Moestuin miserie

Met ons hofke in Hove gaat het niet zo best. Althans, dat is mijn interpretatie. Het 'intuïtief' tuinieren levert onvoldoende resultaat op. Opvallend misschien, met een bioloog aan mijn zijde, maar echt kennis vergaren over het zaaien en oogsten, nee, dat doen we niet. Patatjes ja, heel lekker. En aardperen dat groeit ook als zot. Maar verder, frustraties. Maar 1/4 van alle zorgvuldig geplante erwtjes groeit uit tot een plantje (nog te bekijken of daar peulen aan gaan komen). Van de pastinaak komt er niks piepen. De courgetteplant is al half opgegeten nog voor hij kan groeien. Besjes worden opgegeten door de vogels, voor de frambozen moet je op de juiste dag arriveren, of ze zijn niet meer lekker. En dat hofke is dus 7 kilometer van ons huis.
En nu is de bosmaaier gepikt. Gemeen. Tuinkotje openbreken en bosmaaier meenemen. De rest wel netjes laten staan: schop, haagschaar, schupke, katsjoe botten. Maar de bosmaaier is weg. En net dat ding kost veel geld. En net dat is het enige wat ik echt graag doe in dat hofke, zo wat bosmaaieren. Compleet met oorkleppen en veiligheidsbril (rondvliegend onkruid). Wie het nog nooit heeft gedaan, weet niet waarover ik spreek. Maar ik heb er genoeg van. Een buurman van achter onze hoek in Berchem sprak over een buurttuin. Urban farming heet dat op z'n hips. Dat lijkt me beter: dichtbij huis, iemand die er écht iets van kent, vele handen die licht werk maken enzo. En dan zal ik me spontaan aanbieden om te bosmaaieren.

Oona in betere tijden in de moestuin, een klein jaar geleden