Als je de deur van ons huis vroeger achter je toe trok, tien meter naar links wandelde, de straat overstak, dan was daar, op het hoekje, Het Schrijverke. Het was de naam van de winkel, maar voor mij was het vooral de naam van de man in de winkel, die was vast Het Schrijverke. Hij was niet klein. Hij was oud en rookte sigaren in de winkel. Zijn leesbril kon elk moment van zijn neus glijden. Hij gromde en mompelde. Geen kindervriend. Geen vriend van iemand, zo leek het wel.
En toch kwam ik er graag. Soms durfde ik heel even tussen de rekken lopen. Al wist ik natuurlijk wat ik nodig had, vullingen voor de vulpen die ik haatte. Of een tintenkiller. Of een geo-driehoek, als ik die weer eens was kwijtgespeeld.
Bij Het Schrijverke werden de Parker-pennen verkocht op zo'n draaimolen. Een feest voor kinderhanden om daar toch altijd, heel even, aan te draaien. De pennen in verschillende kleuren draaiden dan rond. In de glazen toonbank lagen heel chique vulpennen, met kleine handgeschreven labels eraan met een getal op waarvan ik amper kon geloven dat het de prijs was.
Het Schrijverke is er al lang niet meer. In de buurt waar ik nu woon, is er nog wel een winkel voor schrijfwaren. Ik geniet van dat woord en de geur in de winkel. Er is ook vriendelijke meneer die een kleine display naar me toeschuift met een aantal Parker-pennen. Geen draaimolen.
Ik wil zo'n Parker-pen. Dat komt omdat ik een paar dagen geleden op het werk toevallig een e-mail kreeg met een foto van een Parker-pen. Ik bekeek de pen op mijn computerscherm nauwkeurig. Ze was anders dan de dierbare pen uit mijn kinderjaren. Andere kleur, ander type. Die e-mail kwam vrijdag en ik heb zaterdag, zondag, maandag en dinsdag aan mijn Parker-pen van vroeger gedacht. Daarom ben ik hier, bij de schrijfwaren, daarom bekijk ik de pennen in de display.
De pen die ik zoek is er niet bij. Het moet een bepaalde tint bordeaux zijn. En deze pennen zijn te slank. En ook aan de clip, met het pijltje, is iets anders, al weet ik niet zo meteen wat.
Ik probeer toch maar even, de pen schrijft meteen heerlijk al schrijf ik helemaal niets, op de kladblok tekende ik een gebogen lijn. Ik vraag om een zwarte vulling. Dat kan. Ik weet niet hoe lang dat al is, maar ik schrijf zoveel liever met zwart.
Dus ik betaal veel voor een pen die ik absoluut niet nodig heb en ook niet is wat ik had gehoopt. De pen is te licht, de zwarte vulling blijkt een gel-vulling. Het topje van de pen is anders, ik weet plots exact hoe ik daar met mijn tong aan voelde. Het uiteinde is anders, daar mist een metalen randje. Nee, dit is niet mijn pen. Nostalgie is niet te koop.
Maar ik kan er een brief mee schrijven. En dat is exact wat ik nu ga doen.
