Een trap rolt ons omhoog naar het dak van de stad. Het is avond, bijna nacht en de trap rolt door. We willen lichtjes zien, en onze rivier in de maneschijn, en gewoon daar zijn met ons drie. Kunst en geschiedenis zit nu in gesloten zalen, achter grote deuren, daarvoor moet je vroeger komen. Maar langs de roltrap is er wel iets te zien. Werk van jonge kunstenaars, werkelijk van alles wat. Het stemt we wat triest, je kan op een roltraprit van net geen zeven seconden geen zeven werken van zeven kunstenaars bekijken. Wij glijden hun werk voorbij en geven het op om goed te kijken.We kussen en er knalt elektriciteit tussen onze lippen, en het doet pijn. Op een roltrap mag je blijkbaar niet te dichtbij zijn. En we willen plots een gewone trap, met vaste treden, en het ritme van onze eigen stap, waar we om ons heen kunnen kijken en kunnen kussen waar het ons past, we hebben de tijd van 10 verdiepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten