Vandaag

De dag begint grijs en mistig en het is moeilijk te geloven dat er straks zon zal zijn. Lente, zomer bijna. Zelfs de grootste pessimist zal straks moeten toegeven aan het gelijk van het weerbericht. Maar voor velen zal het ochtendgrijs aanhouden in hun hoofden. Een wazig zicht, een beklemd gevoel.
Ik ken niemand van de slachtoffers. Geen vriend. Geen vriend van een vriend. Geen kennis van een kennis van een vriend. Maar het raakt me. Want het is altijd iemands kind. Ik verbaas me over een krant met foto's en berichten die niets zeggen. Maar ik weet niet wat de krant anders zou moeten schrijven. Ik weet niet wat ik zou willen lezen. Ik heb geen nieuwsgierigheid meer, ik weet genoeg. Misschien is dat een definitie van verdriet, zo immens dat je zelfs niet meer moet weten.