zomers leesvoer

Ik ga op reis en ik neem mee:

Dat is ambitieus gezien de volgende factoren

• een kind van twee (mama, samen doen? mama, ni lezen! mama, helepen? mama, kom es hiej!)
• slechts twee weken (min twee reisdagen)
• nog de helft van een dikke klepper die eerst uit moet (Een vrouw op de vlucht van een bericht - Grossman, prachtig!)
• veel plannen (met nog andere fijne mensen)
• vroeg donker = lezen met hoofdlamp = vroeg in slaap vallen

Gelukkig ligt de camping van de eerste week ergens verloren in La Douce France en hebben we het voornemen om het echt rustig aan te doen (=lezen dus).

Mijn liefsteke gooit het over een andere, zij het minstens even ambitieuze boeg.

Maar hij heeft nog een stapel. Waarover hij zegt dat hij zich heeft ingehouden. Gelukkig zijn dat allemaal boeken over West-Europa en blijven die thuis als we verhuizen. Ik zou niet graag willen kiezen tussen natuurboeken en een KitchenAid. Daar komt een relatiecrisis van. 

 Voor de dochter houden we het bescheiden.

Hup, wijle weg.

Bang? Neeeeeeeeeuhh.

Ik heb zo wat claustrofobie. Ik word zo wat benauwd in donkere ruimtes. Ik ben niet graag onder de grond. Ik heb altijd een lichtje nodig.
En zo komt het dat ik als rasechte Antwerpenaar nooit de voetgangerstunnel neem. Dat is nochtans echt heel tof: heel oude roltrappen, schoon tegeltjes en een geweldige ervaring om onder 't scheld te lopen. Zeggen ze. Toen ik het een jaar of vijf geleden nog eens probeerde heb ik de helft van het optreden van CpeX gemist op Linkerwoofer omdat ik ergens in een perkske lag te bekomen.
Ik kan die angst niet zo goed benoemen, maar ik ben mottig. Echt mottig. Hetzelfde toen ik de Eurostar nam (uitje met ons papa). Ik herinner me alleen maar de mottigheid, een paar schitterende werken van Frida Kahlo en het besef dat ik weer terug moest. 


Een paar maanden geleden heb ik dan alle moed bijeengeraapt voor een congres in Birmingham (met de trein, ja). En als gevolg van de congres, ging ik deze week nog eens naar Londen. Een professionele ervaring van de beste soort. En het is me gelukt om zonder al te veel mottigheid aan de overkant te geraken en terug.

Ik evalueer drie strategieën voor de tunnelangst:

1. Over het werk praten
Efficiënte strategie want ik ben echt met iets anders bezig. Wat boven de pc hangen en staren naar een tekst, een prsentatie, het helpt. Maar dan komt het moment dat ik over iets moet nadenken, mijn blik afglijdt, naar het raampje, nee, niet doen, en toch, BENG, de donkerte.

2. Wijn drinken
Met collega Barbara spendeerden we onze laatste ponden in de bar in rijtuig drie aan twee rode wijntjes. Genoeg voor een nuchtere maag om vrolijk te worden en de tijd vliegt voorbij. Maar ik bleef denken: ik ben bang, ik drink rode wijn. Ik drink rode wijn, ik ben bang.

3. Een lieve Noor
Collega Sam leerde me een andere strategie. Hij had al een mopje gemaakt (waar ik niet mee kon lachen) en ik dacht me dan maar te concentreren op mijn boek (wat niet lukte) toen hij vroeg: een oortje?
En uit dat oortje kwam een zacht liedje van een lieve Noorse zanger. En daarna nog wat mysterieuze, tikje bombastische muziek van een Ijslander. Mijn hartritme vertraagde, mijn gedachten gingen naar leuke dingen en ik deed mijn ogen toe.
Dus ik verzin een therapie: ik luister elke week minstens een week naar een zachte stem uit het noorden die lieve dingen zingt, en binnenkort kan ik het allemaal aan. De metro, kleine liften, de konijnenpijp, de Gotthardtunnel. Hm, dat is wel heel eng. Hopelijk maken al die mannen nog schone plaatjes, ik heb nog wat werk voor de boeg.

Ps; Londen is een topstad. Ik ga terug.

vragen, zoveel vragen!

• En waar gaan jullie naartoe?

 Uruguay, een klein land in Zuid-Amerika. Het wordt soms omschreven als het Zwitserland van Zuid-Amerika. Politiek stabiel, veilig en (relatief) welvarend.
We gaan een jaar wonen in Montevideo, de hoofdstad. Dat ligt dicht bij Buenos Aires en in principe niet aan de zee maar aan de rivier zoals je hieronder kan zien. Een estuarium, zegt de marien bioloog.

• Wat gaat Michiel daar doen?

Michiel werkt voor IMDC als marien bioloog. Hij zal als environmental manager meewerken aan een groots project in de haven van Montevideo. Die haven wordt namelijk uitgebreid en Michiel zal dus een milieu-effect rapport moeten schrijven. Ik zal het later nog eens wat uitgebreider uitleggen, als ik het zelf beter weet. Een fotooke van de haven, die zoals je dicht dicht bij de stad zelf ligt.

•  Wanneer zijn jullie weg? 

Half oktober, een maand later dan in de oorspronkelijke planning . Maar dat is nog heel snel. Spannend.

• Wat ga jij daar doen? 

Dat ik het begot niet weet! Gewoon het expatwife uithangen (fitness - wijntje - shopping mall - wijntje) zal ik snel beu zijn. Sowieso zou ik snel een cursus Spaans volgen, zodat de communicatie wat verder gaat dan wat woorden en veel gebaren. Ik heb ook nog drie ideeën:

• vrijwilligerswerk (iets jeugdwerkachtig zoals in the good old days of aan de balie van een cultuurcentrum)
• veggieburgers maken/verkopen (het pas ontdekte Happy Cow vertelt dat er 12 veggie-adresjes zijn in Montevideo. Er is dus een markt, maar een uitgebreide business case volgt later :-) )
• schrijven (een roman bedoel ik dan. Ambitieus, ja. Maar het voelt als het moment om het te proberen. Ik geef mezelf 30% kans dat het lukt om een boek te schrijven. En dan ongeveer 10% kans dat het goed genoeg is om iets mee te doen. Maar ik denk dat er veel mogelijk is in een land waar ik vele avonden schrijvend op een terras kan doorbrengen)

Misschien is dat allemaal te combineren, misschien ga ik nog wel iets volledig anders doen.

• Wat zeiden ze op je werk?

Mijn baas had een pruim vast toen ik het hem zei en had die bijna naar mijn hoofd gesmeten. Maar ik had al gezegd dat ik bij het tofste bedrijf ter wereld werk, dus die pruim werd niet gegooid en iedereen is blij voor mij. Wat niet wegneemt dat het behoorlijk shitty is dat ik een nu gewoon een jaar verdwijn terwijl het echt goed gaat met Vlieg én dat er fantastische ambitieuze plannen op tafel liggen. Mijn takenpakket is ook superdivers en dat is heel leuk voor mij, maar niet eenvoudig om een vervanger voor te vinden. En er gaan taken bijkomen bij mijn lieve collega's die het al zo druk hebben en daar voel ik me niet goed bij. Daar lig ik zelfs een beetje van wakker. Ik ga in elk geval nog super hard werken deze maanden om nog zoveel mogelijk dingen op de rails te zetten en om mijn vervanger goed te briefen.

• Wat gaan jullie met jullie huis doen?

Verhuren. Maar aan wie of wat, dat weten we nog niet. Het gaat in elk geval vreemd zijn, andere mensen in ons huis.

• Spreekt gij Spaans dan?

Hablo un pocito de Español! Ik kan eten bestellen. Dat lijkt me essentieel. Verder zien we wel. Michiel sprak geen woord tot twee weken geleden maar heeft dankzij een zeer intensieve cursus al veel onder de knie. En dan maakt hij 's avonds zijn huiswerk... De voorbeeldige student.

 

• En Oona?

Ja, Oona! Joejoegwaj!
We zien dat helemaal zitten. 

Nieuws!

Ziet ge dit?



en dit?



en euh, dit?



Daar gaan wij naartoe!
Voor een JAAR!
Yup, yup, wij met ons drietjes.

Hoe geweldig is dat?


de kleine letters: Uruguay - Montevideo - tropisch - milieustudie - uitbreiding haven - hablar español - expat wife - oktober 2014 zeker terug

Gezien in de Roma: Wim Helsen en Wouter Deprez

Ik heb wat culturele blogachterstand. Het was nochtans fantastisch. Wim Helsen dan. Dat was een onverwacht ticket dat ik kon veroveren dankzij een lichte facebookverslaving. En wat is de man in vorm! Héérlijke waanzin. De eerste zin is: hier ben ik. En ik wist meteen dat het geweldig ging worden, liefde op de eerste zin.
Er gebeurt helemaal niks. Je wordt gewoon 1,5u lang in de man zijn hoofd gekatapulteerd. En ik vind het geweldig hoe hij steevast de grens personage/Wim Helsen  op zoekt. Het beste moment wordt er zelfs niets gezegd, maar zit hij op een stoel en zingt Nina Simone luid in de mooie Roma. Complete verstilling in een waanzinnig grappige show: verbazend en indrukwekkend. En elke beweging klopt, je voelt de topregie (of het superieure aanvoelen van Helsen hoe hij precies een personage lijfelijk moet neerzetten, daar durf ik me niet over uitspreken). Ik zou precies nog even kunnen doorgaan. En er is goed nieuws voor u: het volgend seizoen wordt 'Spijtig, spijtig, spijtig' hernomen, check op UiTinVlaanderen.be






Voor Wouter Deprez had ik alles netjes gepland en gereserveerd, want het was ook voor het goede doel. Die goede doelen zouden trouwens nog veel geld aan mij kunnen verdienen door dit soort events. Dat maakt dat ik tóch naar een comedian ga die ik niet geweldig vind. En dat ik daar achteraf niet slecht gezind van ben. Iedereen content zekerst, ik wil er zelfs voor de gelegenheid wat meer eurokes tegenaan smijten.
Het begin van 'hier is wat ik denk' was sterk, de interactie met het publiek (hoewel dat niet van een leien dakje ging...) geweldig. Losjes schudt hij mopjes uit zijn mouw. En dat vind ik leuke mopjes. Maar mopjes uit een boekje om daar dan een verhaal aan te hangen, helaas, dat pakt niet zo goed bij mij. Slecht? Nee, zeker niet. Hij kent zijn metier en soms maakte hij echt wel een punt. En het interesseerde me ook gewoon wel, wat hij dacht en had beleefd in Zuid-Afrika. Maar iets teveel een zenuwachtig kieken. En dat fladdert maar rond maar legt niet eens een deftig ei.
Enfin, hij had ook pech dat hij ná Wim Helsen kwam in mijn culturele levensloop. Want eerlijk is eerlijk, ik heb ook wel goed gelachen. Maar niet met het stukje hieronder bijvoorbeeld.

Gestolen fiets

Stom toeval. Maal zeven.

Voor die ene keer dat ik mijn goede fiets naar het station rijd (de andere had platte band).
Voor die ene keer dat er nog eens een feestje is op het werk en ik pas om 00u30 terug aan het station ben.
En dat ik die fiets niet goed kon vastmaken want er zijn geen rekken aan 'onze' kant van het station  
(en 1 minuut extra om naar de andere kant te fietsen, nee, dat heb ik niet 's ochtends). 

En dan wordt hij gepikt. Mijn fiets. Met zijn grote dure fietszakken en het kinderstoeltje van waarop Oona de wereld ziet.

En dan blijkt dat ik mijn fietsverzekering maar voor 1 jaar heb betaald.
En dan blijkt , oh ironie, dat er een nieuwe prachtfiets voor Michiel in onze living staat te blinken (kadootje voor z'n 30ste).
En dan gingen we de volgende dag op fietsweekend vertrekken. 


En het is, natuurlijk, maar een ding. Maar toevallig een ding waar ik aan gehecht ben.
Mijn fiets, daar moeten ze afblijven.
En het was een cadeau. Voor Oona en mij. Een pracht-cadeau. 


Ik zet wat hopeloze zoekertjes op tweedehands website. Ik ben wat in de rouw.
Ik trap me wel suf op een voorlopige fiets, ik wentel mij even in dit verdriet.

Oh, wat hadden wij het fijn op die fiets!