En ik ga je vragen of je geld wil geven.
Niet aan mij, maar aan zij dit het nodig hebben.
Dit is waarom.
Ik stond eerder deze week koud te douchen. Ik voelde me ellendig. Deze hele corona-crisis weegt zwaar op mijn toch al niet eenvoudige gezinssituatie. En, oh miserie, onze boiler is al een maand kapot, ijskoud water dus. Het nodige wisselstuk zit ergens in een lockdown tussen Denemarken en ons huis. We hebben nogal een speciaal systeem, dus nergens anders te krijgen. En bovendien werkt ook de ventilatie in ons huis dan niet, wat ook lastig is. Ik stond vol zelfmedelijden onder de douche.
Maar ik deed gauw kleren aan, zette een lekker kopje thee en at van het heerlijke zelfgebakken brood. En toen kwam de klap.
Dat er buiten duizenden mensen zijn voor wie deze hele situatie nog veel zwaarder is. Omdat er na de koude douche geen warme plek is om naartoe te gaan, met warme thee en zachte boterhammen. Omdat er gewoon geen plek is. En buiten mag en kan het nu niet. Waar moeten ze heen?
Ik schudde de rillingen uit mijn lijf, ging aan het werk, entertainde kinderen, werkte 's avonds nog wat uren door. Maar ik geraakte het beeld niet kwijt, van mensen (ménsen) die worden verjaagd omdat ze samentroepen. Kinderen die op straat ronddolen. Blijf thuis, natuurlijk, maar er is verdorie geen kot om naartoe te gaan.
 |
| Tekening van lacoeuramareebasse |
Nog diezelfde avond stelde ik tot mijn verbazing vast hoe weinig geld ik nog maar had uitgegeven deze maand. Toch iets positiefs aan niet meer buitenkomen. En dan zag ik de oproep van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. Ze willen samen met andere organisaties de overheid dringend vragen om noodopvang te voorzien. Begrijpelijk dat de opvangcentra voor daklozen sluiten, maar er zijn geen andere maatregelen. Niets, nada, voor de allerzwaksten in ons land.
Ik heb nog belachelijk weinig gedaan voor anderen in deze periode. Ik heb mijn broer geholpen om zijn boodschap als huisarts in de media te krijgen. Maar dat is het zowat.
Dus ik stortte het bedrag van een goed paar schoenen, dat ik deze maand (maanden?) toch niet ga kopen. Ik loop hier toch gewoon op kousen (de vloerverwarming doet het nog). Misschien helpt het een asielzoeker aan een paar schoenen. Aan onderdak. Of aan mondmaskers en handgel voor de helden die ook deze mensen door deze crisis loodsen.
Dinsdag zal ik jarig zijn. Berichtjes en felicitaties van mijn liefsten, mijn vrienden. In mijn bubbel. Ik weet dat jullie applaudisseren voor de zorg (dank). Ik weet dat jullie beseffen dat vuilnisophalers toch echt een cruciale functie hebben in onze wereld (dank). Ik weet dat jullie proberen om alle maatregelen zo goed mogelijk op te volgen. Ik weet dat jullie proberen niet te panikeren, niet te hamsteren. Ik weet dat jullie bezorgd telefoneren naar ouders en grootouders, naar wie het moeilijk heeft. Ik weet het, ik hoef het jullie niet te vragen, en blijf het vooral doen. Jullie zijn schatten.
Maar check uw rekeningsaldo. Ziet het er een beetje goed uit? Doe dan een gift.
En ja, als dit allemaal voorbij is, ga ik mijn schade inhalen in het heerlijke stadsleven en uitbundig op restaurant, de voorraad knutselmateriaal terug aanvullen (zal nodig zijn) en veel shoppen (zo veel mogelijk bij Belgische winkels, dat spreekt, Wouter Torfs heeft gelijk als hij zegt dat Zalando onze gezondheidszorg niet gaat betalen #kooplokaal).
En oh ja, honderd flat whites, yes please.
Dat zal allemaal wel lukken, want het ziet ernaar uit dat ik ook de komende weken weinig eurootjes zal uitgeven.
Je kan heel eenvoudig een gift doen via de website van Vluchtenlingwerk Vlaanderen.
Of gewoon storten op op BE06 5230 8056 2922 (BIC: TRIOBEBB), vanaf €40 fiscaal aftrekbaar.
Dankjewel.
Dat we dit allemaal doorkomen. Allemaal, alle mensen, alle mede-mensen.
Het zal de leeftijd zijn zeker, die mij wat emotioneler maakt?
