Op mijn datingprofiel bied ik een corona-keuze-menu aan. Scrabbelen of brieven schrijven. Ik zet er ook bij dat ik FWB zoek: friends with books. Mijn zoektocht is niet zonder resultaat. Op een dik jaar tijd schreef ik twee blokken briefpapier vol. Vorige zomer leidde zo’n briefconversatie tot een korte relatie. Maar zijn brieven ontgoochelden me, net als zijn gewoonte om steeds uren te laat te komen. Wachten op zijn brieven kon ik nog net, wachten op zijn levende verschijning viel me zwaarder. Vaak had ik dan net honger, of zin in seks, en meestal beide.
Dus ik heractiveerde mijn profiel en ik bood me weer aan als brievenschrijver.
Ik weet intussen hoe het gaat: er is een korte chat en ik voel meteen of er een klik is. Soms geeft een man me na enkele berichten heen en weer zonder schroom zijn adres: dat zijn de beste. De man mag me een vraag stellen, daar schrijf ik dan een antwoord op. Minimaal twee kantjes, meestal vier, en dan de brievenbus in. Dan komt de fase van de spijt. Want ik vergeet hoe ongedurig ik ben. Wat een idee om te kiezen voor deze vorm van slow dating. Vervolgens de fase van de angst. Want ik was uiteraard weer veel te openhartig tegenover die onbekende man. En vervolgens totale opwinding als er een antwoord komt en er een brief in mijn brievenbus zit. Wat overigens niet altijd gebeurt, er zijn brieven onbeantwoord gebleven.
De laatste man die ik schreef ziet er leuk uit en zijn boekenkast lijkt op de mijne. Ik schreef hem in het holst van de nacht. Hij stuurde me een paar dagen later een bericht: je brief is onderweg.
Mijn brief? Is zijn brief nu al van mij? Het papier, de envelop, de zegel: allemaal van hem. Toch? Het adres is uiteraard wel het mijne. Misschien is het mijn brief vanaf het moment dat de brief in mijn brievenbus ploft? Ik heb een hele mooie brievenbus trouwens, dat had ik ook vermeld op mijn datingprofiel maar dat lokte vreemde reacties uit.
Dan is er post. Twaalf kantjes, twee foto’s bij ingesloten. Ik betrap mezelf op het clichébeeld van de vrouw met brief. Ik druk de brief tegen mijn hart. Hij is helemaal van mij.
Katelijne, blijven brieven schrijven! Al is het zogezegd niet meer van deze tijd. In de vorige eeuw in het jaar 1990-1991 iedere week een brief geschreven naar de andere kant van de wereld. En dan telkens een week wachten tot er een brief kwam. Brieven werden ettelijke keren gelezen met alle punten en komma's. En nu zijn we 31 jaar later met 2 schatten van kinderen. Al moet ik toegeven dat we actueel wel via WhatsApp communiceren. Maar die brieven blijven toch hun speciale charme behouden.
BeantwoordenVerwijderen