Nè.

Ze hangt koortsig in mijn armen. We kijken naar een filmpje. Vrolijke dingen vol kleur wippen over het scherm. Ze wil dat ik bij elk dier een geluid maak. Dat? Dat? Het vingertje wijst maar ik weet helemaal niet welk geluid deze onbestemde wezens maken. Ze is teleurgesteld. Ze wil haar tut. En dan weer niet. Haar oogjes zijn glazig en blijven me aankijken. Ademen, slapen, eten, haar leven gaat moeizaam.
Even later is de koorts wat gezakt, heeft ze een halve tas soep gedronken en loopt ze door het huis. Ik hou van het geluid van haar kleine stapjes. Sloefjes schuren zachtjes over het parket. Ja? Ja? Ze trekt een zakdoekje uit de doos en komt het brengen. En nog eentje. Het woord genoeg begrijpt ze niet. Nè. Ze vindt haar ketting met houten kralen en trekt hem handig over haar hoofd. Koek? Koek? Een ziek kind weiger je niets. Maar dan struikelt ze. Boem zegt ze nog. Om dan te huilen. Dikke tranen. Ik trek haar verdrietig lijfje tegen me aan en probeer te begrijpen waar ze naar wijst. Nè. Nè. Ze blijft wijzen, ik vind niet wat ze wil en bovenop haar verdriet wordt ze boos.
Het leven is niet eenvoudig met een woordenschat van nog geen tien woorden.