Volwassen op zondag

Vroeger had ik wel een beeld van wat het was, zo volwassen zijn. Awel, deze dag was het dus zover. Mijn ideaalbeeld en de werkelijkheid overlapten met een duizelingwekkende precisie. Een echt gezinnetje, met een uitstapje en lekker eten. Zoiets. Het begon met een brunch met goeie vrienden om wat bij te praten. Een chocoladebrood in het broodmachien. Maar ik had ook een recept voor sandwiches gelezen op deze blog . Heel gemakkelijk, heel snel (juist wat wachten tot ze gerezen zijn) en supersupersuper lekker. Ik plak het recept hier want mannekes, dit moet ge echt eens zelf proberen!

Recept voor ongeveer een 30-tal sandwiches:
Benodigdheden:
- 750 g (fijne) bloem
- 2 zakjes gedroogde gist
- 400 ml melk
- 50 g suiker
- 1 ei (voor in het deeg)
- 10 g zout
- 100 g vetstof (ik nam zachte bakboter)
- 1 ei (om de sandwiches in te strijken)

Hoe? Zo!
- smijt alles samen in de keukenrobot of in uw broodmachine en kneed. Hebt ge geen van beiden dan is het met de hand te doen.
- laat het deeg 40' rijzen
- vorm sandwiches en laat ze 40' rijzen
- strijk de sandwiches na het rijzen in met een geklutst ei
- bak de sandwiches 8' in een voorverwarmde oven op 230°

Dochterlief heeft heel de dag doorgebracht met steeds een stukse sandwich in haar vuistje en was content. Wij ook. Dit is wat er nu nog rest.

Correctie. Dat reeds beknabbelde sandwichke is intussen ook al heengegaan.

Verder in het ideaalbeeld: het uitstapje. We trokken naar de serres van Laken. Jaja, bij de koning op bezoek! Spijtig dat hij was vergeten door te geven dat wij op z'n privéparking mochten parkeren en dat hij onze VIP paskes was vergeten op te sturen. Zat er dus niks anders dan aan te schuiven tussen het gewone volk. Dat volk was trouwens enorm divers, daar kunnen we nog iets van leren. Na een dik half uur aanschuiven, mochten we dan binnen om dan nog 2 u verder te schuifelen. Maar ons Oona was supercontent in de rugzak en heeft dan iedereen ook geëntertaind. Ze heeft betrekkelijk weinig bloemekes geplukt dus dat viel ook al mee.  Echt de moeite, ook het park rondom is gewoon prachtig. Plots heeft dat toch charmes, zo'n monarchie.


En dan nog lekker avondeten, ah ja. Eindelijk wat warmere temperaturen dus hup, voor het eerst (echt) ons terras op. Na meer dan jaar in ons huis (met lange tijd een modderpoel in plaats van een terras), mocht dat er eens van komen. Veggie-vol-au-vent- met verse frietjes. Dat ziet er dan ongeveer zo uit

Voor de veggie-vol-au-vent: champignons bakken, laten uitlekken en vocht bijhouden. Quornblokjes bakken. Witte roux maken met melk en daar het champignonsap bij en wat groentebouillon. Champignons en blokjes bij de saus en klaar.





Vanaf morgen werk ik terug aan voornemen nr 1 , ik beloof het, want de positieve progressie is sinds eind maart in verval. 

Maar wat ne zalige zondag. Zo wat gesetteld zijn, dat is eigenlijk een goe ding.

Gezien: de Russen en God

Eerst de Russen. Nog eens een theatermarathon. Er zijn er twee die zweven in mijn geheugen. Die mijn glimlach beheersen. De eerste was Ten Oorlog. Toen een muziekschoolleerkracht gewoon zei: dit moet je zien. En dan heb ik dat gezien. Vanop de achterste rij op het vierde balkon. Naast mij een spot. Nadien heb ik die plekken nooit meer bezet gezien in de Bourla. Ik verstond niet alles. Mijn oren maar ook mijn hoofd konden het niet allemaal vatten. Maar ik zag acteurs. Spelen. Met het grootste gemak en een prachtige taal. Lanoye zijn toneelwerk ben ik altijd blijven volgen sindsdien. En zo kwam ik bij de Russen. Maar eerst nog die andere marahton. Dat was op een bloedhete dag, op linkeroever. Comp. Marius speelde de pannen van het dak (ah nee, er was geen dak, het was een openluchtvoorstelling ) met 'Marius, Fanny en César'. Alles klopte die dag: het eten, de drank, de acteurs, de tekst, de brandende zon. Ik volg hen nog steeds, ook al zijn de acteurs wat uitgewaaierd over andere projecten. Enfin, ik weid uit. De Russen dus. Ik hou van de theaterteksten van Lanoye. Ik had nog nooit iets gezien van Ivo van Hove. En nu in DeSingel. Om 16u begon het en om 16u30 had ik even genoeg van de schreeuwende hollanders. En het was te gek voor woorden dat we niet alles konden zien van op onze plekjes aan het einde van de rij. De catering viel dik tegen op de maag en in de portemonnee en het tweede deel bracht gelukkig rust. Het verhaal van Tsjechov (18 personages!) ontrolde zich langzaam en het was theater zoals je een boek leest. Bladzijden worden omgeslagen en je gaat mee. Het scènebeeld was werkelijk prachtig. En met deze foto verklap ik het einde.

Want in het derde deel loopt het, zoals steeds bij Tsjechov, uit de hand. De hollanders beginnen terug te schreeuwen tegen elkaar maar nu ben ik mee. Vijf uur theater met twee pauzes, dat gaat er bij mij toch vlotjes in. En ik heb echt genoten van dit echte acteurstheater. Een verhaal. Personages. En dan gebeurt er vanalles. De scène verandert nauwelijks. De woorden blijven komen. 

And now for something completely different! Stemmen op God. Voor de tweede keer gezien en ik kan u alleen maar aanraden hetzelfde te doen. Vorig jaar had ons mama tickets gewonnen voor dit 'concept'. Ik ben altijd blij dat ik dan meemag. En nu vriendinnen meegenomen naar cc 't Schaliken in Herentals, zowaar! Gregory Frateur (Dez Mona) had een gospelprogramma uitgedacht. In plaats van een klassiek liedjesprogramma, is de voorstelling opgevat als een seventies talkshow met kenner Roger Nupie. En dan komt Tijs Delbeke erbij en dat is nu werkelijk de mooiste jongen die op dit moment in Antwerpen rondloopt. Komt daar nog bij dat de kerel hyper getalenteerd is en veel instrumenten kan bespelen. Die Gregory die zingt dat ik tot zes keer toe kippenvel krijg. Tijs ramt zijn gitaar rocking hard om een paar nummers laten een prachtig kunstje te tonen op trombone. En dan komt Tutu Poane ook nog meezingen. De gospels zinderen nog lang na.

en in 't echt is hij nog mooier

Een jaar geleden...

Een jaar geleden waren er weeën. Na een vreemde nacht en dag leek er nu werkelijk iets te gaan gebeuren. De baby nam de tijd en ik heb ze haar gegeven. Uren later, onder een prachtige lentezon, landde er een minimeisje op mijn buik. Heel even maar, en heel even was niet genoeg om de waarheid te geloven, Oona is er, Oona is er geboren. Uren later, na een klein beetje slaap en de schok van draadjes en kabeltjes aan dat kleine lijfje, was ze weer bij mij. Het mooiste, diepste geluk. En het is een geluk dat niet overgaat. Als een lawine van de fijnste zachtste sneeuw rolt het geluk door mijn leven. De eerste weken met zorgen om ademen, drinken, infecties, warm zijn, geel zien en een huis onder stof, waren snel vergeten. Voor alles de eerste keer, steeds weer. Wat een jaar. Wat een meid. Wat een leven.

Ontbijten in Antwerpen - De Caravan

Eigenlijk gingen we bijbabbelen bij een ontbijt in de Zum. Daar waren ze paaseitjes aan het rapen op paasmaandag dus werd het de tegenoverliggende Caravan. Een schoon verhaal van Antwerpen Noord want ik kom daar wel graag, met het nepgras en het vintage servies. Benieuwd ook naar 't café dat ze aan de overkant hebben geopend. Maar het ontbijt dus. Ik dronk een ongelofelijk lekkere café mocha (met chocoladepellets, koffie en véél melk). Er kwam écht grof brood bij een bordje kaas met nootjes en rozijnen. Een croissanske dat beter was dan afgebakken brol maar toch niet goed genoeg. Een eike (mét mutske) dat warm maar hardgekookt was. Het appelsiensapje zijn zowel de serveerster als ikzelf vergeten. Maar het allerspijtigst is de rook die er hing tegen het middaguur (op paasmaandag mag mijn lang ontbijten). Mijn ogen prikten en die van Oona zeker ook. Besluit: een nieuwe dampkap en ik kom terug. En dan trek ik ook een fotooke want het servies is echt wel tof.

Het feestkleed

Ik heb wat blogachterstand precies :-). Het voornemen om elke maand een stuk te naaien én erover te bloggen haal ik dus niet helemaal.
Voor de trouw van mijn broer heb ik me nog eens aan een serieus project gezet, een feestkleedje. Voor ik het goed en wel besefte had ik satijn vast in bijna dezelfde kleur als mijn eigen trouwkleed. Maar als een kleurke u flatteert, dan moet men toch niet twijfelen?
Een geschikt model vinden was iets anders. Gelukkig is er dan Margo die me uit de nood helpt! Ze heeft voor mij een heel eenvoudig Knip-patroon aangepast (dat ik al twee keer had gemaakt). Het kleedje paste me nu nog wat beter en kreeg een open rug. Ik heb het zelfs eerst in een proefstof gemaakt, stel je voor! Maar dat was vooral om iets uit te testen. Want dat is een gevoerd kleed. Dat is dus twee keer een kleed. En daar moet dan een rits tussen. Ik kan nog geen rits zetten in één keer een kleed. Maar wat bleek uit de test: dat kan zonder rits. Gewoon over de kop trekken. I-de-aal.
Na deze opkikker en tijdswinst, een mega-fout, ik weet begot niet hoe ik het heb gefikst, maar ik heb dat kleed in de verkeerde richting geknipt, dus in de niet-meerekkende richting. En dat in dure stof! En toch is dat goed gekomen!
Verder heb ik betrekkelijk weinig geklungeld met het kleed zelf, op een foefelingske onder een oksel na (maar ik heb gewoon gedanst met mijn armen naar beneden).
Enfin, het resultaat moet toch goed gekomen zijn, want ik heb veel complimenten gekregen. Ook van mensen tegen wie ik op voorhand niet had verteld over deze uitdaging en me die dus gewoon, echt, spontaan, zeiden dat het een schoon kleedje was. Fier, ah ja.

Dit is de enige foto die ik er nu van heb en die heeft een voordeel en veel nadelen. Daarom dat die hier dus maar in 't klein staat. Het voordeel is dat ik er zelf nogal goed opsta en dat ge ziet dat het super fantastisch feest was waar ik me geweldig heb geamuseerd. De nadelen zijn dat het kleed er niet goed op staat, het staat zo boertig, het zelfgemaakte straalt ervan af en ik heb helemaal geen borsten meer. Misschien nog eens een fotoshootje doen in ons pril lentehofke, want al die complimenten, dat kan toch niet gelogen zijn?

Creativity Class - een verslag

Waar te beginnen?
Van dinsdagavond 27 maart tot zaterdagnamiddag 31 maart zat ik in het Begijnhof in Leuven voor de Creativity Class.
Het is Flanders DC die dit ding organiseren en zei zeggen het zo: 
De Creativity Class is een unieke vierdaagse opleiding over creativiteit, innovatie en ondernemerschap, gegeven door de beste Vlerick-professoren. De opleiding is een mix van theorie, praktijk, coaching en buitenactiviteiten. Op het programma: creativiteitstechnieken en in team een business concept uitwerken en verdedigen voor een jury.
Deelname aan de Creativity Class is voorbehouden voor een select publiek van 24 young professionals, mensen met een masterdiploma en 2 tot 5 jaar werkervaring of een bachelordiploma en 3 tot 5 jaar.  Uit meer dan 500 kandidaten werden zij geselecteerd op basis van een schriftelijke creatieve opdracht en een assessment bij Hudson.

- Veel verschillende mensen. Allemaal jong en ambitieus. Werkzaam in de cultuursector bij een vzw, was ik een buitenbeentje maar het viel nog mee. Van multinationals, KMO, zelfstandige, overheid, het was er allemaal.
- Begijnhotel was dik in orde, heel lekker ontbijtbuffet, maar na dag één leerde ik niet teveel te eten, want de dag zit nog vol lekkers

- Het was bijzonder lekker eten in de Faculty Club. Soms wat verwarring over veggie/vis eten, maar ik herinner mij een preitaartje met auberginecrème. Een speculaasparfait. Een bijzonder lekker stuk kabeljauw met citroen.
-Die 'beste Vlerick-professoren', nou ja. Ik had een dipje op dag twee toen bleek dat de wedstrijd heel belangrijk was. Ik had gedacht vier dagen ondergedompeld te worden in een creativiteitsbad, maar dat bleek vooral een 'ondernemingsbad' te zijn. Met geen enkel plan om mijn eigen zaakje te beginnen, zat ik precies in een foute cursus. Maar gelukkig kwam de redding van één van die proffen die geruststellend sprak over het verschil tussen ondernemers en managers. En afrondde met:  'Kies. En bemin uw keuze'. Ik ga dat boven mijn bed hangen denk ik.
- Ik heb dan ook een knop omgedraaid en me er bij neergelegd dat de wedstrijd nu eenmaal het belangrijkste was van die dagen. En vanaf dan was het wel fun. Ik had ongelofelijk veel chance met drie toffe mannen in mijn groepke.
Zoals ge ziet ging het er serieus aan toe:

- Het doel was dus de jury overtuigen van een businessmodel rond het thema 'vergrijzing'. Wij hebben lang gebroed op een idee genaamd 'Home Swap Home' maar dat is uiteindelijk afgekeurd. De beste ideeën kwamen absoluut in het onvolprezen Stuk-café (achter den hoek van het Begijnhof). Dat is toch echt een plek waarvan er geen gelijke is in Antwerpen. Wifi! Bionade! La Chouffe van 't vat!
- Het uiteindelijke idee werd 'Koken met Oma' en dat ziet er dan zo uit ongeveer:

Ik leg het later nog eens uit want...
- Het onmogelijke is gebeurd. Ik werd zo enthousiast van dat creatieve brainstormen, het gat in de markt vinden én een redelijk businessmodel ontwikkelen, dat ik met mijn groepsmaatjes nog eens ga afspreken om te kijken of we dit idee niet echt kunnen realiseren. Ik moet bijna luidop lachen als ik erover nadenk, al mijn scepsis is gewoon op 2 dagen verdwenen en als zo'n Creativity Class erin slaagt zelfs van mij een ondernemer kan maken, dan is dat toch wel een straf ding niet?
- De wedstrijd hebben we niet gewonnen, we werden derdes (van de zes) voor de jury. Belangrijkste reden was dat ons idee geen 'oplossing' bood aan de vergrijzing en dat is helemaal terecht natuurlijk :-). Dat één van de juryleden ook volledig tégen de hele kookhype was, heeft natuurlijk ook niet in ons voordeel gespeeld.
- We werden tweedes van de publieksprijs (we hebben à la minute uitgevonden om ook op elkaar te stemmen) en dat deed ons toch ook wel deugd.
- Maar tijdens de laatste lunch zat ik naast één van de proffen die ook in de jury zat en die gebruikte in één lange zin de woorden 'goede presentatie' 'haalbaar businessmodel' 'winstmarges' 'haalbaar' en 'gaat ge het niet proberen', dan was ik toch wel trots. Olivier, Bert en Pieter en ik denken er alvast verder over na...
- Het waren loodzware dagen. Het werken aan de wedstrijdopdracht gebeurt vooral tussendoor. En het was telkens les tot 22u30. Mijn slaapuren daalden van 6u tot 2,5u de laatste nacht en het duurde dan ook efkes voor ik gerecupereerd was van de opleiding. Maar ik heb zo'n toffe gesprekken gehad dat dat allemaal van z'n eigen ging.
- De lessen waren meestal echt interessant. Ik heb nog geen idee wat dit concreet gaat beteken voor mijn job, maar het heeft me deugd gedaan!
- Het was echt een totaal andere wereld, ook totaal andere mensen dan mijn collega's, vrienden,... En alleen al daarom zo boeiend. Dat klinkt nogal soft hé, maar het is echt wel zo.
- Ik heb zelfs af en toe getwitterd, en dat wordt dan toch ook wel geapprecieerd. Voor wie Twitter nog niet snapt en er nog nooit naar gekeken heeft, dat ziet er dan ongeveer zo uit:

Dat is echt wel grappig, een screenshot van Twitter plakken in een blog. Het is de educatieve rol die ik opneem :-). Voor de kenners en kunners: je kan alles nalezen via #cc2012 (maar daar zit ook één of ander religieus festival bij). 

- Nog één grappige uitsmijter: het was een opleiding met een dresscode. Een dresscode die ik dan ook nog niet begreep. Daar heb ik op voorhand al goed mee gelachen maar nog het hardste op de laatste dag na onze presentatie in de wc. Heb ik dan mijn nieuwe geklede broek, nette schoentjes met hak en zijden bloeske aan, blijkt dat ik dat bloeske al de hele tijd achterstevoren aan had. Haha, wat blijf ik toch mijn domme zelf!

Meer fotookes op Flickr.
Peter Bertels heeft ook ijverig geblogd. Lees het na op de blog van Flanders DC. 
Ik ga het hier efkes bij laten en ge moet me dan nog maar eens vragen naar de groepsdynamica met het touw en het dorp, de marshmellow-challenge en hoe chique het allemaal niet was georganiseerd door Vlerick .

ps: nog wat zelfreflectie: opvallend dat ik weer bijna als eerste het eten bespreek