Reisverslag Bilbao

Geen groot plan, maar toeval. Michiel volgt nu en cursus rond marine ecology, in een stadje ten noorden van Bilbao. We koppelen er een lang weekend aan.
Vrijdag vertrokken met Brussels Airlines. Ging heel vlotjes. Oona was super goed gezind. Het luchthavengebouw van Bilbao is heel mooi. Transparant, licht. Als een duifje ligt het in het landschap. Een kort busritje en we waren al aan ons hotel. Niets bijzonders, maar een vrij grote kamer met een prima babybed.
We trekken de stad in, drinken een rode wijn voor 1,5 euro en wandelen langs de rivier. We zien het Guggenheim stralen, zelfs in het grijze weer. We verzeilen bij Victor Montes op het centrale plein. Njammie.

Zaterdag naar het Guggenheim. Prachtig, ik heb er bijna geen woorden voor. Het is me nog niet vaak overkomen, dat een gebouw me echt raakt. Theater gaat er vlotjes in. Kunstwerken soms. Maar gebouwen... het blijven bijna altijd stenen, beton. In het Jüdisches Museum in Berlijn is het me overkomen. En nu dus ook. Licht. Ruimte. En daar staan dan nog eens prachtige dingen in. In de sculpturen van Richard Serra kan je wandelen. Oona kijkt haar ogen uit. Brancusi zijn vogelkes blijven mooi.
En dan eten we geweldig lekker in de Bistro van het museum. En ongelofelijk goedkoop. Michiel laat zich gaan en bestelt kreeft. Ik geniet van heerlijke vis en een luxe-wentelteefje-meets-crème-brûlée.
Het stortregent. We kruipen gezellig bij elkaar en kijken naar de documentaire 'man on wire'. Mooi.

Zondag ontbijten we zoals de Basken dat doen. In een bar. Staand. Snel. Met van die dunne serviet-papiertjes. Waar iets op gedrukt staat in het Baskisch. We trekken naar de oude stad. De overdekte markt is gesloten en alle winkels zijn dicht. Maar er is veel volk op straat. Op zondag staan alle families buiten op straat te aperitieven (ah ja, die kleine bars zijn veel te klein voor al dat volk) en eten pinxtos. Pinxtos zijn de Spaanse tapas en meestal worden de hapjes gepresenteerd op een stuk (goed!) stokboord. We bemachtigen een tafeltje in de zon, bestellen rode wijn, voor ons scrabble, voor Oona gebrabbel. Het is genieten. En om half drie is de zon achter de gebouwen verdwenen en is het plein plots leeg.

Maandag maakten we een uitstapje naar San Sebastian (Donostia in het Baskisch), het stadje waar Michiel zijn opleiding zal doorgaan. We kiezen voor de trein, en tsjoeken 2,5 uur door een grijs landschap. 'The scenery' zoals de mevrouw van het toerismebureau in verbazend goed Engels beschreef, gaat aan ons voorbij. Maar scrabble en gebrabbel maken een heerlijke ochtend. Het laatste stukje is prachtig. De spoorlijn loopt langs de kust en af en toe piept de oceaan. Het ochtendgrijs is weg, we stappen in een zalige winterzon in deze badplaats. Het is misschien wel zoals Oostende in de vorige eeuw. Denken we. We maken een lange wandeling langs de drie stranden van het stadje. Wat winkelen en we eten weer heerlijke pinxtos. We gaan terug met de bus en ons schatje slaapt in de draagdoek.

Dinsdagochtend nog even naar de oude stad. Die overdekte markt stelt niet veel voor. We zoeken nog een mooie muts voor Michiel (niet gevonden).
En dan is het tijd voor Michiel om naar de cursus te vertrekken. We passeren met ons drietjes een man die ons lotto-biljetes wil verkopen. 'Lotteria?' klinkt het. Nee, zegt Michiel, dankjewel, het geluk dat heb ik, geloof ik, al.