Bij mij helpt dat. Tot tien tellen. En dan pas iets zeggen. En soms, heel soms, zwijg ik dan zelfs gewoon. Slik ik mijn woorden in. Met hun vieze smaak. Maar nu helpt het niet. Het is al donderdag en ik ben nog boos. Boos om zijn sluwheid. Boos om de naïviteit van mijn stadsgenoten. Boos op haperende stemcomputers. Boos word ik van die toon, die houding, het roepen. Je moet maar arm zijn in deze stad. Of zonder papieren. Of werkloos. Je moet eigenlijk gewoon maar een beetje pech hebben.
Hoe vaak ga ik de volgende zes jaar tot tien moeten tellen?
Gelukkig zijn er veel creatieveling in mijn stad. Van alle parodieën, cartoons, woordspelingen, vind ik deze het beste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten