Een jaar geleden...

Een jaar geleden waren er weeën. Na een vreemde nacht en dag leek er nu werkelijk iets te gaan gebeuren. De baby nam de tijd en ik heb ze haar gegeven. Uren later, onder een prachtige lentezon, landde er een minimeisje op mijn buik. Heel even maar, en heel even was niet genoeg om de waarheid te geloven, Oona is er, Oona is er geboren. Uren later, na een klein beetje slaap en de schok van draadjes en kabeltjes aan dat kleine lijfje, was ze weer bij mij. Het mooiste, diepste geluk. En het is een geluk dat niet overgaat. Als een lawine van de fijnste zachtste sneeuw rolt het geluk door mijn leven. De eerste weken met zorgen om ademen, drinken, infecties, warm zijn, geel zien en een huis onder stof, waren snel vergeten. Voor alles de eerste keer, steeds weer. Wat een jaar. Wat een meid. Wat een leven.