Ik heb net die vorm van yoga uitgekozen waarbij je heel weinig moet doen. Ademen en af en toe eens in een bepaalde houding rollen. Ik heb er veel aan. Mijn hoofd wordt dan een beetje stiller. Mijn lijf ontspant en wordt weer soepel. En mijn hart, ja mijn hart, dat voel ik dan.
Foto: Inspirational Yoga
Zaterdag loop ik na de les door de smeltende sneeuw naar huis en ik voel me eindelijk weer wat licht en vrij. Ik heb plannen: ik ga dansen.
Ik douche, ik vind niks om aan te doen, doe dan toch iets aan, ik fiets naar de stad, koop iets nieuw, en kom dan thuis bij een vriendin. Ze zwiert een cocktail voor mijn neus en maakt tzatziki. Dat is heerlijk, bedenk ik, om een vriendin te hebben die geen brol uit de supermarkt haalt, maar zelf een komkommer raspt en proeft of er nog wat look of peper bij moet.
Waar zullen we iets gaan eten? We denken aan een goede Italiaan, of iets Aziatisch. Maar ik heb eigenlijk zin in frietjes. Zij ook.
En zo gaat het even later. We halen frietjes, we zetten ons in een café, we delen een groot pak met satékruiden en drinken bier. Later die avond drink ik nog meer bier in een ander klein café en dans ik op muziek die ik misschien niet helemaal goed vind, maar die helemaal past bij hoe de avond gaat. Ik dans en in mijn hoofd wordt het een beetje stiller. Mijn lijf ontspant. En mijn hart, ja mijn hart, dat voel ik dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten