Ontbijten in Antwerpen: Zum

Zum, dat stond op ons ontbijtlijstje nadat we daar een heel lekker boke hadden gegeten. No nonsense, minder druk dan de Caravan er recht tegenover, en origineel (quiche met spruitjes). Maar wij kwamen voor het ontbijt en dat was prima. Heel lekker brood. Koffiekoekjes. Een eitje zoals je het wenst. Lekkere smeerkaas en leuk gepresenteerd. Yoghurt met crunchy.We kozen nog voor wat extra zalm. Heel lekker en meer dan voldoende. Twee kleine details: het plakje hotelcake tussen al dat lekkers (waarom geen stukje chocolade?) En tonijnsla. Hip op 't Noord kan perfect zonder overbeviste viskes, niet?

Het jasje

Ik ga er kort over zijn. Want hoe meer ik erover zeg, hoe meer het gaat opvallen dat het dik mislukt is. Mislukt als in 'scheef' en 'tochtgaten'.
Maar van ver is het verschrikkelijk schoon en ik heb al zeker vijf complimenten gekregen van wildvreemden (ok nee, mijn favoriete Turk is geen wildvreemde, maar toch wel tof dat hij bij het inpakken van mijn ajuinen en peren een compliment gaf over dat mooie meisje in haar mooie jasje).
En de muts die ik drie keer opnieuw maakte, krijg je al helemaal niet te zien. Een verschrikking.  Ja, het is naaicrisis hier. 

Patroontje is van Citronelle, het prachtige stofke van Julja's shop, het katoentje van Moens.

 

Gezien/gedanst: I Love Techno (en de link met een babyborryel)

Elke en ik, wij geven techno een kans. En daarom zouden we naar I Love Techno gaan. Maar daarom zouden we er nog geen 60 euro voor betalen. Dus daarom zou ik wel even tickets winnen. Zo gezegd, zo gedaan. Een mailtje, veel toeval, en twee VIP tickets.

Elke had zich gelukkig tijdig geïnformeerd bij haar leerlingen over de dresscode. Ik was er zaterdag dus helemaal klaar voor in skinny jeans, een 'gewoon' t-shirtje en baskets. Iemand maakt een opmerking dat het vreemd is om je zo helemaal aan te passen, dat het überhaupt veel cooler is om vooral géén dresscode te volgen. Ik zag het dan ook niet als antropologisch experiment, wel als een verkleedfeestje. En verkleedfeestjes zijn leuk.

We parkeerden VIP, gingen binnen VIP, en keken eens goed rond vanop het VIP deck. Gelukkig dat je er ook pintjes kon krijgen naast Red Bull.
Ik kende drie namen (en dan nog vaag) van naam, dus het werd een rondje gokken. Trial and error en dat ging bijhoorlijk vlot. Lieve mensen daar, in Flanders Expo, veel plek om te dansen en koude pintjes. Het ging helemaal goed komen.

Oh, wat was dat fun. Veel gedanst en nog een lang goed gesprek in de schrale food zone.
Wat wil een mens nog meer dan wat vredelievendheid onder hipsters? 
Ik kwam mijn neefje tegen. Mijn neefje op wie ik vroeger babysitte. Vreemd om elkaar hier tegen te komen, merkte hij op. Ik stelde hem gerust dat het geheel aan mij lag. En hij gaf me nog wat tips voor de volgende optredens. Of shows. Of hoe zeg je dat eigenlijk.

Voor de kenners of liefhebbers, we zagen en dansten op ...
AKS DJ Set (vrolijk, licht en tof)
The Magician (saai)
Benga Live (top en het was zelfs dubstep)
Zeds Dead (gaan lopen)
Erol Alkan (nog sneller gaan lopen, maar ok, een faire kans heeft hij niet gekregen, daar zaten wat opdringerige Fransmannen ook voor iets tussen)
Modeselektor Live (dikke fun, veel sfeer)
TNGT Live (héél vette, zware beats, dansen dansen dansen!)

Conclusie: als ze een grijze kaptrui droegen, als erbij stond 'live' en als ze met twee of meer waren, dan was dikke fun. Zonder dat wij begrepen hoe dat nu zit met producers en DJ's. Mijn beentjes voelden het deze ochtend.

Het is blijkbaar ook de bedoeling om met uw gsm filmpjes te maken. Ik deed dat niet, maar youtube staat er vol van. Tik maar eens Tnight en I Love Techno in, bijvoorbeeld.

En toen was het half vier, moesten we pissen, zaten we vast in het enkelrichtingsverkeer en kregen we het een beetje benauwd van de ladderzatte tieners en vertrokken we als één van de eersten richting ons bed.
I love techno, of toch op zijn minst een beetje. 


Oh ja, de link met de babyborrel. In Waregem werd er onder de kinders (prachtige West-Vlaamse meervoudsvorm, zie ook 'eiers') fluo armbandjes uitgedeeld. Onze dochter had dus ook twee exemplaren bemachtigd, en ik had er ook eentje op mijn pols. Dat bandje is er niet meer afgegaan wat het stond nog wel hip en inderdaad, een fluo polsbandje is hét acessoire onder de technotieners. Mijn coolness was gestegen door de aanwezigheid op een West-Vlaamse babyborrel, bedankt Semma!

Nè.

Ze hangt koortsig in mijn armen. We kijken naar een filmpje. Vrolijke dingen vol kleur wippen over het scherm. Ze wil dat ik bij elk dier een geluid maak. Dat? Dat? Het vingertje wijst maar ik weet helemaal niet welk geluid deze onbestemde wezens maken. Ze is teleurgesteld. Ze wil haar tut. En dan weer niet. Haar oogjes zijn glazig en blijven me aankijken. Ademen, slapen, eten, haar leven gaat moeizaam.
Even later is de koorts wat gezakt, heeft ze een halve tas soep gedronken en loopt ze door het huis. Ik hou van het geluid van haar kleine stapjes. Sloefjes schuren zachtjes over het parket. Ja? Ja? Ze trekt een zakdoekje uit de doos en komt het brengen. En nog eentje. Het woord genoeg begrijpt ze niet. Nè. Ze vindt haar ketting met houten kralen en trekt hem handig over haar hoofd. Koek? Koek? Een ziek kind weiger je niets. Maar dan struikelt ze. Boem zegt ze nog. Om dan te huilen. Dikke tranen. Ik trek haar verdrietig lijfje tegen me aan en probeer te begrijpen waar ze naar wijst. Nè. Nè. Ze blijft wijzen, ik vind niet wat ze wil en bovenop haar verdriet wordt ze boos.
Het leven is niet eenvoudig met een woordenschat van nog geen tien woorden.

 

Gezien: Niet is onmogelijk (Toneelhuis)

Goed gelachen. Niets is onmogelijk, dus een zware Rus bewerken tot een olijk toneelspel, dat kan. Ik heb me goed geamuseerd. De scène met de tuba is perfect, het mopje met 'zet die ploat af' klopt. En Geert Rampelberg draagt gewoon die hele voorstelling. Heerlijk om al die acteurs te zien spélen. Als je denkt, ja, toneel, ik zou nog eens iets moeten gaan zien, iets dat goed is en liefst ook een beetje om te lachen, dan is dit je voorstelling. Ik bleef een beetje op mijn honger zitten. Ik mis dan ergens nog iets, toch. Ik denk aan The Lieutant of Inishmore en aan De Krippel, en die voorstellingen waren toch nog sterker. Dat heb je dan met sterke gezelschappen, mijn verwachtingen zijn hoog.