Het is ongelofelijk hoe snel Marjan mij verstaat. En ik haar. Dan zegt ze, die fa moet later. Ik knik dan maar, en inderdaad, de volgende keer zit het beter. We knoeien nog met micro's, loopstations en scène-overgangen. Maar we knoeien goed.
En toch. Waar ben ik toch aan begonnen? Is het niet wat overmoedig? Zelf schrijven, zelf spelen, zelf elk detail verzinnen? Het loopt niet geweldig met de reservaties. Dat is op zich niet zo'n probleem, nog (bijna) drie weken tijd, en is sowieso plek voor impulsbeslissers. Maar het zou me wat gerust stellen, dat er nu gewoon al wat mensen zijn die denken dat het misschien wel iets wordt, die voorstelling.Ik kijk nog eens naar de uitnodiging, ik kijk nog eens naar ons filmpje, ik herlees nog eens een goede zin. Het komt wel goed. Ik tel niet hoeveel nachten we nog zullen slapen. Ik tel het aantal repetities niet. Ik denk gewoon, het is mijn ding, dit is wat ik wil, dit is wat ik ga doen. Zo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten