordt een uitdaging. Op dit moment kan ik het idee niet verdragen dat hier een andere vrouw zou rondlopen, de tafel zou dekken, vragen aan de meisjes hoe hun dag was. Rationeel kan ik dat wel begrijpen, vanuit Michiel zijn standpunt. Maar emotioneel... nee, daar ben ik nog niet aan toe. Maar als er nu een ding is wat ik het voorbije jaar heb moeten leren: dag per dag. 

Ik sluit ook compromissen, zoals rond de kerstboom. Excuseer, herfstboom. De meisjes hadden in een papa-weekend het idee om alvast de kerstboom te zetten maar dan met herfstversiering. Ze hebben super schattige diertjes getekend en geknipt en met touwtjes in de boom gehangen. En zo staat er dus al een kerstboom in september...
In mijn eigen huis, op míjn plek zou ik dit niet dulden. Geen kerstboom voor de Sint, daar wijken we niet vanaf! Maar dit is niet mijn huis. Dit is het huis van ons, van de meisjes. Hun allerschattigste gezichtjes toen ik thuiskwam en ze me begroetten bij de boom... Hier plooi ik. Hier ga ik mee, mee met hen. Zelfs mee met Michiel. 

Het is dus zelfs geen compromis, ik heb me er gewoon bij neergelegd. Omdat ik het een kleine prijs vind voor alles wat ik hier bij win. De onderhandelingen over hoe lang de boom mag blijven staan, zijn trouwens al gestart, haha. 

We gaan dus door. 
Na dit woelige, heftige emotionele jaar, weet dit vogeltje waar haar nestje is.