Ik gaf mijn ontslag (en trok het terug in).

Sorry, het is een lang verhaal.

Dit is mijn leven:

De NMBS speelt een cruciale rol in de tevredenheidsindex in mijn leven. Dat is geen goede situatie. 

Een bakje cornflakes smaakt naar niets als je op een overvolle stinkende trein het laatste plekje op een vieze trap hebt kunnen bemachtigen en je met 'slechts' zes minuten vertraging aankomt in Brussel Noord.

In april ontplofte het in mijn hoofd. Ik had te veel zorgen en er moest iets veranderen. En door het gewicht van het pendelen, koos ik voor een vrij radicale beslissing: mijn ontslag bij de organisatie waar ik nog altijd graag werkte. 

Je moet weten, ik pendel ongeveer tien jaar. Plus nog eens twee jaar dat ik ook in Brussel studeerde. 

Ik heb in die jaren veel geprobeerd. Werken op de trein bijvoorbeeld. Dat is heel moeilijk door de slechte dataverbinding (tussen Mortsel Oude-God en Vilvoorde is er quasi geen verbinding). En de laatste twee, drie jaar is dat gewoon onmogelijk geworden doordat het zó druk is geworden dat je zelden een zitplaats kan bemachtigen, laat staan met een tafeltje voor een laptop. Lezen dan maar, en dat is echt heerlijk. Dat is de reden waarom ik vlot 35 boeken per jaar lees. Lezen doet lezen: doordat ik de op de trein lees, neem ik ook 's avonds veel sneller mijn boek vast. Maar ik lees op een rit gemiddeld 32 minuten. De andere 32 minuten (in het beste geval) ben ik niet aan het lezen, dan fiets ik naar het station, wacht ik op het perron, sta ik vreselijk te drummen om met de trap naar beneden te gaan van het perron, haal ik mijn fiets uit de stinkende fietsenstalling en fiets ik twee kilometer naar kantoor tussen uitlaatgassen en gevaarlijk manoeuvrerende vrachtwagens en bussen. En dan nog eens in de omgekeerde richting. Daar is allemaal weinig plezier aan te beleven. 

Vertragingen? Ik probeer deze te rationaliseren (files zijn erger, files zijn erger, files zijn erger) of te negeren, maar het resultaat blijft dat ik elke minuut dat de trein stilstaat, vooruit bolt of gewoon niet komt opdagen, een minuut verlies met mijn dochters. Een minuut wachten is een minuut minder voorlezen. Dat pikt. 

Ik keek uit naar een lange zomer met mijn gezin. Ik zou het pendelen schrappen (en helaas dus ook de job) en dan zou ik meer energie hebben om ook de andere donkere wolken in mijn hoofd aan te pakken. 

Dat was mijn plan.

Ik had nog geen andere job. Sommige mensen noemden dat een moedige keuze maar dat is helemaal niet waar. Het was een luxe keuze. We kunnen het namelijk perfect een paar maanden redden met één loon in plaats van twee lonen. Er zou geen bio-boterham minder voor op tafel komen. Heel veel mensen die in een gelijkaardige struggle zitten met hun job (of nog veel vervelender: die vastzitten in een saaie, afstompende, vreselijke job) hebben de luxe niet om zomaar te vertrekken en met de glimlach te zeggen dat je het allemaal wel zal zien. Gewoon tijd voor mijn gezin, wat schrijven aan mijn roman en rustig de vacatures checken. Mét een latte machiato. Dat is werkelijk grote luxe.

Nu had ik niet het beste moment uitgekozen. Het project waar ik het meeste op werk zit in een belangrijk overgangsjaar en ik moest het al heel lang zonder technische collega stellen. Er werd eindelijk een nieuwe collega gevonden, en net dan zou ik vertrekken? En dus ook het project in de steek laten op een cruciaal moment? 

Insert schuldgevoel. Maximaal. Want met mijn ontslag zag ik natuurlijk wat ik allemaal wél heb op mijn job en wat een goede werkgever ik heb. 

Dus na heel wat gebakkelei (dat woord klinkt gezellig, maar het was weer veel drama en twijfel langs mijn kant) kwamen we uit op een compromis. Ik zou een lange, onbetaalde vakantie nemen, en daarna halftijds terugkomen tot december. Zo kon ik het project goed overdragen aan de collega's en zelf rustig uitkijken naar iets anders. Voor beide partijen een goed idee. Ik zou dus nog steeds vertrekken, maar nog wat langer maar minder werken. 

Dat was dus het tweede plan. 

Het werd stilaan zomer en er begon weer wat te schuiven in onze organisatie. Dat schuiven vind ik soms irritant maar vaak ook heel boeiend en uitdagend. Ik denk gewoon graag mee na welke richting het allemaal uit kan gaan. En de maand voor mijn lange vakantie was echt een heel interessante, fijne maand... Had ik spijt? Tot op zekere hoogte wel, maar met alle factoren in acht genomen, was het nog altijd de juiste rationele beslissing. Maar de spijt, die zat in mijn hart. Dus ik zei tegen mijn collega's dat ik ook in mijn zes weken afwezigheid (luxe, luxe, ik zei het al!) ook nog wel wat zaken zou opvolgen en verder uitwerken. Gewoon, omdat ik dat graag doe en me verantwoordelijk voel. 

En intussen scrolde ik door vacatures en zag ik weinig dat me interesseerde. Er was een frustrerend sollicitatiegesprek voor een job in Antwerpen dat goed begon maar eindigde met het gevoel dat de wens om sterk inhoudelijk te werken een soort van misplaatste ambitie was. Nee, gelukkig werd ik er niet van. 

Op het einde van mijn vakantie kwam er nog een nieuw project op de proppen bij publiq (eentje waar ik mijn inhoudelijk ei zeker in kwijt kan!) en werd er nog wat verder geschoven waardoor er plots een heel mooi takenpakket voor me lag. In een slapeloze nacht (gevecht tussen hoofd en hart) werd het me helder. Het heeft geen zin om bij mijn oorspronkelijke beslissing te blijven omdat ik het nu eenmaal beslist heb. Het heeft wel zin om mezelf te vertrouwen en nu net voor het andere te kiezen.

De beslissing om ontslag te geven voelde in april echt goed, ik voelde me opgelucht. Maar ondertussen is het augustus en voelt het anders. Voortschrijdend inzicht, andere situatie. Ook al is Brussel nog steeds even ver weg. 

Dus ik zei ja. 

Ik blijf bij publiq. Zeker tot eind december, en dan zie we weer.

Het is een soap, ik weet het. Weggaan, nog even blijven, maar toch zeker weggaan, of toch blijven enzovoort enzovoort. Een vreemd gedragspatroon met te veel drama. Sommige mensen hebben dat in hun relatie, ik met mijn job. Nou ja. 

Ik ben er niet trots op, integendeel. Het zou veel eenvoudiger voor me zijn (en voor mijn baas!) als ik zoals een normale mens zou weten wat ik wil, en daar ook naar zou handelen. 

Dus natuurlijk ben ik ook wat bang voor gezichtsverlies. Mijn collega's, heel wat mensen met wie ik graag samenwerk,... wat moeten ze wel niet denken van mij, zwalpend tussen mijn frustraties en dromen? 

Maar de keuze tussen gezichtsverlies en een job waar ik blij van word, met nieuwe uitdagingen en kansen met de fijnste collega's, was dan toch gemakkelijk gemaakt. 

Nu hopen dat de NMBS mee wil. Ik zal dit bericht ongetwijfeld herlezen wanneer de trein om onduidelijke redenen stilstaat tussen Schaarbeek en Brussel Noord. Ik zal zuchten, ja. En ik zal blij zijn. 

Dit ben ik dus. En ik ben maar wat blij dat mijn collega's mij op die manier aanvaarden.