Co-wonen, ik leg het u graag even uit

Sinds ik onze blog over het co-wonen project heb gedeeld, kreeg ik veel vragen, maar vooral veel vooroordelen. Ik zet even op een rij en denk dat dit het eerste blogbericht is over co-wonen in een lange rij!

• jullie wonen toch in jullie droomhuis?

Euh nee. Of toch niet meer. Ik ben nog altijd heel heel blij met ons huis (en de ligging!). Maar het is gewoon te klein, of toch op sommige plekken. In de living kan echt geen speelgoed rondslingeren. Onze dochters spelen dan niet veel, en al zeker niet op hun eigen, maar in speelgoed uitspreiden zijn ze stééngoed. In onze hal kan er eigenlijk maar 1 persoon tegelijk zijn jas en schoenen aan trekken. Dat is een probleem om 8u20. En in de badkamer kan ook maar 1 persoon aan de wastafel staan.
Ons klein tuintje is half terras, half 'bos', maar soms dromen we ook wel van een grotere tuin. We hebben bij de bouw (acht jaar geleden) ook wat compromissen moeten sluiten, het zou fijn zijn om echt volledig passief te kunnen bouwen.

• gewoon een tuin delen dus?

Het is ons vooral om de tuin te doen, dat klopt. Ik ben er echt van overtuigd dat we anders moeten gaan wonen in de stad. Groene ruimte is schaars, en zo eenvoudig om te delen. Bovendien een extra troef als er hier een daar nog een vriendje in de tuin te vinden is. Het is niet onze bedoeling om voortdurend elkaars deur plat te lopen, ieder heeft zijn eigen huis of appartement.

• ah, dus het is niet écht cohousing

Nee, dat van die gemeenschappelijke keuken en altijd samen eten gaan we niet doen. Ook geen vrije liefde in onze commune. Dus het klopt, het is een eerder beperkte vorm van samenhuizen, een light- versie, het best omschreven als co-wonen. 

Ik hoop wel dat er naast de tuin nog een gedeelde ruimte komt. Maar wat dat precies wordt, dat is nog heel onduidelijk. Misschien een keuken. Misschien een co-working space. Misschien een speelkamer annex yogastudio annex atelier. Of een schrijfplek. Oh ja, een schrijfplek. We zullen wel zien: wat wil de groep en wat is er mogelijk?

• ge gaat niet goedkoper af zijn

We gaan dus iets nieuw bouwen of ver-nieuwbouwen. Dat zorgt misschien voor een laag btw-tarief, het blijft een dure kwestie. Toch willen we dat enigszins redelijk houden: We schatten dat een appartement van 50m² niet meer dan 150 000 euro zal kosten en een woning van 120m² tot 360 000 euro. De grootste kost is de kost per vierkante meter. Dus wie groot wil wonen, betaalt meer. En wie op het gelijkvloers wil wonen, met rechtstreekse toegang op de tuin, zal ook iets meer betalen dan wie de trap wil nemen. En veel hangt ook af van de afwerking natuurlijk en de (duurzame) keuzes die je daarin maakt. Want dat bepaal je helemaal zelf voor je eigen unit. Dus nee, goedkoop gaat het niet worden, maar ik maak me sterk dat we voor een bepaalde prijs wel véél gaan krijgen.

• en wanneer dan wel?

Tja, geen enkel idee. Eerst moeten we een groep samenstellen, want het mini-groepje initiatiefnemers is nu te klein. Als we dan een fijne groep hebben, met een gelijkaardige visie en engagement, dan kunnen we een architect en een site beginnen zoeken... Dan volgen er nog zoveel fases van haalbaarheidstudies tot financiële planningen tot aktes tot vereniging van mede-eigenaars en weet ik wat nog allemaal. Elke fase zal spannend zijn. Ow yes. Dus ik weet niet wanneer. Ik weet zelfs niet of het zal lukken. Maar de mooie voorbeelden op andere plekken tonen dat het kan en heerlijk is.


Spannend. Echt.

Een gelijkaardig bericht postte ik ook op onze blog Co-wonen in 't stad. Je kan je ook inschrijven op de nieuwsbrief om op de hoogte te blijven en komen luisteren naar de infovergadering. Zelfs als je maar 10% overtuigd bent dat dit project iets voor jou is, ben je heel welkom.

Zondagavond

wit bad
wit schuim
wit van blote kinderlijven

stemmetjes klateren
gelach spettert op
wie houdt het droog
in deze bel van hoop?

ik spoel kleine hoofdjes
ontwar knopen
droog vel
en smeer
tot alles schoon en zacht

klaar voor veel
en voor de nacht

ik val stil
en droog ook mij

er is geen schuim dat blijft

Ontspan

Sinds kort zit ik op yoga. Of beter: ik lig.
Ik heb net die vorm van yoga uitgekozen waarbij je heel weinig moet doen. Ademen en af en toe eens in een bepaalde houding rollen. Ik heb er veel aan. Mijn hoofd wordt dan een beetje stiller. Mijn lijf ontspant en wordt weer soepel. En mijn hart, ja mijn hart, dat voel ik dan.

Foto: Inspirational Yoga

Zaterdag loop ik na de les door de smeltende sneeuw naar huis en ik voel me eindelijk weer wat licht en vrij. Ik heb plannen: ik ga dansen.
Ik douche, ik vind niks om aan te doen, doe dan toch iets aan, ik fiets naar de stad, koop iets nieuw, en kom dan thuis bij een vriendin. Ze zwiert een cocktail voor mijn neus en maakt tzatziki. Dat is heerlijk, bedenk ik, om een vriendin te hebben die geen brol uit de supermarkt haalt, maar zelf een komkommer raspt en proeft of er nog wat look of peper bij moet.
Waar zullen we iets gaan eten? We denken aan een goede Italiaan, of iets Aziatisch. Maar ik heb eigenlijk zin in frietjes. Zij ook.

En zo gaat het even later. We halen frietjes, we zetten ons in een café, we delen een groot pak met satékruiden en drinken bier. Later die avond drink ik nog meer bier in een ander klein café en dans ik op muziek die ik misschien niet helemaal goed vind, maar die helemaal past bij hoe de avond gaat. Ik dans en in mijn hoofd wordt het een beetje stiller. Mijn lijf ontspant. En mijn hart, ja mijn hart, dat voel ik dan.