Impala run: over blonde Leffe's, Roemeense hoeren en een toptijd

Ik deed iets geks vorig weekend. Ik deed mee aan een loopwedstrijd.
Mijn lief houdt wel van loopwedstrijden in het bos (asfalt is de oorzaak van veel blessureleed, hij zou wel eens gelijk kunnen hebben) en hij kon me overtuigen. Ik zit ergens halverwege de Start-to-run van 5 naar 10 kilometer, dus 5 miles (ofte 8 kilometer) dat moest me wel lukken.

Ik liep de toptijd van 38:35u zoals je hier ziet...

Not! Hahahaha!
Het moet zijn dat ze mijn borstnummer met dat van Michiel hebben verwisseld.
Ik liep er maar liefst 57:53 over, wat minder snel is dan wat ik zelf had gedacht. Ons Evy zegt wel dat je tempo niet uitmaakt, maar ik loop toch wel heel traag. Nochtans was er die zaterdag Mireille. Maar daarover zo meteen meer.

Philips SHQ5200 Sport

Om mezelf te belonen dat ik nu ongeveer 5 maanden aan het lopen ben en heel consequent 3 keer per week ga lopen (met uitzondering van vakanties en dat zijn er dit jaar, zoals u misschien al opmerkte, redelijk veel), kocht ik een cadeautje: een sportkoptelefoon.
Het moet zijn dat mijn oren misvormd zijn, want al die oortjes (ook die je achter je oren kan klemmen) vallen meteen uit mijn oren. Dit lelijke ding is echter perfect: heel licht op het hoofd en oren (gaat niet knellen), goeie bassen, wasbare kussentjes en je hoort nog het geluid van je omgeving (in Montevideo: het ruisen van de golven). Het is echt een plezier en ik ben bezig aan een ideaal running-Spotify lijstje. Tips altijd welkom!

Ik was twee keer gaan trainen in België waarvan één keer in het Rivierenhof, het mooiste park van Antwerpen. Het is het park van mijn jeugd en het was heerlijk om er te lopen. Ik ging ook lopen met een vriendin die mijn slakkentempo ideaal vond om te recupereren van de 20km van Brussel. Gezellig, maar daarna was ik plots een hoop ellende.

Zondag ging het gelukkig beter, desondanks mijn voorbereiding van een korte nacht in combinatie met een paar blonde Leffe's. Dus gezwind begon in aan de tocht in Bornem en liet honderden lopers voorbij gaan. Op kilometer twee, kwam Mireille naast mij lopen om niet meer van mijn zijde te wijken. Beter met twee dan alleen, hijgde ze, en dat klonk vastbesloten.

Het werd een hilarisch uurtje. Waar het gesprek onschuldig begon over achillespees-blessures en de Karpaten, schakelde Mireille moeiteloos over naar Roemeense hoeren. En hoe goed je kan eten in zo'n Roemeens hoerenkot. Vervolgens over de plaatsen en de omstandigheden waar hare vent zich al heeft moeten ontlasten. De problemen die haar zoon zich op de hals had gehaald toen hij in een of ander Oost-Europees land 'sperma' had geroepen (Mireille herinnerde zich verder weinig details, zoals wat het dan betekende in die andere taal, maar vond het desondanks zeer grappig). Het ging over de miserie van de buurvrouw (ze hebben het vet zo weggeschraapt, over gans hare buik), haar dochter (ze was nog zo dun als een pinkske) om dan toch gelukkig te eindigen over de verschillende wasprogramma's van een wasmachine.

Voor herhaling vatbaar? Waarom ook niet.
Donderdagochtend liep ik terug mijn vaste route in Montevideo. Het was donker en fris, maar de zon kwam op en er klonk goede muziek in mijn oren. Ik miste Mireille niet.
En vanmorgen was het een prachtige herfstochtend en liep ik weer traag, maar met een warm gevoel van rust en misschien zelfs geluk.