Het missen is plots. Het herinneren is terloops.
Ik zou het niet anders willen.
Het missen valt in, duikt op, slaat neer. Een onverwachte beweging, ik schrik.
Op een warme lentedag kijken naar het dansoptreden waarbij mijn jongste meisje zelfverzekerd rondhuppelt (waar komen die lange benen plots vandaan?). BAM, het gemis. Foto's van vaders die grootouders zijn en grootouderdingen doen. BAM. Een boek in mijn kast dat van hem blijkt te zijn. BAM.
Het herinneren daarentegen waait voorbij, passeert, glijdt over me heen, de ene keer als een lichtstraal, de andere keer als een schaduw, maar altijd traag, en zacht, en weer weg.
Terloops vertellen aan de meisjes dat Opa Jo erg graag asperges at. Terloops met mijn broer praten over die keer toen hij met papa naar een optreden van Arno ging. Terloops mezelf in de spiegel bekijken en hem zoeken in mijn ogen, mijn neus, en in mijn rimpels die hij nooit heeft gezien. Hij zal altijd 61 blijven, maar ik voor hem ook altijd 33. Zo werkt het niet helemaal maar ik vind het een prettig idee.
Ik wens iedereen die de pijn voelt van het missen, ook de warmte van het herinneren.
In de terloopsheid, in de plooien van het leven, we zien elkaar daar.
