Weinig Zomer van Antwerpen dit jaar, maar dus wel nog op de valreep Wunderkammer. Mét Oona in draagdoek, dat wordt toch wat moeilijk. Maar 't was goed. Acrobatie in z'n pure vorm. Een toren van 3 kaarsrechte mensen. Kolekoleneike (dat kent ge toch?) op z'n spectaculairst, de 'eikes' worden doorgegooid. Aan een koord bungelen, aan een trapeze hangen met je kin (ja, alléén z'n kin). Schone lijven die grappig en poëtisch en toch ook wel sensueel uit de kleren gaan.
En dat op schone muziek, zo hoorde ik James Blake. Velen vinden dat gepruts, ik vind dat schoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten